در سال 2006/1385 گروهی از عصب شناسان پژوهشگاه دانشهای بنیادی (IPM) به سرپرستی دکتر استکی نتیجه تحقیقی را در مجله نیچر منتشر کردند که در برخی از رسانهها از آن به عنوان دروازهای به دنیای ماتریکس نام برده شده بود. این گروه در تلاش برای درک نحوه عملکرد مغز برای تشخیص چهره از اشیا دیگر، میمونهایی را تربیت کردند که هر بار چهرهای به آنها نشان داده میشد، حرکت ویژهای را انجام میدادند (و در مقابل آن به خاطر تشخیص درستشان جایزهای دریافت میکرند) این دانشمندان پس از تربیت کردن میمونها به تحریک بخشی از مغز آنها پرداختند که به نظر میآمد وظیفه تشخیص چهره را بر عهده دارد. در این شرایط زمانی که اشیایی غیر از چهره به آنها نشان داده میشد آنها آن را به شکل یک چهره درک میکردند. این تحقیق البته در آینده ممکن است باعث بروز پیشرفتهایی در زمینه درمان نابینایی و همچنین رشد سیستم تشخیص بینایی در روباتها شود؛ اما در ذات خود، نشان از امکانپذیری دنیایی داشت که در آن عملکرد مغز قابلیت برنامهریزی و دست کاری شدن را دارد.
آخرین ویرایش توسط مدیر: