آموزشی انواع سبک رمان و ژانر‌ها|انجمن‌کافه نویسندگان

[شکارچی]

هو الله القلم
سلام به تایپک آموزشی معرفی ژانر ها خوش آمدید.
در این مقاله قصد داریم نویسندگان را با برخی از ژانر های نوشتاری آشنا کنیم.
آنها عبارتند از:

• عاشقانه
• اجتماعی
• طنز
• جنایی
• پلیسی
• معمایی(کاراگاهی)
• ترسناک
• درام
• تراژدی
• علمی_تخیلی
• تاریخی
• هیجانی
• مذهبی
• کلاسیک

پس با ما همراه باشید.

 

[شکارچی]

*ژانر چیست؟
مفهوم ژانر از کلمه ای فرانسوی گرفته شده است که معنی آن، نوع دسته و مشتق است.ژانر متشکل از معیار‌های متفاوتی است که انواع هنر هم‌چون داستان‌نویسی، سینما و… را دسته‌بندی می‌کند و مورد پوشش خود قرار می دهد.در ساده‌ترین تعریف، ژانر یا گونه قالب داستان است و باید اتفاقات و حوادث، تکیه بر آن خلق و نوشته شود.
ژانر به رمان شکل و شمایل می‌دهد و سبب آن می‌شود که رمان روی یک خط صاف حرکت کند و از مسیر اصلی منحرف نشود.

 

[شکارچی]

*اهمیت ژانر در رمان:
ژانر اصلی‌ترین و قابل تفکرترین بخش رمان است و نویسنده باید در انتخاب ژانر دقت بالایی داشته باشد. نویسنده ابتدا باید بداند که چه می‌خواهد بنویسد، قدم بعدی آن است که خلاصه‌ای کامل روی برگه بنویسد و بارها آن ‌را بخواند، بتواند تشخیص دهد که رمانش را می‌خواهد از کجا شروع کند؟ چگونه ادامه دهد و چطور به پایان برساند؟ موضوع رمانش چیست؟ و فضای حاکم بر آن چه فضایی‌ست؟ بر فرض مثال اگر ژانر رمانش جنایی است باید تک تک کلمه‌ها بوی خون بدهد، اگر ژانر ترسناک است باید خواننده با خواندن خط به خط رمان ترس و دلهره را حس کند.
اگر اینها را نداند نمی‌تواند ژانر درستی برای رمان خود انتخاب کند.
بعضی از خواننده ها (خصوصاً من) زمانی که می‌خواهند رمان را بخوانند به ژانرش دقت می‌کنند. اگر می‌خواهید رمان جذابی داشته باشید و نویسندهٔ محبوبی در بین نوجوانان و جوانان باشید باید به سلیقهٔ کاربران توجه کنید.
مثلا امروزه رمان‌های تخیلی و خوناشامی در بین جوانان و نوجوانان باب شده و طرفداران زیادی دارد و هر کس که این رمان را بهتر بنویسد بین همه محبوب‌تر است.
اگر برای رمان ژانر ثابتی انتخاب نشود نمی‌توان روند داستان را روی خطی صاف جلو برد و بالاخره خواه یا ناخواه از مسیر اصلی منحرف می‌شود.
این موضوع مثل این می‌ماند که یک انسان در بدن خود استخوانی نداشته باشد و در هر سمتی که دلش خواست ولو می‌شود.
در ابتدای مطلب عرض کردم که ژانر، قالب داستان است و وجود نداشتن آن در رمان غیر ممکن است.
در صورتی که این عمل از شما سر بزند دو حالت برای شما ایجاد می‌شود:
یا حاصلش طرفداران کمی می‌شود زیرا هنوز موضوع اصلی رمان شما مشخص نیست یا اصلا طرفدار پیدا نمی‌کند و در پشت صحنه نقد‌های مناسبی نخواهید دید.

 

[شکارچی]

ژانر عاشقانه:
شخصی که این ژانر را برای رمان خود انتخاب می‌کند باید از روحیه ای لطیف و مهربان برخوردار باشد.
مسئله‌ی اصلی رمان‌های این ژانر، داستان عاشقانه بین دو انسان یا موجود را بیان می‌کند. اغلب آن‌ها خوش بینانه و راضی کننده به پایان می‌رسند. همچنین در این ژانر نویسندگان با هدف بهم رساندن معشوقان صحنه‌ها و فضا‌های را می‌نگارند که صحنه رمانتیکی را به‌وجود می‌آورد.

چند نمونه از کتاب‌هایی که در این دسته قرار می‌گیرند:

۱.دفترچه، نوشته‌ی نیکولاس اسپارکس
۲.بلندی‌های بادگیر، نوشته‌ی امیلی برونته
۳.دکتر ژیواگو، نوشته‌ی بوریس پاسترناک

 

[شکارچی]

* ژانراجتماعی:

همان‌طور که از نام این ژانر پیداست محتویات داستانش به جامعه و اتفاقاتی که در آن میفتد زنجیر شده است.حوادثی که در میان مردم رخ می‌دهد، انسان هایی که نقش به سزایی در اجتماع دارند، نقد و بررسی مشکلات موجود در جامعه مانند اعتیاد و… به طور خلاصه به رمانی که به جامعه و انسان‌هایش مربوط شود ژانر اجتماعی تعلق میگیرد.کسی که اطلاعات عمومی بالایی دارد و بیشتر در جامعه بوده {شاغل و یا دانشجو باشد} به خوبی می‌تواند از پس نوشتن این نوع ژانر برآید و نوشته‌هایش ملموس‌تر و واقعی‌تر است.

 

[شکارچی]

*ژانر طنز:
در لغت‌نامه دهخدا طنز به معنی افسوس کردن، افسوس داشتن، بر کسی خندیدن، عیب کردن، طعنه، سخریه و سخن به رموز گفتن آمده است .

برخلاف کمدی که در آن خنده غایت و هدف است، طبیعت طنز بر خنده استوار است و خنده وسیله‌ای برای بیان معایب و آگاه کردن اذهان نسبت به عمق رذالت‌ها و خیا*نت‌ها است. طنزنویس به ظاهر می‌خنداند ولی در باطن انسان‌ها را به تفکر وا می‌دارد. نویسندگان طنز نویس با اغراق، بزرگنمای، پیچیده کردن حوادث و نگرش های عجیب آثار طنز را خلق میکنند.

 

[شکارچی]

*ژانر جنایی:
در کافه نویسندگان جنایی تمرکز بر جنایتی است که روایت را به سمت یک کشف اصلی یا یک نتیجه گیری (چه کسی جرم را مرتکب شده است، دلیل آن ها چه بوده و چطور به دست عدالت سپرده می شوند) پیش می برد.
رمان‌های این ژانر به جرم و جنایت، جست‌وجو کردن درباره‌ی عوامل آن و پیدا کردن‌شان می‌پردازد. شاید سریال‌های زیادی دیده باشیم که برگرفته از رمان‌های این ژانر باشند. در این صورت، احتمالا طرفدار جدی این ژانر هستیم.

چند نمونه از کتاب‌هایی که در این دسته قرار می‌گیرند:
شرلوک هولمز، نوشته‌ی آرتور دویل
قتل در قطار سریع السیر شرق، نوشته‌ی آگاتا کریستی
فیل در تاریکی، نوشته‌ی قاسم هاشمی نژاد

 

[شکارچی]

*ژانر پلیسی:
در ژانر پلیسی همیشه یک شخصیت اصلی باید مثبت باشد که شغل آن هم الزاما پلیس.
در این نوع ژانر باید پای یک پرونده‌ی مجهول وسط باشد و شخصیت‌هایی که برای حل این پرونده تلاش می‌کنند.
نویسنده باید دقت کند که شخصیت‌هایش چگونه با هم صحبت می‌کنند و طرز برخوردشان با یکدیگر چگونه است.
اگر ژانر پلیسی و اجتماعی را با هم ترکیب کنید میتوانید رمان خوبی را ارائه بدهید و داستان مهیج‌تری خواهید داشت.
نکتۀ دیگر درباره این ژانر آگاهی کامل نویسنده است.
نویسنده باید سلاح‌های رایج در ستاد را بشناسد،
از نحوه کار پلیس‌ها آگاه باشد و… اگر این اطلاعات را نداشته باشد به هیچ عنوان نوشتۀ جالبی نمی‌شود. کاربران معمولا رمان‌هایی با داستان‌های جالب و نویسنده‌های توانا را ترجیح می‌دهند، ژانر پلیسی طرفداران زیادی دارد و نویسنده این ژانر باید از تمام توانایی‌اش استفاده کند تا بتواند خواننده را به وجد بیاورد.
اگر نویسنده در انتهای ماجرا خواننده را غافلگیر کند برای خواننده بسیار جالب و خوش‌آیند است.
مثلا در فیلم شکست ناپذیر از سلمان خان، ما فکر می‌کردیم راده مردی خلافکار و ولگرد است اما در آخر متوجه شدیم که او یک پلیس وظیفه شناس است و در ماموریت به سر می‌برده.

 

[شکارچی]

*ژانر معمایی:
در ژانر معمایی ما به یک گره کور و محکم احتیاج داریم، گره‌ای که تمام رمان را در بر بگیرد و تا آخرین کلمه ذهن خواننده را به خود مشغول کند.
نویسنده باید رمان را طوری بنویسد که خواننده با شخصیت‌ها جلو برود، موشکافانه به قضیه نگاه کند و سعی کند زودتر از شخصیت‌ها پی به موضوع ببرد. همین موضوع این ژانر را محبوب می‌کند.
نویسنده باید طوری لقمه را دور دهن خواننده بپیچاند که خود خواننده گیج شود(البته نه به گونه ای که دست از خواندن بردارد و روح رفتگان را مورد عنایت قرار دهد.) باید آن‌قدر نویسنده را هول و هیجان‌زده کند که نتواند تحمل کند و به سراغ انتهای ماجرا برود.
در بعضی از رمان‌ها به چشم می‌خورد که نویسنده پای پلیس را به قضیه باز می‌کند، به گونه‌ای که فرد پلیس شخصیت اصلی داستان می‌شود و یا برای این‌که داستان را مهیج‌تر بکنند به کمک دوست قدیمی‌شان می‌روند و گره‌ای که در زندگی او افتاده را درست می‌کنند.
این موضوع نه تنها زیبا و جالب نیست بلکه بسیار اشتباه است زیرا از مسیر اصلی منحرف شده و به جاده خاکی زده ایم.
دوست عزیز!
یا به ژانر جنایی و پلیسی هم اضافه کنید یا به حل معمای خود بپردازید و خواننده‌های رمان‌تان را نپرانید.

 

[شکارچی]

*ژانر علمی_تخیلی:
داستان این رمان‌ها اغلب در زمانی مبهم مانند آینده یا گذشته می‌گذرند و مکانی غیرمعمول مثل سیاره‌ای دیگر دارند. مفاهیم تخیلی مرتبط با تکنولوژی‌های ناشناخته از اصلی‌ترین ویژگی‌های کتاب های این ژانر است.
ژانر علمی_تخیلی از آن دسته ژانر هاست که تمام اتفاقات و وقایع موجود در آن از ذهن نویسنده سرچشمه می‌گیرد و خواننده را متحیر و هیجان زده می‌کند. درست است که این رمان از قوه تخیل نویسنده استخراج می‌شود اما باید برای آن نوشته‌ها دلایلی علمی و یا مذهبی بیاوردند که قابل درک و به واقعیت نزدیک باشد.
ژانر تخیلی هم به آن دسته از ژانر هایی اضافه می‌شود که نیاز به ذهنی خلاق دارد.
بیشتر عزیزان دو ژانر تخیلی و فانتزی را با هم اشتباه میگیرند و با عرض تاسف بعضی از عزیزان می‌گویند که این دو یکی است.
در ادامه ما برای شما دوستان عزیز توضیح می‌دهیم که ژانر فانتزی چه نوع ژانری است و آن‌گاه متوجه اشتباه خود خواهید شد.
چند نمونه از کتاب‌هایی که در این دسته قرار می‌گیرند:
خط زمان، نوشته‌ی مایکل کرایتون
پارک ژوراسیک، نوشته‌ی مایکل کرایتون
مجموعه‌ی ادیسه، نوشته‌ی آرتور سی.کلارک