فصل دوم: "مهمانی چای با عزرائیل"
از وقتی برگشته بودم به زمین فقط منتظر یه فرصت بودم تا برم سراغ شهاب و دلیل زنده موندنش رو بهش بگم.
حوالی ظهر بود که برنامه‌ام رو چک کردم و دیدم که تقریباً تایم کوتاهی کسی تصمیم نداره بمیره! لبخند رضایت‌مندی روی لبم نشست و سریع راهی خونه‌ی شهاب شدم. طبق گفته‌های همسر سابقش، باید همون صبح مرخص می‌شد.
خونه‌اش توی مرکز شهر بود؛ آپارتمان دو طبقه و آجرنما، قدیمی و فکستنی! از اول خیابون تا آخرش آپارتمان‌های بزرگ و مرکز خریدهای آنچنانی بود و خونه‌ی شهاب این وسط زیادی توی ذوق می‌زد.
نامرئی شدم و خیلی شیک و مجلسی درست مقابل خونه‌اش فرود اومدم. از در گذشتم و وارد حیاط کوچکی شدم که هیچ‌چیز خاصی توش وجود نداشت و بعد از اون به طرف پله‌ها رفتم. دو طبقه با پله‌های مجزا از هم جدا می‌شدن. طبقه اول به نظر خالی از سکنه می‌اومد.
به بالای پله‌ها که رسیدم، از پشت در صدای شهاب رو شنیدم که داشت با یه زن بحث می‌کرد. بیشتر که دقت کردم دیدم اون زن همون مهتابه! داشت با صدای نسبتاً بلندی می‌گفت:
- بدبخت تو داشتی می‌مُردی! من اگه دیشب نیومده بودم که الان باید عمو و زن‌عمو جنازه‌ات رو از کف خونه جمع می‌کردن.
شهاب با جدیت گفت:
- دست بردار مهتاب! جونم رو نجات دادی، خیلی‌خب باشه من ازت ممنونم. انقدر منت سرم نذار حداقل!
انگار داشتن دعوا می‌کردن. لبخند عمیقی زدم و از در رد شدم تا همه‌چیز رو به صورت زنده ببینم.
مهتاب دست به ک*مر مقابل میز گردی که کنار دیوارِ آشپزخونه قرار داشت، ایستاده بود و انگشت اشاره‌اش رو به سمت شهاب نشونه گرفته بود:
- خیلی بی‌چشم و رویی! من دارم منت می‌ذارم؟ عوض دستت درد نکنه، این‌جوری بهم میگی؟
شهاب پشت میز نشسته بود و با دست شقیقه‌هاش رو ماساژ می‌داد. نگاهش به فنجون چای روی میز بود و کلافگی از قیافه‌اش مشخص بود. یهو سرش رو بالا آورد تند گفت:
- انگار محض رضای خدا اومده بوده سراغم! تو اگه بخاطر این خونه نبود که می‌رفتی و پشت سرتم نگاه نمی‌کردی!
مهتاب حالا هردو دستش رو به کمرش زده بود:
- فکر کردی من مثل تو بی‌معرفتم که بخاطر طلاق دور کل خانواده رو خط بکشم؟ نه پسرعمو، حتی اگه این خونه رو هم به نامم بزنی باز میام این‌جا و بهت سر می‌زنم. بخاطر یه زندگی شکست خورده که روابط خانوادگی رو نباید به هم زد!
پسرعمو! شهاب و مهتاب پسرعمو، دخترعمو بودن! هر لحظه داستان داشت جالب‌تر می‌شد. به دیوار تکیه زدم و به شهاب نگاه کردم تا عکس‌العملش رو ببینم.
اول آروم بود، ولی بعد یهو خیز برداشت و داد زد:
- دِ آخه درد منم همینه! چرا دست از سرم برنمی‌داری؟ مهرت رو که تمام و کمال دادم. تا آس و پاسم نکنی ول کن نیستی؟
مهتاب با انگشتش تأکیدی به زمین اشاره کرد و گفت:
- این خونه حق منه! باید بزنی به نامم.
شهاب باز آروم شد و گرفت نشست. کلاً موجی میشه یهو این بشر! با صدای تحلیل رفته‌ای گفت:
- مهتاب الان وقت این بحث‌ها نیست. من دیشب یه دور رفتم اون دنیا و برگشتم. حالم خرابه، درکم کن.
مهتاب بهش پشت کرد و درحالی که به سمت پنجره می‌رفت، گفت:
- چهار سال تموم هی گفتی درکم کن، درکم کن. درکت کردم که به این‌جا رسیدیم! اگه سکوت نکرده بودم، تو با گند کاری‌هات این‌جوری زندگی‌مون رو خر*اب نمی‌کردی.
- نه تو درکم نکردی. اگه کرده بودی می‌فهمیدی چقدر زیر فشارم، چقدر خسته و افسرده‌ام. اگه یه ذره درکم کرده بودی الان وضع‌مون این نبود.
مثل بچه‌ها داشتن تقصیرات رو گردن هم‌دیگه می‌انداختن! حوصله‌ام دیگه داشت سر می‌رفت که شهاب ادامه داد:
- ببین چی به روزم آوردی مهتاب؛ من تا دم مرگ رفتم، عزرائیل رو با چشم خودم دیدم! داغون شدم، مریض شدم، معتاد شدم! اگه کنارم بودی این نمی‌شدم.
مهتاب چند لحظه در سکوت بهش خیره شد، اما یهو مثل شهاب موجی شد و گفت:
- سعی نکن با این حرف‌هات دلم رو به رحم بیاری. من دیگه اون مهتاب سابق نیستم. خوب گوش‌هات رو باز کن ببین چی میگم!
شهاب سر بلند کرد و با غم عمیقی بهش چشم دوخت. مهتاب کیفش رو که روی صندلی بود، برداشت و درحالی که به سمت در می‌اومد گفت:
- میرم، ولی برمی‌گردم! انقدر میام و میرم تا بالاخره حقم رو بگیرم. فکر نکن بذارم قسر در بری پسرعمو جون!
بعد از این حرف، بیرون رفت و در رو محکم به هم کوبید. شهاب بلند شد و تا نزدیکی در اومد تا دنبالش بره، ولی انگار دوباره منصرف شد و همون‌جا ایستاد.
نمی‌دونستم به کدوم باید حق بدم؛ مهتاب که شوهرش با اون پرونده‌ی سیاهش همه‌ی زندگیش رو تباه کرده بود یا شهاب که از همه طرف تحت فشار روحی بود. خب البته به من ربطی نداره. اصلاً به من چه؟ من که فرشته حق و راستی نیستم، فرشته مرگم! الان هم باید کاری رو انجام می‌دادم که مقصودش مرگه.
خودم رو مرئی کردم و به طرف شهاب رفتم:
- غمت رو نبینم رفیق!
