آموزشی چطور بنویسیم که خواننده، شخصیت ناامید و شکست‌خورده را درک کند؟

[TELMA]

?|•• روش یکم
?• سعی کنید مشکلات‌شون چیزهای ساده و بی‌ارزشی نباشن که برای کسی مهم نیست.
?• مثال غلط: اگه شخصیت لباس‌های خشکش رو تا ساعت ۵ از خشک‌شویی نیاره، براش پنج سنت اضافه آب می‌خوره. خب به ما چه؟ اصلا مگه مهمه؟
?• مثال درست: اگه شخصیت به آدم‌ربایان ده میلیون دلار نده، زن و بچه‌ش رو می‌کشن. خب، این کشمکش جذابیه.

?|•• روش دوم
?• لحظه‌ای که همه‌چیز توی صورت شخصیت خرد می‌شه و می‌فهمه «همش تقصیر خودم بود؛ من باعث این بدبختی‌ام» اون لحظه همدردی و دلسوزیِ خواننده رو زیاد می‌کنه.
?• بذارید شخصیت یه عالمه تصمیم اشتباه بگیره و کارهای غلط انجام بده. بالاخره لحظه‌ای می‌رسه که همه‌چیز رو توی صورتش می‌کوبونن و دیگه راه برگشتی نیست...
?• اون موقع فلاش‌بکی به لحظه‌ی خاصی بزنید که شخصیت بفهمه همه‌چیز کاملا تقصیر خودشه. بذارید حس کنه «من این‌کار رو با خودم کردم» و خواننده حس کنه چقدر اون بدبخت و نابوده.

?|•• روش سوم
?• بذارید خواننده باور کنه تمام امید از بین رفته. برای این‌که شخصیت واقعا به ته خط برسه باید تمام امیدها دوردست به نظر بیان. بــــایـــــد باورکردنی باشه!
?• مثلا شما وسط داستان نباید بگید:«تمام امیدها از دست رفته بود.»
خواننده خودش باید فکر کنه:«عه لعنتی! چطوری می‌تونه خودشو از این وضع خلاص کنه آخه؟!»

?|•• روش چهارم
?• شاید این‌که قهرمان داستان تسلیم بشه، کمک کنه. این‌که یه جایی خسته بشه و بگه:«بسه! من دیگه نیستم!»
?• خود شمای واقعی هم توی زندگی‌تون یه جایی بوده که فکر کنید دیگه بسه، نمی‌تونم، قرار نیست ببرم، از تلاش کردن خسته شدم...
?• خواننده واقعا اون لحظه از زندگیِ شخصیت رو درک می‌کنه چون خودش تجربه‌ش کرده. همین‌طور که شخصیت می‌گه:«دیگه بَسَمه» خواننده هم فکر می‌کنه:«حسش می‌کنم. درکت می‌کنم.» یا این‌که:«نــــــه! نباید الان تسلیم بشی! خیلی خیلی خیلی نزدیکی!»