- Nov
- 2,887
- 4,994
- 149
- وضعیت پروفایل
- آۿــآې مـڔڈمـ ډڹــێا، بــشڼۊيـڋ پــڗؤإك مــڕآ!! ڨلب مڕا دڒ ڄڛـم ۿأێڜ زڼډآنې ڪۯډ ۉ بڔڊ،ڀښ بىٵۈريد ڨڵب مڔٳ...
احمد عبادی، استاد برجسته موسیقی سنتی و نوازنده توانمند سهتار به شمار میرفت که افزون بر تربیت نسلی از برجستهترین موسیقیدانهای تاریخ ایران با تحولی شگرف در سبک نوازندگی، شیوهای را خلق کرد که تا آن زمان هنرمندی همانند آن را اجرا نکرده بود.
احمد عبادی آخرین یادگار و آخرین بازمانده هنری خاندانی است که گنجینه پربهای ردیف موسیقی سنتی ایران را به دست آیندگان سپردند؛ گنجینه ای که می توان از آن به عنوان اسطوره موسیقی ایران یاد کرد. عبادی فرزند میرزا عبدالله نخستین راوی ردیف و نوازنده پرقدرت سه تار است، در ۱۲۸۵ خورشیدی چشم به جهان گشود. او همواره نگران آینده موسیقی ایران و به ویژه سه تار نوازی بود. روح الله خالقی در کتاب اول سرگذشت موسیقی ایران درباره عبادی چنین می نویسد: «هنگامی که بیش از هشت سال نداشت با ترانه های ضربی موسیقی آشنا شد. احمد شروع به نواختن سه تار کرد که سایه پدر از سرش دور شد و میرزا عبدالله بدرود حیات گفت و وی از تعلیمات استاد محروم شد اما چون آتش عشق موسیقی در دلش شعله ور بود، نزد خواهران خود که از تعلیمات پدر برخوردار شده بودند، اصول نوازندگی را آموخت و به جایی رسید که در ۱۸ سالگی سازش شنیدنی بود. احمد نه تنها از لحاظ موسیقی، ذوق و قریحه نوازندگی جانشین پدر بود بلکه از جهت حسن خلق و ادب و مهربانی بهترین یادگار میرزا عبدالله است.»
احمد عبادی آخرین یادگار و آخرین بازمانده هنری خاندانی است که گنجینه پربهای ردیف موسیقی سنتی ایران را به دست آیندگان سپردند؛ گنجینه ای که می توان از آن به عنوان اسطوره موسیقی ایران یاد کرد. عبادی فرزند میرزا عبدالله نخستین راوی ردیف و نوازنده پرقدرت سه تار است، در ۱۲۸۵ خورشیدی چشم به جهان گشود. او همواره نگران آینده موسیقی ایران و به ویژه سه تار نوازی بود. روح الله خالقی در کتاب اول سرگذشت موسیقی ایران درباره عبادی چنین می نویسد: «هنگامی که بیش از هشت سال نداشت با ترانه های ضربی موسیقی آشنا شد. احمد شروع به نواختن سه تار کرد که سایه پدر از سرش دور شد و میرزا عبدالله بدرود حیات گفت و وی از تعلیمات استاد محروم شد اما چون آتش عشق موسیقی در دلش شعله ور بود، نزد خواهران خود که از تعلیمات پدر برخوردار شده بودند، اصول نوازندگی را آموخت و به جایی رسید که در ۱۸ سالگی سازش شنیدنی بود. احمد نه تنها از لحاظ موسیقی، ذوق و قریحه نوازندگی جانشین پدر بود بلکه از جهت حسن خلق و ادب و مهربانی بهترین یادگار میرزا عبدالله است.»
آخرین ویرایش توسط مدیر: