درست از درون دوستت داشتم
درست از درون دوستت داشتم
مستقیم از چشم هایت دوستت داشتم
از بخارِ نمِ دهانت
از کلمه هایی که صدایت را ساختند
دوستت داشتم
و همانطوری که مرا دوست داشتی
دوستت داشتم
از تاریکی ات که برف بر رویش تلنبار شده
این عشق را
بر هر نقطه ی تنت بگذار
قطره ی آب روی صورتت را
بر سرچشمه اش برگردان
به سوی ایستگاه بی دردی
که همواره پنهانش کردی
بر جان کودکت که گُل می برد ، بگذار
و بر شانه هایت ، شانه های تنگ و باریکت
سردت شده وُ گویی کمی به جلو لبریزش کرده ای
درست در همان جا ، از یک همواری بی نهایت
از مزرعه ی گُل بابونه ای جدا شده
بر آن سینه هایت بگذار
بر گندم گونگی ات ، به رنگِ ردِ سوختگی ای
به کنار افتادگی موهایت
به دو دستگی که آنها را از هم جدا کرده
از پیشانی ات آغاز شده وُ
در قوزک پاهایت ایستاده
یعنی به حزن و اندوهی که از آنِ تو نیست وُ
تو را مثل خلائی در بر گرفته
آن را درون شهری بگذار
که تکه تکه در ذهنت داری
مثل غلت زدن دانه های برف در هوا
هر روز کمی سبکتر شده به طرف هایت
این عشق را
بر هر نقطه ی تنت بگذار
من هر چیزی را که چشیده ام
به دریاها پیوند دادم
هر چه را که می دانم
آنها هم از دریاهایند
تو هم مثل دریا
اگر خواستی
بگذار آن را
عشق را
و پُر از کف اش کن
و پیرش کن که غم را نفهمد
اما صبر کن ، هر دریایی به خودی خود پیر است
یاد نمی گیرد اما یاد می دهد خوشبختی را
عشق ما هم چنین است ، مثل شعرهای خوب
کمی هم برای همه است.
و لباس عروسی ات در طعم دومی اش
باید شبیه لباس اولی خودش باشد
یعنی آنچه عشق را به علاقه بدل می کند
من اکنون مثل غریبه ای هستم که لبخند می زند
مثل کشوری که نمی شناسمش
مثل زمانی که در آن زندگی نمی کنی
درست مثل خود خوشبختی
منتظر من هستی
و همزمان با من به انتظار او نشسته ای
