۴ – حضور در مکان هایی که اشخاص با موقعیت های گوناگون سنی، اجتماعی، شغلی، فرهنگی، جنسی و …. در آن شرکت دارند. از قبیل مهمانی های خانوادگی، بازارهای سنتی و یا هفته گی و ……
داستان نویس جوان باید بکوشد تا از این ابزارها و عناصر در فهم و فراگیری گفت و گونویسی نهایت استفاده را ببرد. بعضی از داستان نویسان، متن داستان را با گفت و گو شروع می کنند. این کار سبب می شود تا خواننده در آغاز خوانش متن با آن همراه شود و به قول معروف در ابتدای کار، به دل ماجرا پرتاب گردد.
در بعضی از داستان ها، گفت و گو در میانه متن آغاز می شود. یعنی تلفیقی از روایت و دیالوگ.
داستان نویسان حتی در چگونگی استفاده از لحن و نوع زبان در گفت و گونویسی از یک دیگر متمایزاند. چنان که بعضی ها از نحو و نثر عامیانه و شکسته استفاده می کنند و گروهی نیز از زبان رسمی و سالم. با آن که نثر شکسته و عامیانه، صمیمیت، حقیقت مانندی، واقع گرایی و باورپذیری شخصیت ها و رویداد داستانی را افزایش می دهد، گروهی از نویسندگان به بهانه حفظ سلامت و یک دستی زبان اثر و متن، از آن دوری می کنند. در حالی که بدبین ترین نویسندگان در این مورد تنها در هنگام گفت و گو، شکستن نحو زبان را مجاز می دانند.
بعضی از نویسندگان پیش از نوشتن متن صحبت شخص، نشانه نگارشی آن را ( : ، گفت: ….) قید می کنند و گروهی دیگر از روش های دیگری پیروی می کنند.
منبع: داستاننویس