شعر ماه می‌خندید

[نهنــگ]

ای روزگار! از چه کسی می‌توان گرفت
تاوان این جوانیِ از دست رفته را؟

[مجید ترکآبادی]​

 

[نهنــگ]

جدائی تو هلاکم ز اشتیاق تو کرد
تو با من آنچه نکردی غم فراق تو کرد

[محتشم کاشانی]​

 

[نهنــگ]

طومار ناامیدی ما ناگشودنی‌ست
پیچیده‌ایم در گره‌ی اشک، آه را...

[صائب تبریزی]​

 

[نهنــگ]

گفتم: «بدوم تا تو همه فاصله ها را»
تا زودتر از واقعه گویم گله ها را
چون آینه پیش تو نشستم که ببینی
در من اثر سخت ترین زلزله ها را

[محمدعلی بهمنی]​

 

[نهنــگ]

از بس که ملول از دل دلمره خویشم
هم خسته بیگانه هم آزرده خویشم
این گریه مستانه من بی‌سببی نیست
ابر چمن تشنه و پژمرده خویشم ​

 

[نهنــگ]

چه رفتن ها که می ارزد به بودن های پوشالی
چه آغوشی،چه امّیدی به این احساس تو خالی؟
کبوتر با کبوتر مانده اما از سر اجبار
در این دنیای تودرتو،تو دیگر از چه مینالی؟

[محمد لالوی]​

 

[نهنــگ]

چه غریب ماندی ای دل
نه غمی، نه غمگساری
نه به انتظار یاری
نه ز یار انتظاری..

[هوشنگ ابتهاج]​

 

[نهنــگ]

من بی تو در غریب‌ترین شهر عالمم
بی من تو در کجای جهانی که نیستی؟

[غلامرضا طریقی]​

 

[نهنــگ]

راستی جنس دلت چیست؟! که حتی یک دم
به منِ عاشق بیچاره گرفتار نشد...

[امیرحسین حسین زاده]​

 

[نهنــگ]

حتی اگر این روزها پایان بیابد
دیگر برای زیستن معنا نمانده
این نسلِ آدمخوارِ طغیانگر بداند
فردای روشن را، به تاریکی کشانده

[زهرا میرزایی صحرا]
​