متون و دلنوشته 『 نـامـه‌ها 』

[Kallinu]

بسمه ~

نـامه .[ م َ / م ِ ] (اِ)
کاغذی که به نام کسی نوشته شود.
نوشته. مکتوب. رقعه. خط. کتابت. مراسله. مرقومه. رقیمه. کاغذ که به کسی نویسند

+ از مجله‌ی فرهنگی-هنریِ lettersto​

 

[Kallinu]

‌
‌ «تمامِ کسانی را که دوست داری و یا
دوست داشته‌ای، من هم دوست دارم.
فقط به خاطر این‌که تو را دوست دارم»

اول ژانویه ۱۹۲۵ | نامه از فریدا کالو به الکساندر گومز آریاس؛ کِلک؛ فروردین و تیر ۱۳۷۶؛ کتایون پوزشی​

 

[Kallinu]

‌
‌«آدم هرگز نمی‌تواند از همان اول چنین مرگ‌هایی را باور کند؛ مرگِ عزیزترین کسان را. تنها راهی که می‌ماند نپذیرفتن و نفی واقعیت است؛ از بس حقیقتی که از این واقعیت سرچشمه می‌گیرد ناگوار است و غیرِانسانی.»‌

شاهرخ مسکوب؛ یادداشت‌ها، سوگِ مادر
۲۴بهمن۱۳۵۸​

 

[نهنــگ]

«‏کاش بودی، آلبرتینا. کاش الان اینجا بودی و مقابل حرارت ذغالی که مرا گرم می‌کند، می‌نشستی، کاش با آن چشم‌های غم‌زده‌ات، و با سکوتت که مورد پسند من است، این‌جا بودی. بیا یا لااقل به من فکر کن.»


نامه از پابلو نرودا به آلبرتینا رزا​

 

[نهنــگ]

«‏همه‌وقت، همه‌جا، صدای حزن مجهولی قلب‌های بهانه‌جو را می‌آزارد. آن‌جا که آب رودخانه کف می‌زند و مثل یک عاشق می‌نالد و در تاریکی انبوه درخت‌های خاردار می‌افتد، آن‌جا چه‌خبر است! آن‌جا که فاجعه‌ای نیست. چرا دردناک است؟ خطری نیست. پس چرا می‌ترساند؟»

از میان نامه‌ی نیما یوشیج به خواهرش​

 

[نهنــگ]

«من هم تمام دیروز با همان دلهره‌ای که می‌گویی این‌ور و آن‌ور رفتم. خیالپردازی نکرده‌ام و تو هم خیلی دور نبوده‌ای، امّا من فقط یک چیز را حس می‌کردم؛ فراق و سیاهی، مثل چشمه‌ای خشکیده و خاموش. خودم را سر و بی‌ثمر حس می‌کردم. ناتوان از هر میل و رغبت و عشق. امّا در واقع همه به خاطر انتظاری بود که برای نامه‌ات می‌کشیدم. با رسیدن آن همه‌چیز سرجایش برگشته، وصال تو و سرچمشه‌های جوشنده و بخصوص چهره‌ات.»

۴ ژوئیه ۱۹۴۴ | از میان آلبر کامو به ماریا کاسارس.​

 

[نهنــگ]

«اغلب به یاد تو هستم بهتر بگویم تو همیشه با منی هر جا که می‌روم.»

۲۴ دسامبر | از میان نامه‌ی آنتوان چخوف به اولگا کنیپر​

 

[نهنــگ]

«چرا شعله‌های قلب این‌قدر ممتد است؟ این آتش چرا خاکستر نمی‌شود؟ به من بگو انسان چرا دوست می‌دارد؟»

۱۰ اردیبهشت ۱۳۰۵ | از میان نامه‌ی نیما یوشیج به همسرش، عالیه​