بیوگرافی رضا عبدی| رادیو

[Noah]

انجمن رمان نویسی کافه نویسندگان
رضا عبدی درباره برنامه جمعه ایرانی گفته است: برنامه جمعه ایرانی اولویت کاری من است. با این برنامه احساس می کنم شادی را به مردم هدیه می دهم و از این موضوع لذ*ت می برم. من آموخته ام اگر بنده ای را بخندانی، عبادت کرده ای. البته منظور از خنداندن، مسخره کردن دیگران نیست، بلکه منظورم با هم خندیدن و بجا خندیدن است. جمعه ایرانی، یک برنامه متنوع، موزیکال، طنز، انتقادی و شاد است که سال هاست مورد توجه اقشار مختلف مردم واقع شده است. سن و سال هم نمی شناسد. روزی پدر بزرگی به من می گفت این برنامه را به اتفاق نوه هایش می شنود و این یک واقعیت فراگیر در مورد این برنامه است. جمعه ایرانی توانسته نسل های مختلف را کنار یکدیگر بنشاند و از شکاف فرهنگی بین نسل ها نیز جلوگیری کند. این برنامه سال هاست از رادیو پخش می شود و به نظر من راز ماندگاری آن، اتحاد و همبستگی عوامل برنامه است، زیرا ما همه یک هدف داریم و آن هم ارائه برنامه ای خوب و با کیفیت است. بین همه افرادی که در این تیم هستند را*بطه ای دوستانه و محبت آمیز وجود دارد. کسی کاری را براساس وظیفه و عادت انجام نمی دهد، بلکه همه با عشق و علاقه کار می کنیم. اگر لازم باشد متنی را چند بار تکرار می کنیم تا کار با کیفیتی تولید شود. خوشبختانه حس همکاری و مهربانی بین افراد گروه برنامه جمعه ایرانی، حرف اول را می زند. سعید توکل، تهیه کننده برنامه و دیگر عوامل آن، نیاز جامعه امروز را می دانند و هر برنامه ای که از زبان خود مردم با آنها سخن گفته شود، بیشتر مورد توجه مردم قرار می گیرد. ​

 

[Noah]

انجمن رمان نویسی کافه نویسندگان
منوچهر آذری از نقش آفرینان برنامه جمعه ایرانی درباره آشنایی‌اش با رضا عبدی گفت: من بچه که بودم وقتی به خیابان باربد ته لاله‌زار می‌رفتم، به دلیل بضاعتی که داشتم فقط عکس‌های رضا عبدی را که آن زمان به عنوان هنرمند تئاتر شناخته می‌شد، می‌دیدم. بعد از آن سال‌ها احساس کردم را*بطه نزدیک و صمیمی با رضا عبدی دارم تا اینکه به رادیو آمدم. آمدن به رادیو، عشق و علاقه می‌خواهد مثل آقای عبدی که با اشتیاق کارش را ادامه داد.
​

 

[Noah]

انجمن رمان نویسی کافه نویسندگان
عباس محبی از دیگر طنازان برنامه جمعه ایرانی درباره رضا عبدی این چنین اظهار کرد: یکی از شخصیت‌هایی که با لبخند همیشگی در کنار من بودند و من از او آموختم، رضا عبدی بود؛ ایشان یکی از هنرمندانی است که به موسیقی ایران واقعا اشراف دارد و من از تجربه‌های ایشان استفاده کردم. یکی از ویژگی‌هایی که «جمعه ایرانی» داشته، درس‌هایی است که از تجارب ارزشمند و اساتید بزرگواری همچون رضا عبدی آموختیم.

​

 

[Noah]

انجمن رمان نویسی کافه نویسندگان
سعید توکل سردبیر و تهیه‌کننده برنامه جمعه ایرانی از دیگر افرادی است که درباره مستند دیدار با رضا عبدی و شخصیت مرحوم عبدی اینچنین می گوید: افتخار دارم با همین بضاعت کم این مستند کوتاه و ساده را ساختیم و حسرت می‌خوریم که ای کاش زودتر از این‌ها این کار را شروع می‌کردیم؛ ‌برای سایر هنرمندان که اکنون در میان ما نیستند؛ هنرمندانی از جمله مقبلی، مهین دیهیم، منوچهر نوذری، تابش و خیلی‌های دیگر که بر گردن رادیو حق داشتند. ما هیچ کاری انجام نداده‌ایم. حتی فکر و ایده ساخت این مستند از سوی همسر رضا عبدی بوده است. امیدواریم آغاز این کار برای مسوولان رادیو و مسوولان فرهنگی کشور بهانه‌ای باشد تا فرصت را در اختیار بگذارند و زحمات هنرمندان را به تصویر بکشند و همچنین جوانان با علاقه‌مندی بیشتری از این هنرمندان یاد کنند؛ از رضا عبدی که چگونه در این سال‌ها زحمات زیادی کشیده و تجربه داشته است.
وی همچنین به عنوان یکی از تهیه کنندگان مستند رضا عبدی درباره کیفیت مستند گفت: اگر کاستی در این فیلم بود، ببخشید. در طول یک سال نمی‌توان آیینه‌ای از فعالیت‌های ۶۰ سال تجربه را انعکاس داد. ​

 

[Noah]

انجمن رمان نویسی کافه نویسندگان
رضا عبدی و تعریف هنرمند و راز مردمی شدن

رضا عبدی کارهنری را کاری بدون زمان و مکان می داند که با پشتوانه عشق و علاقه همراه است. وی دراین باره گفته است: کارهنری، زمان ندارد. این که کسی بگوید ساعت کاری من تمام شده و هشت ساعت است دارم کار می کنم، دیگر بس است و خسته شده ام، اینجا معنایی ندارد. کارهای هنری همان قدر که جاذبه دارد، سختی های خاص خودشان را هم دارد. گاهی زمان ضبط برنامه جمعه ایرانی به دلایلی طولانی تر از حد معمول می شود، اما همکارانم با توجه به عشقی که به کار خود دارند، سختی های آن را هم تحمل می کنند و اینجاست که عشق واقعی و کاذب از یکدیگر تفکیک می شود. می خواهم تاکید کنم جوانانی که به واسطه شهرت و معروف شدن می خواهند وارد این عرصه شوند به بیراهه می روند چون شهرت موقتی است و کار هنری فراز و فرودهای فراوانی دارد. وقتی وارد این حیطه شدند نباید فکر کنند دیگر همه چیز تمام شده و قله آرزوهای خود را فتح کرده اند. هنرمند در درجه اول باید نسبت به کشور خود متعهد باشد و احساس مسئولیت کند. اخلاق و منش نیک و حسن برخورد با مردم، راز موفقیت هر شخصی است. کسی که بخواهد نسبت به مردم فخرفروشی کند و به اصطلاح امروزی ها، کلاس بگذارد هنرمند مردمی نیست. بعضی هنرمندان این سرزمین به دیار باقی رفتند، اما کارهای خوب و ارزنده و حسن اخلاق آنها همچنان مورد تحسین دیگران است؛ هنرمندی که در قلب مردم جای دارد همیشه زنده است. وقتی هنرمندی، مردم را از صمیم قلب دوست داشته باشد به کارش عشق می ورزد که همین عشق و علاقه سبب می شود برای رسیدن به جایگاه واقعی خود در عرصه هنر بیش از پیش تلاش کند و تلاشی که هدفمند باشد، ارزشمند و ستودنی است.
​