بیوگرافی آملیا ارهارت| بانوی پیشگام هوانوردی

[Noah]

ارهارت و نونان پس از پرواز از گینه‌ی نو به‌سمت جزیره‌ی هاولند می‌رفتند و تصمیم گرفته بودند با ابزارهای گوناگون و حتی مسیریابی به‌کمک جهت خورشید و...، جهت خود را در سمت جزیره‌ی کوچک حفظ کنند. هواپیما پس از بلندشدن به‌سمت جزیره حرکت می‌کرد و خلبان باید به‌دنبال علامت دودی می‌گشت که کشتی آمریکایی ایجاد می‌کرد. به‌هرحال، ارهارت و نونان حتی فرودآوردن هواپیما در اقیانوس را هم برنامه‌ریزی کرده و امیدوار بودند به‌‌دلیل خالی‌بودن مخزن سوخت تا پیداشدن کمک روی آب شناور بمانند. ​

 

[Noah]

پرواز از لائه ساعت ۱۲:۳۰ روز ۲ ژوئیه ۱۹۳۷ به‌سمت شرق و جزیره‌ی هاولند شروع شد. اگرچه تیم پرواز برنامه‌ریزی‌های دقیقی کرده بود، بسیاری از تصمیم‌های ابتدایی باعث شد اتفاقات ناگواری درادامه رخ دهد. تجهیزات رادیویی با طول موج کوتاه در پرواز وجود نداشت؛ چون تیم پروازی تصمیم گرفته بود آن‌ها را جدا و فضا را برای سوخت باز کند. این تجهیزات می‌توانستند سیگنال‌های رادیویی را تا فواصل دور ارسال کنند. به‌علاوه، سوخت اکتان باکیفیت به‌میزان لازم دردسترس نبود و هواپیما ۱،۰۰۰ گالن سوخت (۵۰ گالن کمتر از ظرفیت حداکثر) حمل می‌کرد.

کشتی ایتاسکا​

 

[Noah]

مشکلات پروازی از همان زمان شروع پرواز به هواپیمای الکترا فشار وارد کرد. شاهدان روز پرواز می‌گویند آنتن رادیویی ظاهرا در همان ابتدا از هواپیما جدا شده بود. به‌علاوه، این احتمال وجود دارد به‌‌دلیل وضعیت نامساعد جوّی، نونان نمی‌توانست به‌درستی مسیریابی هوایی کند. از همه مهم‌تر، ظاهرا تیم پرواز از نقشه‌هایی استفاده می‌کرده‌اند که دقیق نبودند. کارشناسان می‌‌گویند نقشه‌های ارهارت و نونان احتمالا جزیره را ۶ مایل دورتر از موقعیت واقعی نشان داده‌اند. ​

 

[Noah]

مشکلات فنی و برنامه‌ریزی پرواز را برای ارهارت و نونان بسیار دشوار کرد. آن‌ها به‌محض نزدیک‌شدن به محل جزیره، به‌دنبال علامت پایگاه هوایی بودند؛ اما وضعیت جوّی حتی ارتباط رادیویی را هم مختل کرده بود. به‌علاوه، ناهماهنگی در سیگنال‌های رادیویی و زمان مرجع خلبان و پایگاه هوایی باعث شد آن‌ها موفق نشوند با پایگاه ارتباط برقرار کنند. ​

 

[Noah]

ارهارت صبح روز ۲ ژوئیه‌ی ۱۹۳۷، موقعیت خود را گزارش داد و موقعیت هواپیمای الکترا را در ۲۰ مایلی جنوب غربی جزایر نوکومانو بیان کرد. ساعت ۷:۴۲ صبح، پیام ارهارت به کشتی آمریکای موسوم به ایتاسکا رسید: «ما احتمالا به جزیره رسیده‌ایم؛ اما شما را نمی‌بینیم. سوخت ما در حال اتمام است. نمی‌توانستیم با رادیو با شما تماس برقرار کنیم. اکنون در ارتفاع هزارپایی هستیم». خدمه‌ی کشتی به پیام ارهارت و نونان پاسخ دادند؛ اما ظاهرا پیام به هواپیما نرسیده بود. درنهایت، آخرین ارتباط با هواپیما ساعت ۸:۴۳ برقرار شد و دیگر پیامی از ارهارت و نونان دریافت نشد. خدمه‌ی کشتی علامت دودزا را هم روشن کردند؛ اما بازهم خبری از هواپیما نبود.

​

 

[Noah]

به‌محض اینکه ارتباط کشتی با هواپیمای ارهارت قطع شد، آن‌ها تصمیم گرفتند دقیق‌تر جست‌وجو کنند. روزولت برای پروژه‌ی نجات ارهارت حدود چهارمیلیون دلار پرداخت کرد. با وجود به‌کارگیری ۶۶ هواپیما و ۹ کشتی، اثری از ارهارت و نونان نبود و هنوزهم سرنوشت آن‌ها ناشناخته است. جست‌وجو ژوئیه‌ی ۱۹۳۷ پایان یافت؛ اما پوتنام بازهم برای جست‌وجوی بیشتر هزینه پرداخت و تیم جدیدی گردآوردی کرد. به‌هرحال در اکتبر آن سال، هرگونه امید به زنده‌ماندن ارهارت از بین رفت. ۵ ژانویه‌ی ۱۹۳۹، مرگ ارهارت رسما در دادگاه عالی لس‌آنجلس تأیید شد.​

 

[Noah]

نظریه‌های متعدد درباره‌ی ناپدیدشدن ارهارت

نظریه‌های متعددی وضعیت سقوط احتمالی و سرنوشت ارهارت و نونان را در اقیانوس آرام تحلیل کرده‌اند. بسیاری از آن‌ها اعتقاد دارند هواپیما سوخت کافی نداشته است و حتی درصورت مناسب‌بودن وضعیت جوّی، حداکثر تا نزدیکی ۳۵ تا ۱۰۰ مایلی جزیره‌ی هاولند می‌توانست پرواز کند. نظریه‌ای دیگر ادعا می‌کند ارهارت و نونان پس از قطع ارتباط رادیویی موفق شده‌اند در جزیره‌ی کوچکی در نزدیکی نیکومارورو فرود بیایند و بعدا در همان‌جا از دنیا رفته‌اند. قطعات و تجهیزات متعددی در جریان دهه‌ها جست‌وجو برای یافتن ارهارت در اطراف جزیره‌ها پیدا شدند که برخی از آن‌ها مانند قطعه‌ای شبیه به پنجره‌ی هواپیمای الکترا نظریه‌ی دوم را تقویت می‌کنند.

شبکه‌ی HISTORY سال ۲۰۱۷ برنامه‌ای اختصاصی درباره‌ی ناپدیدشدن و مرگ احتمالی ارهارت و نونان پخش کرد که تصویری کشف‌شده از آرشیو اطلاعات ملی آمریکا را بررسی می‌کرد.
​

 

[Noah]

این عکس را یکی از مأموران فدرال بازنشسته به شبکه ارائه داده و ظاهرا جاسوسی در جزیره‌ی Jaluit آن را ثبت کرده بود. بررسی تشخیص چهره روی عکس این احتمال را ایجاد کرد که دو نفر شخص حاضر در آن ارهارت و نونان هستند. ظاهر مردی که در عکس بود، شباهت زیادی به نونان داشت. به‌علاوه، کشتی‌ای در عکس دیده می‌شود که قطعه‌ای را با ابعادی نزدیک به هواپیمای الکترا حمل می‌کند. به‌هرحال، این نظریه ایجاد شد که احتمالا نیروهای ژاپنی ارهارت و نونان را اسیر کرده‌اند.​

 

[Noah]

برخی از کارشناسان و محققان نظریه‌ی اسارت ارهارت و نونان را رد می‌کنند. ریچارد گلسپی که از دهه‌ی ۱۹۸۰ روی پرونده‌ی ارهارت تحقیق می‌کند، در مصاحبه‌ای با گاردین، تصویر منتشرشده را مضحک خوانده بود. او اعتقاد دارد ارهارت و نونان در جزیره‌ای دورافتاده فرود آمده‌اند؛ اما درنهایت، به‌‌علت بیماری و کمبود غذا در آنجا از دنیا رفته‌اند. به‌علاوه، بلاگری ژاپنی در سال ۲۰۱۷ ادعا کرد تصویر مذکور را در آرشیو کتابخانه‌ی ملی ژاپن دیده و عکس مربوط به سال ۱۹۳۵ و پیش از پرواز ارهارت است. درمقابل، کارشناسان آرشیو ملی می‌گویند اطلاعات دقیقی از تاریخ عکس دراختیار ندارند.

تصویر تاریخی ارهارت و نونان پیش از پرواز آخر
​

 

[Noah]

پس از دهه‌ها تحقیق درباره‌ی سرنوشت ارهارت و نونان، شواهد متعددی در اقیانوس آرام و جزیره‌ها کشف شد. در سال ۲۰۱۴، قطعه‌ای فلزی در نزدیکی تپه‌ی دریایی نیکومارورو کشف شد که شباهت زیادی به جنس بدنه‌ی الکترا داشت. در سال ۲۰۱۷، گروه TIGHAR و جامعه‌ی نشنال جئوگرافیک نظریه‌ی دیگری بیان کردند که ادعای شناسایی محل مرگ ارهارت را مطرح می‌کرد. ادعای شناسایی استخوان انسان در محل فرود احتمالی ارهارت، ابتدا سال ۱۹۴۰ مطرح شده بود و سال ۱۹۱۷، خاک آن منطقه برای آزمایش DNA به آزمایشگاهی در آلمان فرستاده شد. ریچارد جانتز آخرین فردی بود که درباره‌ی نمونه‌ی استخوان و منطقه‌ی نیکومارورو اظهارنظر کرد و می‌گوید احتمالا ارهارت در همان منطقه مُرده است. ​