احادیث درباره حسد

[silent lady]

بسم تعالی

١ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:

لایَجتَمِعُ الحَسَدُ وَ الایمانُ فی قَل*بِ امْرِیءٍ.

حسد و ایمان (هرگز) در دل یک نفر با هم جمع نمی‌شوند. (مستدرک، ج ١٢، ص١٨)





٢ـ «مولی امیرالمؤمنین(علیه‌السلام)»:

الحَسَدُ مَقنَصةُ اِبلیسَ الكُبری!

حسد، بزرگترین دام شی*طان است! (فهرست غرر، ص ٦٧)





٣ـ امام حسن مجتبی(ع):

هَلاكُ الناسِ فی‌ثلاثٍ: اَلكِبرُ و الحِرصُ وَ الحَسَد.

این سه چیز مردم را به هلاکت رسانده است: تکبر، حرص و حسد. (بحار، ج ٧٨، ص ١١١)





٤ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:

اَقَلُّ النّاسِ لَذّةً اَلحَسود.

آدم حسود كمترین لذ*ت و خوشی را از زندگی می‌برد. (بحار، ج ٧٧، ص ١١٢)





٥ـ «مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:

الحَسَدُ یُذیبُ الجَسدِ.

حسد، بدن آدمی را آب و گداخته می‌کند. (فهرست غرر، ص ٦٧)





٦ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:

الحاسِدُ مُغتاظٌ علی مَن لاذَنبَ لَه!

آدم حسود بر کسی غیظ و غضب دارد که گناهی نکرده است! (بحار، ج ٧٧، ص ١٦٥)





٧ـ «مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:

الحسودُ غضبانُ علی‌القَدَر!

آدم حسود (در حقیقت) از مقدّرات الهی غضبناک و خشمگین است! (فهرست غرر، ص ٦٧)





٨ـ «امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»:

الحاسدُ یَضُرُّ بِنَفسِه قَبلَ أَن یَضُرَّ بِالمحَسودِ.

آدم حسود پیش از آنکه به طرف مقابل زیان برساند به خودش زیان رسانده است. (مستدرک، ج ١٢، ص ١٨)





٩ـ «مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:

یَكفیكَ مِنَ الحاسِدِ اَنَّهُ یَغتَمُّ وَقتَ سُرورِك!

کیفر آدم حسود برای تو همین بس که در وقت سرور و خوشحالی‌ تو، او غمگین و غصّه‌دار است! (بحار، ج ٧٣، ص ٢٥٣)





١٠ـ «مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:

وَیحَ الحَسدَ ما أعدلهَ بَدَأ بصاحِبِه فَقتَلَه!

به راستی که حسد چه بزرگ دادگری است! از همان اوّل به سراغ خود حسود می‌رود و در پایان، به زندگی او خاتمه می‌دهد! (فهرست غرر، ص ٦٨)





١١ـ امام حسن‌مجتبی(ع):

الحسدُ رائدُ السُّوءِ و مِنهُ قَتَل قابیلُ هابیلَ.

حسد، پیش قراول تمام شرور و بدی‌ها است. از روی همین حسد بود که قابیل برادرش هابیل را به قتل رسانید. (بحار، ج ٧٨، ص ١١١)





١٢ـ «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:

الحاسدُ جاحِدٌ لأنّهُ لَم یَرضَ بِقضاءِ الله.

آدم حسود ـ در حقیقت ـ یک آدم لَجوج و ستیزه‌جو است. زیرا او به قضا و مقدرات الهی تن نمی‌دهد. (لئالی‌الاخبار، ج ٢، ص ١٩١)





١٣ـ «مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:

اَلحسدُ داء عَیاءٌ لایزولُ اِلاّ بِهَلْكِ الحاسِدِ أَو مَوتِ المَحسود!

حسد یک بیماری علاج‌ناپذیری است که جز با از پای درآمدن حسود یا مرگ طرف مقابل زوال نمی‌پذیرد! (فهرست غرر، ص ٦٧)





١٤ـ «امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»:

النَّصیحةُ مِن الحاسِد محال!

توقع نصیحت و خیرخواهی از آدم حسود محال است! (خصال، ج ١، ص ١٢٧)





١٥ـ «مولی امیرالمؤمنین(علیه‌السلام)»:

الحسودُ دائمُ السُّقمِ و إنْ كانَ صحیحَ الجَسَدِ.

آدم حسود همیشه مریض است هرچند (به ظاهر) بدنی سالم و تندرست دارد. (فهرست غرر، ص ٦٧)





١٦ـ «امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»:

آفةُ الدّینِ: اَلحَسدُ وَالعُجْبُ وَالفَخرُ.

سه خصلت آفت دینند: حسد، خودپسندی و فخرفروشی به دیگران. (اصول کافی، ج ٣، ص ٤١٨)





١٧ـ «مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:

حَسدُ الصّدیقِ مِن سُقمِ المَوَدَّةِ.

دوستی که به دوستش حسد بِبَرَد دوست سالمی نیست. (نهج‌البلاغه، کلمة ٢٠٩)





١٨ـ «امام محمدباقر(علیه‌السلام)»:

إنَّ الحَسَد یَأكُلُ الایمانَ كما تَأكُل النّارُ الحَطَبَ الیابسَ.

حسد مانند آتشی که هیزم خشک را با حرص و وَلَع می‌خورد، ایمان آدمی را به سرعت تباه و نابود می‌سازد. (بحار، ج ٧٥، ص ٢٥٢)





١٩ـ «مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:

الحَسدُ لایَجلِبُ اِلاّ مَضَرَّةً وَ غَیظاً، یُوهِنُ قَل*بَكَ وَ یُمرِضُ جِسمَكَ و شرُّ ما استَشَعَر قلبَ المرءِ الحَسدُ.

حسادت جز غیظ و ضرر برای تو نتیجه نمی‌دهد. قلبت را ضعیف و بدنت را رنجور می‌كند و از بدترین‌ عارضه‌های قلبی به شمار می‌رود. (مستدرک، ج ١٢، ص ١٧)





٢٠ـ «امام جعفرصادق(علیه‌السلام)»:

إنَّ المُؤمِنَ یَغبِطُ وَ لایَحسُدُ و المُنافِقُ یحسُدُ ولایَغبِطُ.

مؤمن بر نعمت‌های دیگران غبطه می‌خورد اما حسودی نمی‌کند در حالی که منافق بر آن‌ها حسودی می‌کند ولی غبطه نمی‌خورد. (اصول کافی، ج ٣، ص ٤١٨)