دلنوشته دلنوشته قسم نامه| پریسان خاتون کاربر انجمن کافه نویسندگان

[خاتون]

قسم به تلاطم دریاهای جنون
که من همان پریشانِ گم‌گشته،
در موج نگاه‌ات بودم
و البته که تو را چه به
هم‌قدمیِ با این دیوانه؟!

 

[خاتون]

قسم به قاصدکِ منحوسِ دیدگانم
که مژده‌اش جهانم را به نابودی کشاند!
و شاید از یاد برده بودی،
جان و جهانم شده‌ای؟!
که بر طبلِ رفتن کوفتی... !

 

[خاتون]

قسم به ردِ حک شده بر قلبم
که جایِ خالیِ بودن‌ات
سال‌هاست می‌سوزد!
و چه بسا در همین روزها...
نویدت رسانند،
که به کام مرگ رفته‌ام!

 

[خاتون]

قسم به موسیقیِ لایتِ دلبری،
که به شفیع‌اش
دل اسیر زِ رخسار تو گشت.
قرن‌هاست دلی پیش دلبری
به امانت گذاشته‌ام!
و او امانت‌دارِ خوبی نیست یا... نمی‌خواهد باشد را؟
نمی‌دانم!

 

[خاتون]

قسم به ل*ب‌های کبود مرگ
که عجیب میل بوسیدن‌‌شان را کرده‌ام!
شاید اگر بی‌راهه‌ی رفتن را برگردی،
غرق در گناهِ نبودن‌ات نشوم
و هم‌راه لحظه‌های عاشقی‌ات گردم!

 

[خاتون]

قسم به گورستانِ رویا
که خیالِ داشتن‌ات را در تن می‌پرواند!
و اما شاید که من هم در همان حوالی،
هم‌آغو*شِ گلایول‌های افسون‌گری
مدفون شده باشم!

 

[خاتون]

قسم به تحفه‌ی گران‌بهای نسیان
که این روزها...
حتی چشمان مخمورت را به یاد ندارم!
نام‌ات چه بود؟
از جانِ قلبِ عاشقِ من چه می‌خواستی؟
شاید در نبودم، صنمِ آن دیگری گشته باشی!
و چه لمحه‌ی فجیع و وجیه‌ایست ایامِ نبودن‌ات!

 

[خاتون]

و قسم به دستان خونین آغشته به کالبدی بی‌گناه،
که در برهوت مرگ باورها...
جانِ بی‌جان آدمکی را ربود!
و اهل کدام کوی و کاشانه بودی، که این‌چنین به شوریدگی‌ام کشاندی را؟
به‌خدا که نمی‌دانم!