شعر اشعار حافظ شیرازی

[kourosh]

غزل شماره 200
انجمن کافه نویسندگان
داني که چنگ و عود چه تقرير مي کنند
پنهان خوريد باده که تعزير مي کنند
ناموس عشق و رونق عشاق مي برند
عيب جوان و سرزنش پير مي کنند
جز قلب تيره هيچ نشد حاصل و هنوز
باطل در اين خيال که اکسير مي کنند
گويند رمز عشق مگوييد و مشنويد
مشکل حکايتيست که تقرير مي کنند
ما از برون در شده مغرور صد فريب
تا خود درون پرده چه تدبير مي کنند
تشويش وقت پير مغان مي دهند باز
اين سالکان نگر که چه با پير مي کنند
صد ملک دل به نيم نظر مي توان خريد
خوبان در اين معامله تقصير مي کنند
قومي به جد و جهد نهادند وصل دوست
قومي دگر حواله به تقدير مي کنند
في الجمله اعتماد مکن بر ثبات دهر
کاين کارخانه ايست که تغيير مي کنند
مي خور که شيخ و حافظ و مفتي و محتسب
چون نيک بنگري همه تزوير مي کنند

 

[شَفَــق]

عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند
کافر عشق بود گر نشود باده پرست​

 

[شَفَــق]

باز آی و دل تنگ مرا مونس جان باش
وین سوخته را محرم اسرار نهان باش​

 

[شَفَــق]

ماه اگر بی تو برآید به دو نیمش بزنند
دولت احمدی و معجزه سبحانی

جلوه بخت تو دل می‌برد از شاه و گدا
چشم بد دور که هم جانی و هم جانانی
​

 

[شَفَــق]

من حاصل عمر خود ندارم جز غم
در عشق ز نیک و بد ندارم جز غم
یک همدم باوفا ندیدم جز درد
یک مونس نامزد ندارم جز غم ​

 

[شَفَــق]

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی​

 

[شَفَــق]

محترم دار دلم کاین مگس قند پرست
تا هوا خواه تو شد فر همایی دارد

از عدالت نبود دور گرش پرسد حال
پادشاهی که به همسایه گدایی دارد

اشک خونین بنمودم به طبیبان گفتند
درد عشق است و جگرسوز دوایی دارد

ستم از غمزه میاموز که در مذهب عشق
هر عمل اجری و هر کرده جزایی دارد

نغز گفت آن بت ترسا بچه باده پرست
شادی روی کسی خور که صفایی دارد
​

 

[شَفَــق]

هوا خواه توام جانا و می دانم که می دانی
که هم نادیده می دانی و هم ننوشته می خوانی​

 

[شَفَــق]

ما را که درد عشق و بلای خم*ار کشت
یا وصل دوست یا می صافی دوا کند

جان رفت در سر می و حافظ به عشق سوخت
عیسی دمی کجاست که احیای ما کند
​

 

[شَفَــق]

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش
گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش
دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند
خواجه آن است که باشد غم خدمتکارش
جای آن است که خون موج زند در دل لعل
زین تغابن که خزف می‌شکند بازارش
بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود
این همه قول و غزل تعبیه در منقارش
ای که از کوچه مع*شوقه ما می‌گذری
بر حذر باش که سر می‌شکند دیوارش
آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست
هر کجا هست خدایا به سلامت دارش
صحبت عافیتت گر چه خوش افتاد ای دل
جانب عشق عزیز است فرومگذارش
صوفی سرخوش از این دست که کج کرد کلاه
به دو جام دگر آشفته شود دستارش
دل حافظ که به دیدار تو خوگر شده بود
نازپرورد وصال است مجو آزارش


​