- Jul
- 86
- 315
- 53
ایزو ISO در عکاسی عنصری از دوربین است که میزان حساسیت حسگر عکس به نور را تعیین می‌کند. هر چه ایزو بیشتر باشد، حساسیت حسگر به نور بیشتر می‌شود. هر چه ایزو کمتر باشد، حساسیت حسگر به نور کمتر می‌شود. همچنین روی نورسنجی عکس نیز تاثیر مستقیمی می‌گذارد. حساسیت بیشتر به نور باعث می‌شود نور شدیدتر باشد و حساسیت کمتر به نور، روشنایی را کاهش می‌دهد. این بخش بسیار مهمی از دوربین است؛ چرا که دوربین از طریق حسگر عکس اطلاعات نوری که روی فیلم می‌افتد را ترجمه می‌کند.
حساسیت حسگر مانند شبکیه‌ی چشم انسان عمل می‌کند. زمانی که شما در یک اتاق چراغ را خاموش می‌کنید، اتاق تاریک می‌شود. اما به‌تدریج، شروع به دیدن چیزهایی داخل اتاق می‌کنید. وقتی چراغ‌ها روشن می‌شوند، حس می‌کنید که مستقیما به خورشید زل زده‌اید و فاصله‌ی کمی از آن دارید. و برای همین است که سریعا چشم‌های خود را می‌بندید.
اتفاقی که می‌افتد، این است که زمانی که تاریک می‌شود، شبکیه‌ی چشم بزرگتر می‌شود و امکان ورود نور بیشتر را می‌دهد. به بیانی ساده‌تر، حساسیت چشم شما به نور را افزایش می‌دهد. و برای همین است که کم‌کم و به‌تدریج شروع به دیدن اشیای داخل اتاق می‌کنید. شبکیه کوچک‌ترین منابع نور را تقویت می‌کند و شما قادر به دیدن خواهید بود. پس، اگر چراغ‌ها به‌یکباره روشن شوند، میزان نور با این که چندان هم روشن نیست، شما را کور خواهد کرد؛ چرا که چشم‌هایتان هنوز نسبت به نور بسیار حساس هستند.
کارکرد حسگر دوربین بسیار به شبکیه‌ی چشم شبیه است. زمانی که حساسیت بالا باشد، حسگر نور آمبیانس را تقویت می‌کند. از آنجایی که نور افزایش یافته است، میزان نور ورودی نیز افزایش می‌یابد. بنابراین، ایزوی بالاتر باعث می‌شود نور بیشتری داشته باشیم.
ممکن است از توضیحات بالا نتیجه بگیرید که بهتر است همیشه ایزو را بالا نگه دارید اما اینطور نیست.
زمانی که ایزو را زیاد می‌کنید، نویز داخل تصویر بیشتر می‌شود و عکس دانه‌دانه می‌شود. برای همین هم هست که با این که ایزو حساسیت را افزایش می‌دهد، بهتر است که در کمترین میزان پیش‌فرض دوربین باشد. معمولا ایزوی ۱۰۰ بهترین گزینه است. اما برخی از DSLRهای جدیدتر و بهتر، ایزوی ۵۰ نیز دارند. هر چه ایزو کمتر باشد، نویز موجود در عکس شما کمتر خواهد بود. هر چه ایزو بیشتر باشد، نویز بیشتر در عکس‌های شما به شکل دانه خودش را نشان خواهد داد.
تاثیر افزایش ایزو در عکس
اندازه‌گیری ایزو در عکاسی
مانند دیافراگم و شاتر، ایزو هم روش اندازه‌گیری و واحد استانداردی دارد. در اکثر دوربین‌ها، کمترین میزان ایزو ۱۰۰ و بیشترین میزان آن ۳۲۰۰ است. در دوربین‌های بهتر و گران‌تر، ایزو از ۵۰ شروع می‌شود و می‌تواند بالاتر از ۳۲۰۰ نیز برود. بازه‌ی ایزو از ۱۰۰ تا ۳۲۰۰ می‌تواند باشد و از ISO 100 شروع می‌شود و سپس به‌صورت ISO 400، ISO 800، ISO 1600 و ISO 3200 ادامه پیدا می‌کند. از اندازه‌گیری می‌توانید بفهمید که مقدار ایزو در هر افزایش دو برابر می‌شود. این مسئله به این خاطر است که هر بار، با افزایش ایزو، در حال دو برابر کردن میزان حساسیت حسگر به نور هستید. میزان حساسیت به نور و نور وارد شده دو برابر می‌شود.
نور با استفاده از متر نور و واحد تک‌بعدی‌ای به نام stop اندازه‌گیری می‌شود. این اندازه‌گیری خطی دارد که بازه‌ی آن بدین شکل است: -۲, -۱, ۰, +۱, +۲٫ هر کدام از این اعداد نشان‌دهنده‌ی میزان نور (ev) هستند و تفاوت بین هر کدام از آنها یک واحد (stop) است. هر بار که میزان نور را دو برابر می‌کنید، نور ورودی یک واحد افزایش می‌یابد. هر بار که میزان نور را نصف می‌کنید، نور ورودی یک واحد کاهش می‌یابد.
پس اگر ایزوی خود را از ۲۰۰ به ۴۰۰ تغییر دهید، میزان نور را دو برابر کرده‌اید؛ یعنی نور ورودی را یک واحد افزایش داده‌اید. اگر ایزو را از ۲۰۰ به ۱۰۰ کاهش دهید، میزان نور را نصف کرده‌اید؛ بدین معنی که میزان نور ورودی یک واحد کاهش یافته است.
چه زمانی باید ایزو را افزایش داد؟
آموختیم که افزایش ایزو در عکاسی باعث می‌شود نویز عکس بیشتر شود و حالت دانه‌دانه‌ای به عکس اضافه شود. و بهتر است که ایزو را در کمترین حد ممکن قرار داد. اما ممکن است در موقعیت‌هایی قرار بگیرید که محور نور نشان بدهد که نور کم است و کاری به غیر از افزایش ایزو نتوانید انجام دهید. در آن مورد، باید به افزایش ایزو تکیه کنید.
اندازه‌ی دیافراگم لنز میزان نور و عمق میدان را کنترل می‌کند. اندازه‌ی دیافراگم بزرگ باعث می‌شود نور بیشتری وارد شود اما عمق میدان کمی به‌دست می‌دهد و فقط نقطه‌ی مورد نظر فوکوس خواهد بود. پس‌زمینه و پیش‌زمینه فوکوس نخواهند بود. اندازه‌ی دیافراگم کم، نور کمتری وارد می‌کند اما عمق میدان بیشتری به دست می‌دهد و تمام اشیا فوکوس خواهند بود.
هنگام عکسبرداری در شرایط کم‌نور، ممکن است تصورات خاصی نسبت به یک عکس و تنظیمات عمق میدان و ثبت حرکت در آن داشته باشیم و نخواهیم آن تنظیمات را برای نور ورودی بیشتر فدا کنیم.
بیایید فرض کنیم که می‌خواهیم یک عکس منظره در شب بیندازیم. اندازه‌ی دیافراگم را کوچک در نظر گرفته‌ایم تا تمام المان‌های موجود در قاب فوکوس باشند. فرض کنیم
تنظیمات دوربین شما از این قرار است: دیافراگم f/11، سرعت شاتر ۱/۱۰۰th ثانیه و ایزو ۲۰۰٫
با این تنظیمات متر نور -۱ ev را نشان خواهد داد. سه‌پایه هم در دسترس ندارید و به‌همین خاطر، قادر نیستید سرعت شاتر را کمتر کنید؛ چرا که آن‌وقت خطر لرزش دوربین وجود خواهد داشت. نمی‌خواهید اندازه‌ی دیافراگم را افزایش دهید چرا که با f/11 می‌خواهید جزئیات دقیقی را ثبت کنید. در این حالت، آخرین سنگر ایزو است.
با ایزوی ۲۰۰، متر نور -۱ ev را نشان خواهد داد؛ برای این که آن را به اندازه بی‌نقصی که ۰ev است برسانید، باید نور خود را یک واحد افزایش دهید. پس ایزوی جدید من باید نور را دو برابر افزایش دهد؛ و ایزوی جدید من باید ۴۰۰ باشد.
فرض کنیم در ایزوی ۴۰۰ متر نور +۲ev را نشان می‌دهد. حالا باید نور ورودی را دو واحد کاهش دهم تا آن را به ۰ برسانیم. کاهش دو واحدی به معنای آن است که باید نور را به اندازه‌ی ۱/۴th کم کنیم. بدین معنی که ایزوی جدید باید ISO 100 باشد.
نتیجه‌گیری
ایزو در عکاسی در واقع همان مداخله‌ی الکترونیکی است. ایزو مانند دیافراگم و سرعت شاتر به شدت و طول نور و فیزیک نور ربطی ندارد. یک بسط دیجیتالی است که دوربین‌ها با استفاده از آن در شرایط کم‌نور بتوانند به فعالیت ادامه دهند و عکس‌های خوبی بگیرند. دوربین‌های گران‌قیمت، حسگرهای قوی دارند و در ایزوهای بالا هم نویز بسیار کمی دارند. و برای تشخیص نویز عکس‌هایی که این دوربین‌ها می‌گیرند باید دقت بسیار بالایی به خرج دهید. اگر یک عکاس حرفه‌ای هستید و می‌خواهید در محیط‌های کم‌نور عکاسی کنید، باید به فکر خریدن چنین دوربین‌هایی باشید.
حساسیت حسگر مانند شبکیه‌ی چشم انسان عمل می‌کند. زمانی که شما در یک اتاق چراغ را خاموش می‌کنید، اتاق تاریک می‌شود. اما به‌تدریج، شروع به دیدن چیزهایی داخل اتاق می‌کنید. وقتی چراغ‌ها روشن می‌شوند، حس می‌کنید که مستقیما به خورشید زل زده‌اید و فاصله‌ی کمی از آن دارید. و برای همین است که سریعا چشم‌های خود را می‌بندید.
اتفاقی که می‌افتد، این است که زمانی که تاریک می‌شود، شبکیه‌ی چشم بزرگتر می‌شود و امکان ورود نور بیشتر را می‌دهد. به بیانی ساده‌تر، حساسیت چشم شما به نور را افزایش می‌دهد. و برای همین است که کم‌کم و به‌تدریج شروع به دیدن اشیای داخل اتاق می‌کنید. شبکیه کوچک‌ترین منابع نور را تقویت می‌کند و شما قادر به دیدن خواهید بود. پس، اگر چراغ‌ها به‌یکباره روشن شوند، میزان نور با این که چندان هم روشن نیست، شما را کور خواهد کرد؛ چرا که چشم‌هایتان هنوز نسبت به نور بسیار حساس هستند.
کارکرد حسگر دوربین بسیار به شبکیه‌ی چشم شبیه است. زمانی که حساسیت بالا باشد، حسگر نور آمبیانس را تقویت می‌کند. از آنجایی که نور افزایش یافته است، میزان نور ورودی نیز افزایش می‌یابد. بنابراین، ایزوی بالاتر باعث می‌شود نور بیشتری داشته باشیم.
ممکن است از توضیحات بالا نتیجه بگیرید که بهتر است همیشه ایزو را بالا نگه دارید اما اینطور نیست.
زمانی که ایزو را زیاد می‌کنید، نویز داخل تصویر بیشتر می‌شود و عکس دانه‌دانه می‌شود. برای همین هم هست که با این که ایزو حساسیت را افزایش می‌دهد، بهتر است که در کمترین میزان پیش‌فرض دوربین باشد. معمولا ایزوی ۱۰۰ بهترین گزینه است. اما برخی از DSLRهای جدیدتر و بهتر، ایزوی ۵۰ نیز دارند. هر چه ایزو کمتر باشد، نویز موجود در عکس شما کمتر خواهد بود. هر چه ایزو بیشتر باشد، نویز بیشتر در عکس‌های شما به شکل دانه خودش را نشان خواهد داد.
تاثیر افزایش ایزو در عکس
اندازه‌گیری ایزو در عکاسی
نور با استفاده از متر نور و واحد تک‌بعدی‌ای به نام stop اندازه‌گیری می‌شود. این اندازه‌گیری خطی دارد که بازه‌ی آن بدین شکل است: -۲, -۱, ۰, +۱, +۲٫ هر کدام از این اعداد نشان‌دهنده‌ی میزان نور (ev) هستند و تفاوت بین هر کدام از آنها یک واحد (stop) است. هر بار که میزان نور را دو برابر می‌کنید، نور ورودی یک واحد افزایش می‌یابد. هر بار که میزان نور را نصف می‌کنید، نور ورودی یک واحد کاهش می‌یابد.
پس اگر ایزوی خود را از ۲۰۰ به ۴۰۰ تغییر دهید، میزان نور را دو برابر کرده‌اید؛ یعنی نور ورودی را یک واحد افزایش داده‌اید. اگر ایزو را از ۲۰۰ به ۱۰۰ کاهش دهید، میزان نور را نصف کرده‌اید؛ بدین معنی که میزان نور ورودی یک واحد کاهش یافته است.
چه زمانی باید ایزو را افزایش داد؟
آموختیم که افزایش ایزو در عکاسی باعث می‌شود نویز عکس بیشتر شود و حالت دانه‌دانه‌ای به عکس اضافه شود. و بهتر است که ایزو را در کمترین حد ممکن قرار داد. اما ممکن است در موقعیت‌هایی قرار بگیرید که محور نور نشان بدهد که نور کم است و کاری به غیر از افزایش ایزو نتوانید انجام دهید. در آن مورد، باید به افزایش ایزو تکیه کنید.
اندازه‌ی دیافراگم لنز میزان نور و عمق میدان را کنترل می‌کند. اندازه‌ی دیافراگم بزرگ باعث می‌شود نور بیشتری وارد شود اما عمق میدان کمی به‌دست می‌دهد و فقط نقطه‌ی مورد نظر فوکوس خواهد بود. پس‌زمینه و پیش‌زمینه فوکوس نخواهند بود. اندازه‌ی دیافراگم کم، نور کمتری وارد می‌کند اما عمق میدان بیشتری به دست می‌دهد و تمام اشیا فوکوس خواهند بود.
هنگام عکسبرداری در شرایط کم‌نور، ممکن است تصورات خاصی نسبت به یک عکس و تنظیمات عمق میدان و ثبت حرکت در آن داشته باشیم و نخواهیم آن تنظیمات را برای نور ورودی بیشتر فدا کنیم.
تنظیمات دوربین شما از این قرار است: دیافراگم f/11، سرعت شاتر ۱/۱۰۰th ثانیه و ایزو ۲۰۰٫
با این تنظیمات متر نور -۱ ev را نشان خواهد داد. سه‌پایه هم در دسترس ندارید و به‌همین خاطر، قادر نیستید سرعت شاتر را کمتر کنید؛ چرا که آن‌وقت خطر لرزش دوربین وجود خواهد داشت. نمی‌خواهید اندازه‌ی دیافراگم را افزایش دهید چرا که با f/11 می‌خواهید جزئیات دقیقی را ثبت کنید. در این حالت، آخرین سنگر ایزو است.
با ایزوی ۲۰۰، متر نور -۱ ev را نشان خواهد داد؛ برای این که آن را به اندازه بی‌نقصی که ۰ev است برسانید، باید نور خود را یک واحد افزایش دهید. پس ایزوی جدید من باید نور را دو برابر افزایش دهد؛ و ایزوی جدید من باید ۴۰۰ باشد.
فرض کنیم در ایزوی ۴۰۰ متر نور +۲ev را نشان می‌دهد. حالا باید نور ورودی را دو واحد کاهش دهم تا آن را به ۰ برسانیم. کاهش دو واحدی به معنای آن است که باید نور را به اندازه‌ی ۱/۴th کم کنیم. بدین معنی که ایزوی جدید باید ISO 100 باشد.
ایزو در عکاسی در واقع همان مداخله‌ی الکترونیکی است. ایزو مانند دیافراگم و سرعت شاتر به شدت و طول نور و فیزیک نور ربطی ندارد. یک بسط دیجیتالی است که دوربین‌ها با استفاده از آن در شرایط کم‌نور بتوانند به فعالیت ادامه دهند و عکس‌های خوبی بگیرند. دوربین‌های گران‌قیمت، حسگرهای قوی دارند و در ایزوهای بالا هم نویز بسیار کمی دارند. و برای تشخیص نویز عکس‌هایی که این دوربین‌ها می‌گیرند باید دقت بسیار بالایی به خرج دهید. اگر یک عکاس حرفه‌ای هستید و می‌خواهید در محیط‌های کم‌نور عکاسی کنید، باید به فکر خریدن چنین دوربین‌هایی باشید.
آخرین ویرایش توسط مدیر:
