- Jul
- 4,136
- 11,713
- 193
- 18
خداوند در قرآن کریم، به سرگذشت یهود و برخورد غیرانسانى آن ها با اسیران یهودى، که بر خلاف تعالیم کتاب تورات به اسارت گرفته مى شدند، اشاره مى کند: و به خاطر آورید هنگامى را که از شما پیمان گرفتیم که خون یکدیگر را نریزید و همدیگر را از سرزمین خود بیرون نکنید، سپس شما اقرار کردید و (بر این پیمان) گواه بودید. اما این شما هستید که یکدیگر را مى کشید و جمعى از خودتان را از سرزمینشان بیرون مى کنید و در گناه و ت*جاوز، به یکدیگر کمک مى نمایید (و این ها همه نقض پیمانى است که با خدا بسته اید)، در حالى که اگر بعضى از آن ها به صورت اسیر نزد شما بیایند، فدیه مى دهید و آنان را آزاد مى سازید، با این که بیرون ساختن آنان بر شما حرام است. آیا به بعضى از دستورات کتاب آسمانى (تورات) ایمان مى آورید و به بعضى کافر مى شوید؟! براى کسانى از شما که این عمل (تبعیض در میان احکام و قوانین الهى) را انجام دهند، جز رسوایى در این جهان چیزى نخواهد بود و روز رستاخیز به شدیدترین عذاب ها گرفتار مى شوند. و خداوندازآنچه انجام مى دهید غافل نیست.26
طایفه «بنى قُریظه» و طایفه «بنى نَضیر»، که هر دو از طوایف یهود بودند و با هم قرابت نزدیک داشتند ـ قریظه و نظیر همانند اَوْس و خَزْرَجْ، دو برادر بودند که از هر کدام طایفه اى به وجود آمد ـ براى منافع دنیا با یکدیگر به مخالفت برخاستند. بنى نضیر به طایفه خزرج که از مشرکان مدینه بودند، پیوستند و بنى قریظه به طایفه اوس، و در جنگ هایى که میان آن دو قبیله روى مى داد، هر یک از این ها طایفه هم پیمان خود را کمک مى کرد و از طایفه دیگر مى کشت. اما هنگامى که آتش جنگ فرو مى نشست، همه یهود جمع مىشدند و دست به دست هم مى دادندتاازطریق پرداخت «فدیه»، اسیران خود را آزاد کنند و در این عمل به حکم تورات استناد مى کردند، در حالى که اولاً، اوس و خَزْرج هر دو مشرک بودند و کمک به آن ها جایز نبود. ثانیاً، همان قانونى که دستور فدیه را داده بود، دستور خوددارى از قتل را نیز صادر کرده بود.
یهود همانند اقوام لجوج و نادان دیگر، از این اَعمال ضد و نقیض فراوان داشتند. قرآن مجید یهود را در برابر اعمال ضد و نقیض و تبعیضشان در میان احکام خدا، شدیداً سرزنش کرده و به اشد مجازات تهدید نموده است، به خصوص که آن ها احکام کوچک تر را عمل مى کردند، اما در برابر احکام مهم تر ـ یعنى تحریم ریختن خون یکدیگر و آواره ساختن هم مذهبان از خانه و دیارشان ـ مخالفت مى کردند.
در حقیقت، آن ها تنها براى دستوراتى ارج قایل بودند که از نظر زندگى دنیا به نفعشان بود، اما آن جا که منافعشان اقتضا مى کرد، خون یکدیگر راهم مى ریختند، ولى چون احتمال اسارت براى همه وجود داشت، براى نجات از اسارتِ احتمالى آینده، از دادن «فدیه» براى آزاد ساختن اسیران مضایقه نداشتند.
طایفه «بنى قُریظه» و طایفه «بنى نَضیر»، که هر دو از طوایف یهود بودند و با هم قرابت نزدیک داشتند ـ قریظه و نظیر همانند اَوْس و خَزْرَجْ، دو برادر بودند که از هر کدام طایفه اى به وجود آمد ـ براى منافع دنیا با یکدیگر به مخالفت برخاستند. بنى نضیر به طایفه خزرج که از مشرکان مدینه بودند، پیوستند و بنى قریظه به طایفه اوس، و در جنگ هایى که میان آن دو قبیله روى مى داد، هر یک از این ها طایفه هم پیمان خود را کمک مى کرد و از طایفه دیگر مى کشت. اما هنگامى که آتش جنگ فرو مى نشست، همه یهود جمع مىشدند و دست به دست هم مى دادندتاازطریق پرداخت «فدیه»، اسیران خود را آزاد کنند و در این عمل به حکم تورات استناد مى کردند، در حالى که اولاً، اوس و خَزْرج هر دو مشرک بودند و کمک به آن ها جایز نبود. ثانیاً، همان قانونى که دستور فدیه را داده بود، دستور خوددارى از قتل را نیز صادر کرده بود.
یهود همانند اقوام لجوج و نادان دیگر، از این اَعمال ضد و نقیض فراوان داشتند. قرآن مجید یهود را در برابر اعمال ضد و نقیض و تبعیضشان در میان احکام خدا، شدیداً سرزنش کرده و به اشد مجازات تهدید نموده است، به خصوص که آن ها احکام کوچک تر را عمل مى کردند، اما در برابر احکام مهم تر ـ یعنى تحریم ریختن خون یکدیگر و آواره ساختن هم مذهبان از خانه و دیارشان ـ مخالفت مى کردند.
در حقیقت، آن ها تنها براى دستوراتى ارج قایل بودند که از نظر زندگى دنیا به نفعشان بود، اما آن جا که منافعشان اقتضا مى کرد، خون یکدیگر راهم مى ریختند، ولى چون احتمال اسارت براى همه وجود داشت، براى نجات از اسارتِ احتمالى آینده، از دادن «فدیه» براى آزاد ساختن اسیران مضایقه نداشتند.
آخرین ویرایش توسط مدیر:
