مجموعه اشعار خونابه‌های‌مغرب | به قلم ستاره سربیی

[ستاره سربیی]

عنوان اثر: خونابه‌های مغرب
کاتب: حمیده ح
در ژانرِ: تراژدی، اجتماعی
به قالبِ: سپید
سطح: اختصاصی

دیباچه‌ای بر اثر:
پایان، دروغیست
برای فریفتن صبح
عقربه‌‌های مسکوت
هزاران بار
زنجیر وار
آغاز را
صدا خواهند زد​

 

[سِرمه.]

«به نام خالق پیچک‌های باغ واژگان»​

---

پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و نحوه ی تایپ آثار ادبی در"انجمن کافه نویسندگان" با دقت مطالعه کنید.

قوانین جامع تالار شعر

شما می‌توانید پس از 10 پست درخواست جلد بدهید.

درخواست جلد برای مجموعه شعر

پس از گذشت ۱۰ الی ۱۵ پست از مجموعه شعر خود، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید. توجه داشته باشید که مجموعه اشعار تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید.

درخواست نقد مجموعه اشعار

پس از 15 پست میتوانید برای تعیین سطح اثر ادبی خود درخواست تگ بدهید.

درخواست تگ برای اشعار

پس از حداقل 25 پست می‌توانید مجموعه اثر خود را به پایان برسانید.

اعلام اتمام مجموعه شعر

اگر بنا به هر دلیلی قصد ادامه دادن مجموعه شعر خود را ندارید می توانید درخواست انتقال به متروکه بدهید تا منتقل شود...

درخواست انتقال به متروکه

_ تیم مدیریت کافه نویسندگان _​

 

[ستاره سربیی]

۱.آوار شکوفه

بدان می‌اندیشم
کز گله‌ی پاییز
چگونه رمید برگی
و پیوست
بر تکه‌های سرنگون سپید
که ابر بودند
و ریخته‌
چون آواری بر فرق سرِ مردمان.
چگونه رمید برگی،
ز فصولِ ناتمام
که چوپان خزان
پرواز برگ خشک را
به دیدار بهار
تصویر کرد...
و بادِ ناخوش
که دیگر تمام آن‌های دیگر را
بر تپه‌های مه آلود
زیر آوار شکوفه‌ها چال می‌کرد
چه طنزانه فراموش کرد
برگ‌های مدفون
آواز را
به تن جوانه‌ها خواهند سپرد
و هر شکوفه
آبستن رازیست
که روزی
در نکاحی شگفت
به آفتاب خواهد رساند
خزان را... .

 

[ستاره سربیی]

۲.مرگ برف

یاری‌ام نخواهد کرد
قلبِ تپنده‌ی کوچک من
تا مرگ برفی
که بر پوستین‌های زمخت نشسته
و مرا در پرتگاهی
که انعکاس رهایی خواهد درید
ریسمانِ سکوت را،
به اهتزاز در خواهد آورد!
و آبشار
خواهد شست
زخم‌هایم را
با فلس‌های درخشان
هنگامی که آفتاب را
در انعکاس مرداب می‌بوسم...

 

[ستاره سربیی]

۳.هراس

چه فرومایه واژه‌ایست هراس!
که فروریخت
غبار محوِ ناتوانی‌ام را
بر تن سست عقربه‌ها
و ندانست
روحِ سپید لحظه‌ را
می‌توان آغشت
با نبض رنگ‌ها
و صدا زد
تصویر تک درختی
در دل تپه‌های مغموم
سرسبزتر از بهار
و من
با دیدگان شیفته‌ای
بر دامان سبز تپه‌ها
خواهم‌ایستاد
برهنه‌تر
سخت‌تر
و بی‌باک‌تر از صخره‌های سخت
و خواهم سترد
پوستین‌های جبن را
در جلادت ابرها

 

[ستاره سربیی]

۴.گلوگاه زمین

چنگال‌های تیز رگبار
گلوگاه افگار زمین را
درهم درید
و دردمندانه زوزه کشید
شیارهای رنجور عمیق
بر کف دستانی محزون
که گشوده‌بودند
در حسرت باران‌
و زمین مجروح
چه سخاوتمندانه پاشید
مهربانی‌اش را
 بر گلدوزی دستمالی
که نیلوفران
بر تن مرداب زدند
تا به جنون کشاند
آواز دلکش قورباغه‌ای
بلبل مس*تی را

 

[ستاره سربیی]

۵.صدف‌های مرده

شن‌ها می‌دانند
امواج، روزی
در انتهای افق
به ساحل خواهند‌سپرد
صدف‌های مرده را
تا به آغو*ش کشند
نعش ماهیان پیر را
و دفن شوند
در گورستان فلس‌ها
اما ماهیان جوان
خواهند سرود
از تولد مرواریدها
در روشنای مهتاب
بر قلب اقیانوس
و خواهندبافت
گیسوان شب را
با گیره‌های مروارید

 

[ستاره سربیی]

۶.شعله‌ها

تاب ندارد
تازیانه‌های مغضوب باد را
شمعی که آویخته‌ام
بر شانه‌های سرد پنجره
پیشتر ز آنکه
لرزه بیندازد بر تنش
زوزه‌های ژیان روزنه
طوفان رعشه‌های باد
غرق کند
جراحت شعله‌ را
در امواج مسکوت خامُشی
پروانگان شعر
پرخواهندگشود
کز گلبرگ‌های خیال
و در آغو*ش خواهند فشرد
هرم شعله را
و صبحگاهان
آفتاب برخواهدتابید
بر ساحل امواج غوطه‌ور
درون فنجان روی میز

 

[ستاره سربیی]

۷.قهقهه‌ی ابر

قهقهه می‌زنند
ابرهای سستِ سبک‌سار
میان اخم و آه آسمان
چه آشفته حال
حریر نقره‌گون محو را
پاشیده‌اند بر نگاهِ مرموزِ مردمان
برق می‌زند تند و تیز
چراغِ سردِ خفته‌ای
و گر می‌گیرد
تن گنجشک‌‌های کوچکی
بر لهیبِ سختِ داغ
که سرداده‌اند
آواز حزن سوختن را
و اوج می‌گیرد
بال‌های شعله‌گون خاکستری
بر فراز تپه‌ای هفت‌رنگ
میانِ رق*ص انوار
در نکاح آفتاب و آب
و من شمعدانی‌ کوچکم را
سیراب‌تر از هرروز
گره می‌زنم
به آسمان و آب

 

[ستاره سربیی]

۸.خونابه‌های مغرب

ما دانسته‌ایم
گام‌های زمخت سنگی
تن زمین خشک سالخورد را
آزرده است
و ما
تابوت‌های سنگین خستگی را
به دوش کشیده‌ایم
و نعش سرد روز را
در امتداد افق
به خاک سپرده‌ایم
و صدا زده‌ایم
جیرجیرک‌ها را
تا در سوگش مرثیه بسرایند
اما خونابه‌های مغرب
بر دامان‌ خورشید می‌چکید
که آبستن بود ستارگان را
و آسمان، می‌زاید