شعر | اشعار هوشنگ ابتهاج |

[ارغنون؛]

«چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی»

تاپیکی به منظور قرارگیری اشعار شاعر هوشنگ ابتهاج متخلص به ه.الف.سایه.​

 

[ارغنون؛]

« در آن زمان
که زندگی نشانیِ درخت داشت
زبان شعر
چه ساده بود
به یک اشاره، باد
ترانه های برگ را
به شب نشینی ستارگان شاد
می رساند
و ابرِ گریه ناک
اگر دلش ز تشنگی خاک می گرفت
سری به شانه کبود کوه می گذاشت
در آن زمان جوانیِ درخت
گمانی از تبر نداشت. »

- هوشنگ ابتهاج.

 

[ستاره سربیی]

«عشق شادیست
عشق آزادیست
عشق آغاز آدمیزادیست
دم همت بر او گماشتن است
عشق شوری ز خود فزاینده است.»

- هوشنگ ابتهاج.

 

[ارغنون؛]

« ای میهن!
ای پیر،بالندهٔ افتاده، آزاد زمینگیر
خون می‌چکد اینجا
هنوز از زخم دیرین تبرها
ای میهن!
در اینجا سینه‌ٔ من چون تو زخمی است »

_ هوشنگ ابتهاج.

 

[ارغنون؛]

« درختی پیر
شکسته خشک تنها گم
نشسته در سکوت وهمناک دشت
نگاهش دور
فسرده در غروب مرده دلگیر
و
هنگامی که بر می‌گشت
کلاغی خسته سوی آشیان خویش
غم آور بر سر آن شاخه های خشک
فروغ واپسین خنده خورشید
شد خاموش...»

- هوشنگ ابتهاج.

 

[ارغنون؛]

«چنان به داغ غمت خو گرفته مرغ دلم
که یاد باغ بهشتش در این قفس نرود»

-هوشنگ ابتهاج.

 

[ارغنون؛]

« اندرین گوشه‌ی خاموش فراموش شده
کز دم سردش هر شمعی خاموش شده
یاد رنگینی در خاطر من
گریه می انگیزد ... . »

- هوشنگ ابتهاج.

 

[ارغنون؛]

« تنها گریستیم نهانی
مرغ قفس اگر چه اسیر است
باز آرزوی پر زدنش هست
اینک ستم ! که مرغ هوا را
از یاد رفته است دریغا
رویای آشیانه در ابر
شب ها در انتظار سپیده
با آتشی که در دل من بود
چون شمع قطره قطره چکیدم »

- هوشنگ ابتهاج.

 

[ارغنون؛]

« در آن شب‌های توفانی که عالم زیرورو می‌شد
نهانی شب‌چراغ عشق را در سینه پروردم.»

- هوشنگ ابتهاج.

 

[ارغنون؛]

« غم داستانی تازه سر کرده ست
اینجا سراپا گوش باید بود
درد از نهاد آدمیزاد است ...»

-هوشنگ ابتهاج.