دلنوشته دلقک‌ها نمی‌خندند | به قلم کلاویه؛

[کلاویه؛]

نام اثر: دلقک‌ها نمی‌خندند
سرشناسه: کلاویه؛ (silent)
موضوع: دلنوشته
سبک/ژانر: تراژدی
تعداد پارت/صفحه: 30
سال نشر: 1402
منتشر شده در: انجمن کافه نویسندگان - تالار ادبیات - بخش تایپ دلنوشته.
دیباچه:
دلقک‌های عزیز! واقعاً برای تخریب حرفه‌ی شما؛ متاسفم!
دلقک خوبی بودن، سخت است...! از همان‌ها که ساعت‌ها بدون زله شدن، نقش‌بازی می‌کنند...!
با این‌حال؛ حسی در قعر وجودم می‌گفت من دلقک خوبی نیستم؛ تمام پیکرم به هوای لبخند مردم تخریب شد؛ اما... گویی تمام وجود من برای این توده جمعیت، کافی نبود...!​

 

[پَــرتــو]

‌
°•○°●‌ ‌ به نام خالق واژگان ‌ ●°○•°​

---

‌
نویسندگان گرامی صمیمانه از انتخاب انجمن کافه نویسندگان برای ارائه آثار ارزشمندتان متشکریم!
‌‌​

---

‌

پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و نحوه ی تایپ آثار ادبی در"انجمن کافه نویسندگان" با دقت مطالعه کنید.
‌‌​

---

قوانین تایپ دلنوشته​

---

‌
شما می‌توانید پس از 10 پست درخواست جلد بدهید.
‌​

---

درخواست جلد برای آثار​

---

‌‌

پس از گذشت حداقل ۱۵ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید.
‌​

---

درخواست نقد دلنوشته​

---

‌‌

پس از 15 پست میتوانید برای تعیین سطح اثر ادبی خود درخواست تگ بدهید
‌​

---

درخواست تگ برای دلنوشته​

---

‌
همچنین پس از ارسال 20 پست پایان اثر ادبی خود را اعلام کنید تا رسیدگی های لازم نیز انجام شود...
‌​

---

‌اعلام اتمام آثار ادبی​

---

‌‌

اگر بنا به هر دلیلی قصد ادامه دادن اثر ادبی خود را ندارید می توانید درخواست انتقال به متروکه بدهید تا منتقل شود...
‌​

---

درخواست انتقال به متروکه​

---

‌‌‌
‌
○● قلمتان سبز و ماندگار●○
‌
| مدیریت تالار ادبیات |
‌
‌​

 

[کلاویه؛]

نمایش اول؛
من احساسی شبیه دلقک‌ها دارم...
گاهی خنده‌آور و تمسخرآمیز هستم... گاهی مردمان با انگشت، اشاره‌ام می‌کنند و چیزی در گوش ب*غل‌دستی‌شان پچ‌پچ می‌کنند و بعد قاه‌قاه بنا به خنده می‌کنند... .

 

[کلاویه؛]

نمایش دوم؛
گاهی چهره‌ام را با گچ سادگی و گوجه‌ی زبان‌بستن تزیین می‌کنم...
اوقاتی را در پشت سیرک؛ مشغول گریستن می‌گذرانم...
نه! ... من دلقک سیرک نیستم؛ من، تنها منم!
منِ دلقک‌نمایِ خسته... !

 

[کلاویه؛]

نمایش سوم؛
گاهی سردرگم و مرعوب، می‌خواهم پشت سایه‌بان‌های سیرک، پناه بگیرم...
هرچند فرار از دست اصوات قهقه؛ کار دشواری است...
هنگام شروع نمایش، حس مرده‌ای را دارم که دیگران دست در تابوت‌اش برده‌اند و تکه گوشت‌های پوسیده‌اش را می‌سوزانند؛ همین‌قدر حقیرانه... !
«و نمایش باری دیگر آغاز شد! »

 

[کلاویه؛]

نمایش چهارم؛
شاید خنداندن، کاری سخت، آسان باشد! خفقان هم، همین‌طور... !
مردمانی که برای تماشا می‌آمدند، چه می‌دانستند از درون کالبد خسته از خنداندن من!
چه می‌دانستند از شریان‌های زجرکشیده از قیچی من!
من دلقکی با نقاب تظاهر به دلقک بودنم... در کدام بازی، کودکان مرا پیدا خواهند کرد... ؟
«و نمایش باری دیگر آغاز شد! »

 

[کلاویه؛]

نمایش پنجم؛
باری دیگر چهره‌ام میان رنگ گچ صورتم و قرمزی دور دهانم و سرمه‌ی دور چشمانم؛ مضحک‌تر شده است...
گاهی مرعوب می‌شوم وقتی فکر می‌کنم قرار است روزی لباس‌های رنگارنگ و زینت چهره‌ام را با رخت اعتبار و لعاب کبر آدمی‌زادی، عوض کنم... !
«و نمایش باری دیگر آغاز شد! »

 

[کلاویه؛]

نمایش ششم؛
تمام عمرم؛ صدای خنده شنیدم...
تماشاچیان قهقه‌های تمسخرآمیزشان را مهمان روحم می‌کردند...
من مسخره بودم؛ زیرا آدمی که بهر دلقک بودن زاده شده‌ست، حق یکسان بودن ندارد...!
«و نمایش باری دیگر آغاز شد! »

 

[کلاویه؛]

نمایش هفتم؛
هرازگاهی سهش یتیم بودن؛ در شریان‌هایم، سرازیر می‌شود...
دلم مادرم را می‌خواهد؛ با او فقط یک حرف دارم!
مادر...! سوزش خراش‌های زیر پلک‌هایم؛ سطوح‌آور است...
آخر می‌دانی... جور اشک‌های روح زبان‌بسته‌ام را پلک‌هایم، پس می‌دهند...!
«و نمایش باری دیگر آغاز شد! »

 

[کلاویه؛]

نمایش هشتم؛
من ناراحت ماندم... از همان لحظه‌ای که شریان‌های پژمرده روحم را تکه‌تکه کردم، ناراحت مانده‌ام.
حال که تنها من و نقش شکسته‌ام در آیینه باقی مانده‌ایم؛ راستش را بگو... گناه ما چه بود، من از هم گسسته... ؟
« و نمایش باری دیگر آغاز شد! »