به انجمن رمان نویسی کافه نویسندگان خوش آمدید!

در کوچه پس کوچه‌های هفت شهر نوشتن با کافه نویسندگان باشید.

متون و دلنوشته [ پویا جمشیدی ]

خیره‌خیره نگام می‌کنی و می‌گی: «واسه فراموش کردن باید از یه جابی شروع کرد، فکر کن نبودم، فکر کن ندیدیم، فراموش کن و بذار همه چی تموم شه. بذا...»
نگات که می‌کنم دلم آروم می‌شه، وقتی با دست موهات رو از روی صورتت می‌ندازی پشت گوش‌ت، یه عطر عجیبی توی هوا می‌پیچه.
نشستم روبه‌روت و نفس کشیدنت رو تماشا می‌کنم. تو چه‌طوری نفس می‌کشی که من نفسم می‌گیره؟ چشمم به چشمات و گوشم به صدات. می‌گن صدایی که آدم از خودش می‌شنوه با اون چیزی که به گوش بقیه می‌رسه فرق داره. خوش‌به‌حال من که اسمم رو با صدای تو شنیدم. حالا بعد از تو دیگه دلم با صدای کسی نمی‌لرزه.‌
شبا که ماه میفته وسط آسمون، میام توی ایوون و رو به عکست می‌شینم. توی هوا یه‌کم از عطر همیشگی‌ت می‌زنم و از روی پیام‌گیر به آخرین پیامت گوش می‌دم.
همه‌چی خوبه. چشمات رو به منه و عطر موهات توی آسمون و صدات زیر گوشم.
فقط دلم برای «جانم» گفتنت تنگ شده.

| پویا جمشیدی |
 
آخرین ویرایش توسط مدیر:
می‌دونی آدم کِی احساس تنهایی می‌کنه؟

وقتی می‌خواد یه نفر رو بیش‌تر از خودش دوست باشه.

می‌دونی آدم کی فرو می‌ریزه؟

وقتی می‌فهمه به خاطر دوست داشتن یه نفر از قبل تنهاتر شده.





_پویا جمشیدی
 
آخرین ویرایش توسط مدیر:
روی تختم نشسته‌ام باید،

این نفسهای آخرم باشد

وقتی از دست می‌روم شاید

نامه ای لای دفترم باشد



ناخوشم، مثل شعرهای خودم

تلخم از بغضهای تکراری

خاطراتی که روز و شب شده‌اند

قرص هایی برای بیداری



تو که گرمی به زندگی خودت

گریه های مرا نمی‌فهمی

به حضورت هنوز معتادم

تو ولی بی‌بهانه بی‌رحمی



من که یک عمر در خودم بودم

سینه‌ام را به عشق آلودی

رفتنت رفته رفته پیرم کرد

کاش از اول نیامده بودی



فکر کن! پشت هم دعا بکنی

تا سرت روی شانه‌اش باشد

می‌رود تا تمام خاطره‌ات

دو سه خط ، عاشقانه‌اش باشد



فکر کن! آخرین نفسهایت

زیر باران شبی رقم بخورد

عشق یعنی که رفته باشد و بعد

حالت از زندگی به هم بخورد



فکر کن! در شلوغی تهران

عصر پاییز در به در باشی

شهر را با خودت قدم بزنی

غرقِ رویای یک نفر باشی



می‌نویسم، اگرچه چشمانم

تا ابد از نگاه تو م*ست‌اند

تو برو تا همیشه راحت باش

خاطراتت مراقبم هستند



| پویا جمشیدی |
 
آخرین ویرایش توسط مدیر:
در التهاب بغضهای بی سرانجامم

آینده ام را بی حضورت..ناگهان دیدم



از بی قراری های عصر جمعه ترسیدم

از بو*سه هایت لابه لای گریه فهمیدم...



قدِّ زمستانی ترین روزِ خدا سردی

تا گریه کردم، گریه کردی.. برنمی گردی!؟



لعنت به پایانی ترین ساعاتِ هر هفته

لعنت به رویایی که حالا یادمان رفته



لعنت به آغوشت، به آغوشش، به تنهایی

لعنت به من وقتی به آغوشم نمی آیی



| پویا جمشیدی |
 
آخرین ویرایش توسط مدیر:
گفتی: نباید یاد چشمانم بیافتی

هی مثل بختک روی ایمانم ‌بیافتی



گفتی نباید در وجودم پا بگیری

دردی و باید مثل دندانم بیافتی



هی عاشقانه می‌نوشتم از نگاهت

هی قهوه تا در قلب فنجانم بیافتی



می‌خواستم باور کنی تنهایی‌ام را

می‌خواستی از چشم گریانم بیافتی



من اشک را با گریه‌هایم خسته کردم

شاید شبی در راه کنعانم بیافتی



پایان ندارد بی‌قراریهای این مَرد

باید به یاد روز پایانم بیافتی



یک جور آتش میزنم روزی خودم را

کبریت دیدی! یاد چشمانم بیافتی



| پویا جمشیدی |
 
آخرین ویرایش توسط مدیر:
من از همون روز اول، 《نگران》 به دنیا اومدم. نگران گم کردن، نگران از دست دادن. خوب که نگاه می‌کنم، می‌بینم من همه‌ی عمرم رو ترسیدم. بچه که بودم، از همون اولین روز مدرسه نگران گم کردن کیف و دفتر و کلاهم بودم. هرچی بزرگ‌تر شدم نگرانی‌هامم بزرگ‌تر شد. از یه جایی به بعد نگران آدمایی شدم که هر لحظه می‌ترسیدم از دست‌شون بدم. آدمایی که بخاطرشون زندگی می‌کردم. تازه اونجا بود که فهمیدم من حتی برای خودمم زندگی نمی‌کنم. من هیچ‌وقت نفهمیدم وقتی کسی آدم رو ترک می‌کنه، توی ذهنش چی می‌گذره؟ این که آدم تا کجا می‌تونه بره و یه نفر رو فراموش کنه. من تازگیا به نگرانی عجیبی مبتلا شدم. نگرانم... برای از دست دادن دوباره‌ی آدمی که نیست نگرانم!

•پویا جمشیدی•
 
آخرین ویرایش توسط مدیر:
دوست داشتن، چیزی شبیه به گم شدنه، توی یه آدم دیگه. حالا هرچی کسی رو بیشتر دوست داشته باشی، عمیق‌تر گم می‌شی. یه جاهایی دیگه نمی‌دونی برای خودت داری زندگی می‌کنی یا برای اون. حالا دیگه همون آهنگی رو گوش می‌دی که اون گوش می‌ده.
همون کاری رو انجام می‌دی که اون می‌خواد.
همون حرفی رو می‌زنی که اون دوست داره.
حالا دیگه حق داری حسادت کنی، حالا دیگه چشم به راه بودن معنی پیدا می‌کنه، حالا دیگه دوست داری نگران باشی.
از یه جایی به بعد، اون نفس می‌کشه تا تو زندگی کنی.
«آدم برای دوست داشتن، به دلیل احتیاج نداره، اما برای زندگی کردن بهانه می‌خواد».

[پویا جمشیدی]
 
آخرین ویرایش توسط مدیر:
دلم یک نفر را می ‌خواهد
که وقت آمدنش،
تَنهایی‌ام را ببرد.
مَن موهایش را ببافم،
او آرزوهـایم را...


[پویا جمشیدی]
 
آخرین ویرایش توسط مدیر:

چه کسی این موضوع را خوانده است (مجموع: 0) دیدن جزئیات

عقب
بالا