شعر ♥ شـعــــرهای عـاشـقـانـه ♥

[Diako]

یا میروی و شعرم آه نامه میشود
یا نمی آیی و ســــــــــــوگ نامه
تا کی
واژه لای زخم بگذارم
یا زخم لای واژه
تو را چه سود
از جراحت شاعرانه ی این همه شاعر مجروح

 

[Diako]

اینجا برای از تو نوشتن هوا كم ا ست
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است
کسری من نه اینکه مرا شعر تازه نیست
من از تو مینویسم و این کیمیا کم است

 

[Diako]

تمام لحظه های من ختم می شود به تنهایی
به با تو بودنی که بی تو تمام شد
و تنهایی با سکوت همیشگی اش ماند
و
اشک...
و خاطراتی مبهم از گذشته
و احساسی که ماند در کوچه های خیس
سادگی ام
فرصت با تو بودن توهمی شیرین بود
خواب کودکانه ی من
و تو ماندی در خاطرم
بی آنکه تو را ..

 

[Diako]

شعرهایم ترانه نیست
حرف عاشقانه نیست
شعرهایم همه درد است و این درد بهانه نیست
شعرهایم رنگ ندارد وزن و آهنگ نداردگفته بودم
شعر من ترانه نیست پاییز است و هرگز بهاره نیست
شعر هایم درد های کهنه است
دردی که هرگز غریبه نیست
شعرهایم هرچه است از خوب و بد
بهترین از این برایم سرایه نیست

 

[Diako]

خیلی وقته که دیگه دلت واسم تنگ نمی شه
گل ابریشم من گل که دلش سنگ نمی شه
خیلی وقته که یه پیغومی ندادی واسه من
اخ چقدر قشنگه از عشق تو دیوونه شدن
تو می یای تموم می شه هر چی غمه
روز دیدار تو روز عشقمه
زندگی عشق همین دقایقه
زنده باد هر کی هنوز یه عاشقه
زنده باد هر کی هنوز یه عاشقه

 

[Diako]

مـن اگـر عـاشقـانـه مینـویسـم
نـه عـاشقـم نـه شکستــ خـورده ام
فقـط مینـویسـم تـا عشـق یـاد قلبـم بمـانـد
در ایـن ژرفـای دل کنـدن هـا و عـادتــ هـا و هـوس هـا
فقـط تمـریـن ادم بـودن میکنـم
همیـن

 

[Diako]

به وجود تو
حتی برام یه ذره هم مهم نیستش نبود تو
به جون اون به جون من دیگه نمی خوامت تو رو
حتی اگه بازم بیای میگم نمی خوامت برو
تموم خاطراتتو، تو زندگیم پاک می کنم
یا اینکه اونها رو همه ، زیر زمین خاک می کنم
امیدوارم خوشبختی رو ، تو خواب و رؤیا ببینی
الهی که یه روز خوش ، تو زندگیت تو نبینی
یکی اومد تو زندگیم که تو به پاش نمیرسی
دوسش دارم ، دیوونه شم ، به خاک پاش نمیرسی

 

[Diako]

حســــــرت
یعنے رو بـﮧ رویــــــــمـ نشستـﮧ اے
و باز خیســـــے چشمـــانـــمـ را
آن دستمال خشکــ بے احساس پاکــ کنــــد
حســــــرت
یعنے شانـﮧ هایت ، دوش بـﮧ دوشــــــمـ باشد
اما نتوانـــم از دلتنگے بـﮧ آن پناه ببـــــــرم
حســــــرت
یعنے تــــ ــــو
کـﮧ در عین بـــــــــودنت داشتنتــ را آرزو مے کنــــــــم

 

[Diako]

ایکاش در خاطر گْل مهرت نمی رْست
ای کاش در من آرزویت جان نمی یافت
ای کاش دست روز و شب با تار و پودش
از هر فریبی رشته ی عمرم نمی بافت
اندیشه ی روز و شبم این است
" من بر تو بستم دل؟
دریغ از دل که بستم"
" افسوس بر من ، گوهر خود را فشاندم
در پای بتهایی که باید می شکستم"

 

[Diako]

کوک کن ساعتِ خویش
اعتباری به خروسِ سحری ، نیست دگر
دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است
کوک کن ساعتِ خویش
که مـؤذّن ، شبِ پیـش
دسته گل داده به آب
و در آغو*ش سحر رفته به خواب
کوک کن ساعتِ خویش
شاطری نیست در این شهرِ بزرگ
که سحر برخیزد
شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین
دیر برمی خیزند
کوک کن ساعتِ خویش
که سحر گاه کسی
بقچه در زیر ب*غل ، راهیِ حمّامی نیست
که تو از لِخ لِخِ دمپایی و تک سرفه ی او برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش
رفتگر مُرده و این کوچه دگ
خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است
کوک کن ساعتِ خویش
ماکیان ها همه م*ستِ خوابند
شهر هم . . .
خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند
کوک کن ساعتِ خویش
که در این شهر ، دگر مس*تی نیست
که تو وقتِ سحر ، آنگاه که از میکده برمی گردد
از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش
اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر ،
و در این شهر سحرخیزی نیست
و سـحر نـزدیک است

 

[Diako]

همیشه باید کسی باشد
تا بغضهایت را قبل از لرزیدن چانهات بفهمد
باید کسی باشد
که وقتی صدایت لرزید بفهمد
که اگر سکوت کردی، بفهمد
کسی باشد
که اگر بهانه*گیر شدی بفهمد
کسی باشد
که اگر سردرد را بهانه آوردی برای رفتن و نبودن
بفهمد به توجهش احتیاج داری
بفهمد که درد داری
که زندگی درد دارد
که دلگیری
بفهمد که دلت برای چیزهای کوچکش تنگ شده است
بفهمد که دلت برای قدم زدن زیرِ باران
برایِ بوسیدنش
برایِ یك آغو*شِ گرم تنگ شده است
همیشه باید کسی باشد
همیشه

 

[Diako]

دوست دارم برایت زیباترین غزل ها را بسرایم
دوست دارم برایت
امروز عاشقانه ترین جملات را روی کاغذ بیاورم
دوست دارم
برای لبانت از باغ احساسم شیرینترین میوه ها را بچینم
دوست دارم امروز
برای چشمهای مهربانت گلستانی از شعر بسازم
اما حیف ...
من که شاعر نیستم
کاش می توانستم امروز اندکی برایت عاشقانه شعر بگویم

 

[Diako]

در غم عشق نبودیّ و محبت کردی
این هم از لطف شما بودو نمیدانستیم
من نکردم گله از عهد و وفاداری تو
عهد ما عهد جفا بودو نمیدانستیم
رنج بی عشقی و تنهایی و بی مهری یار
همه ی تقدیر خدا بودو نمیدانستیم

 

[Diako]

شعر من بغضیست
از جنس بغضی فرو خورده
آه و افسوس حبس شده
دردهای ناگفته...
حرفهای ناگفته...
واژه های مبهم شعرم
اشکای من است
که از دلم برخواسته و بر دفترم چکیده میشود
شعر من جایست
که من خود منم
بی نقاب و بی پرده
خالی از هر نام و ننگ
بدور از دنیای آدمها
شعر من دنیای من است

 

[Diako]

همین جا درون شعرهایم بمان
تا وسوسه یِ دوستت دارم هایِ دروغینِ آدمها مرا با خود نبرد
به سرزمین هایِ دورِ احساس ؛
من اینجا هر روز با تـو عاشقی می کنم بی انتها
شعرِ من بهانه ایست برای مـا شدن دستهایمان
تا تکرارِ غریبانه یِ جدایی را شکست دهیم