دلنوشته صدایی که تکرار می‌شود| به قلم زیبا

[خفته]

چه فقری این دنیا دارد وقتی که صدایی پشتِ آن پنجره، تاریکیِ سکوتی را بلعید؛ نگاهی که در نبض این سکوت، سوخت و دلی که در خلوتِ شبانه‌اش، سنگ شد.
آن‌گاه که تنفر، بغضش را پینه‌‌وار بر برهوت خاطرات نمسار کرد، نحسی ثانیه‌ها در فلاکت چشم‌ها محو شد.