خب بالاخره هر کسی نظر خاص خودش رو داره. رمان محاوره ای نقاط مثبت و منقاط منفی خودش رو داره و در مقابل هم رمان ادبی همین طوره و من هر دوش رو دوست دارم چون نویسندم و نباید فرق بذارم چون برای هر دو اثر خیلی زحمت کشیده شده و ادم میتونه از هر دوتا مدل درس خوبی بگیره برای بهتر نوشتن
خب بعضی وقتا رمان طنزه با سَبکِ سَبُکی داشته باشه برای همین محاوره ای براش بهتره
بعضی وقتا هم رمانا تخیلی و اینان برای توصیف این اشخاص و چیزهای تخیلی بهتره کتابی باشه نوشته تا تاثیر گذاریش بهتر باشه متن زیباتر باشه
که البته تمام رمانای من کتابی هستن و این سبک رو بیشتر می پسندم
به نظر من بستگی داره رمان تو چه ژانری باشه اگه یه عاشقانه طنزه خب خیلی بهتر که محاوره ای نوشته بشه. چرا؟ چون خواننده با محاوره ای بهتر می تونه ارتباط برقرار کنه.اما اگه یه عاشقانه آروم باشه، به نظرم برای توصیف حس زیبای عشق اگر ادبی بنویسیم خیلی بهتره. یا اگر رمان معمایی باشه، بهتره از زبان سوم شخص باشه چون گاهی وقتا اول شخص از همه قسمتها و اتفاقها خبر نداره و این باعث میشه خواننده گیج بشه من به شخصه اگر رمانم معمایی باشه از زبان سوم شخص و ادبی می نویسمش چون نمی خوام خواننده گیج بشه و اصلا هم از اینکه دو تا شخصیت رمان رو توضیح بدن خوشم نمیاد( مثلا بالاش بنویسه از زبان فلانی و تو یه سکانس دیگه بنویسه از زبان یک فولانی دیگه?)??