متون و دلنوشته [ معصومه صابر ]
- شروع کننده موضوع Kallinu
- تاریخ شروع
- بازدیدها 713
- پاسخ ها 30
انجمن رمان نویسی کافه نویسندگان
عطرش را گذاشت روی طاقچه
و همه ی مرا را برد...
تو هم روزها ستاره ها را میبینی؟
من
همیشه چشم هایت را میبینم
و ستاره هایی
که خلق شدند توی چشمهایت برقصند!
همه ی مرا که میبردی
جانم گیر کرده بود به عطری که ماند روی طاقچه.
سالهاست
عطرت بی هوا
از پشت سر می آید و چشم ِ نفسهایم را میگیرد که بگو کیستم!؟
کش می آید این جان ِ نیمه...
عطرش را گذاشت روی طاقچه
و همه ی مرا را برد...
تو هم روزها ستاره ها را میبینی؟
من
همیشه چشم هایت را میبینم
و ستاره هایی
که خلق شدند توی چشمهایت برقصند!
همه ی مرا که میبردی
جانم گیر کرده بود به عطری که ماند روی طاقچه.
سالهاست
عطرت بی هوا
از پشت سر می آید و چشم ِ نفسهایم را میگیرد که بگو کیستم!؟
کش می آید این جان ِ نیمه...
آخرین ویرایش توسط مدیر:
انجمن رمان نویسی کافه نویسندگان
وعده هایِ بهشت و جهنم منم!
بهشت همین جاست گوشه یِ قلبم!
جهنم همینجاست گوشه یِ قلبم!
من بهشت بودم
من خود ، جهنم بودم!
و فردای ِ نبودنم
چه چیزی داشتم برای ماندن؟؟
هیچ!...
شاید خاطره ای تکه تکه در خیال ِ "کسی"؟
عطری؟
خوابی؟
یا شاید از شنیدن ِ صدایی شبیهِ صدایِ من در خیابانی شلوغ گردن بکشی و بعد...
چه خواهد ماند از من؟؟
جز ریز ریزه های ذات ِ من!
ریز ریزه های ِ بهشت و جهنمِ درون ِ من!
پراکنده در هوا؟
گوشه ی چشم ِ "کسی"؟
گوشه ی دل ِ "کسی"...
یا دلتنگی ِ" دو چشم"؟
از من چه خواهد ماند؟
آه...
آیا از من
دلتنگی ای بر دل ِ تو خواهد ماند؟؟
ما خود بهشت و جهنم ِ خویشیم!
و دلتنگی بر دل ِ آدمی ،
هم بهشت بود هم جهنم!
و بهشت دلتنگی ِ اوست که دوستش داری.
و جهنم،
دلتنگی ِ او که دوستش داری و نداری اش!
آه...
آیا از من
دلتنگی ای بر دل ِ تو خواهد ماند؟؟
وعده هایِ بهشت و جهنم منم!
بهشت همین جاست گوشه یِ قلبم!
جهنم همینجاست گوشه یِ قلبم!
من بهشت بودم
من خود ، جهنم بودم!
و فردای ِ نبودنم
چه چیزی داشتم برای ماندن؟؟
هیچ!...
شاید خاطره ای تکه تکه در خیال ِ "کسی"؟
عطری؟
خوابی؟
یا شاید از شنیدن ِ صدایی شبیهِ صدایِ من در خیابانی شلوغ گردن بکشی و بعد...
چه خواهد ماند از من؟؟
جز ریز ریزه های ذات ِ من!
ریز ریزه های ِ بهشت و جهنمِ درون ِ من!
پراکنده در هوا؟
گوشه ی چشم ِ "کسی"؟
گوشه ی دل ِ "کسی"...
یا دلتنگی ِ" دو چشم"؟
از من چه خواهد ماند؟
آه...
آیا از من
دلتنگی ای بر دل ِ تو خواهد ماند؟؟
ما خود بهشت و جهنم ِ خویشیم!
و دلتنگی بر دل ِ آدمی ،
هم بهشت بود هم جهنم!
و بهشت دلتنگی ِ اوست که دوستش داری.
و جهنم،
دلتنگی ِ او که دوستش داری و نداری اش!
آه...
آیا از من
دلتنگی ای بر دل ِ تو خواهد ماند؟؟
آخرین ویرایش توسط مدیر:
انجمن رمان نویسی کافه نویسندگان
بگو
به کدام آینه نگاه کنم
که تو درونش نباشی؟!
من از آستین لبخند ِ تو دیده ام
دست های خدا را!
و از دهان ِ آینه
شنیده ام
صدای خدا را!
سالهاست
توی یک خواب ِ عجیب جا مانده ام
کنار خدا
ایستاده ام رو به روی آینه ای
که درونش فقط تویی!
گاهی
چیزی بگو با من
چیزی شبیه ِ نام کوچکم
و زل بزن توی آینه!
بگو
به کدام آینه نگاه میکنی
که مرا نبینی؟!!
بگو
به کدام آینه نگاه کنم
که تو درونش نباشی؟!
من از آستین لبخند ِ تو دیده ام
دست های خدا را!
و از دهان ِ آینه
شنیده ام
صدای خدا را!
سالهاست
توی یک خواب ِ عجیب جا مانده ام
کنار خدا
ایستاده ام رو به روی آینه ای
که درونش فقط تویی!
گاهی
چیزی بگو با من
چیزی شبیه ِ نام کوچکم
و زل بزن توی آینه!
بگو
به کدام آینه نگاه میکنی
که مرا نبینی؟!!
آخرین ویرایش توسط مدیر:
انجمن رمان نویسی کافه نویسندگان
آدمی شکل نداشت!یعنی اینشکلی نبود از اول!
باران بود
آفتاب بود
موسیقی ِ دهان ِ پرنده ها بود...
آدمیزاد این شکلی نبود از اول!
می خندید می شد دشت ِ گل های بنفش
اشک میریخت می شد موسیقی باران و پنجره
رویا که می بافت می شد خواب ِ فرشته ها
نفس که می کشید زمین را تازه میکرد...
یهو غَّره شد به خودش آدمیزاد!
خیال بَرَش داشت!
نشست و قالبی برای خودش ساخت!
نشست توی قالبی که زیبا بود اما "زیبا" نبود!
قالب چسبید به تنش
شد جزیی از آدمیزاد...
و گیر افتاد آدمی در زندانی که خودش برای خودش ساخت
و از آن روز دیگر
باران و آفتاب و موسیقی ِ دهان پرنده ها خالی از آدمیزادند
با این حال آدمی دلتنگ بود
با این حال آدمی دلتنگ است
دلتنگ ِ شکلی که نداشت...
دلتنگ ِ زیبایی اش
و سالهاست آدمیزاد دلتنگ ِ خویشتن است.
آدمی شکل نداشت!یعنی اینشکلی نبود از اول!
باران بود
آفتاب بود
موسیقی ِ دهان ِ پرنده ها بود...
آدمیزاد این شکلی نبود از اول!
می خندید می شد دشت ِ گل های بنفش
اشک میریخت می شد موسیقی باران و پنجره
رویا که می بافت می شد خواب ِ فرشته ها
نفس که می کشید زمین را تازه میکرد...
یهو غَّره شد به خودش آدمیزاد!
خیال بَرَش داشت!
نشست و قالبی برای خودش ساخت!
نشست توی قالبی که زیبا بود اما "زیبا" نبود!
قالب چسبید به تنش
شد جزیی از آدمیزاد...
و گیر افتاد آدمی در زندانی که خودش برای خودش ساخت
و از آن روز دیگر
باران و آفتاب و موسیقی ِ دهان پرنده ها خالی از آدمیزادند
با این حال آدمی دلتنگ بود
با این حال آدمی دلتنگ است
دلتنگ ِ شکلی که نداشت...
دلتنگ ِ زیبایی اش
و سالهاست آدمیزاد دلتنگ ِ خویشتن است.
آخرین ویرایش توسط مدیر:
Who has read this thread (Total: 0) View details
جدیدترین ارسال ها
-
-
-
-
-
-
-
همگانی چند نکته موثر در پرورش قلم نویسنده | اختصاصی کافه نویسندگان
- آخرین: yasaman.Bahadory
-
-
-
-
مجوز قانون هزاره نشر دیجیتال آمریکا
