ویژه مجموعه اشعار ویله دمان | نویسنده آمین

[Ally]

هیچ‌کس از من نپرسید؛
از زمانی که
چشم‌هایم دنبال دنیا دوید،
آوارگی،
بر دوشم لانه کرد.
هرگز نشنیدم نغمه‌ی آزادی پرواز را
وقتی، نان و آبمان را غارت کردند
هرگز در خانه‌ی دوستی را نزدم
وقتی گوشهایمان،
ترسان از صدای آژیر حرف نمی‌زدند
هیچ کس از من نپرسید؛
در و پنجره‌هایمان بسته ماندند
و هرگز
انگشتانم بر هیچ قلبی،
اثری بر‌ جای نگذاشت...

 

[Ally]

مهم نیست
اگر شکست خورده‌اید
ای سربازان امید!
من بازهم دوست دارم
این شهر را
با تمام کوچه های غبار‌آلود و تنگ.
و دویدن را
با تمام سنگ‌های ریز و درشت.
شهر خالی‌ست،
اما قطعا می‌آید
قدم‌هایی سرشار از زندگی!

 

[Ally]

کاغذ مچاله‌ی کنج اتاق
همان زبور تنهایی‌ام است
که در اقلیم بهار
آشیانه ساخته است
و هیچ سرود بزمی
او را به پرواز در نیاورده است!
و خط‌های دلتنگی
بر روی آن رژه می‌روند...
و پیچ و خم اندام او
طرح چروکیده‌ای بر رخسارم
برجای گذاشته است،
و دلم دست‌هایش را محکم،
بر خود پیچیده‌است
که ناگاه او را بر بئر فراموشی نیندازد!
آخر او سال‌هاست بر کنج اتاق من
ساکت و مبهم نشسته است... .

 

[Ally]

من می‌ایستم،
تا قدم‌هایت
دست در دست قدم‌هایم
دمدمه کنند
و با خاک صحبت آشنایی سر دهند.
من می‌ایستم،
تا آفاق
ایمان راسخ ما را بشناسد.
من می‌ایستم
تا سلاح هیچ دشمنی
بر محروسه‌ی ما تیری نیندازد!
من می ایستم،
ما می ایستیم،
تا چشمان تو امید را هجی کند... .

 

[Ally]

احساس می‌کنم
امروز
چشم‌هایم را
عبور دل‌تنگی با خود برده است.
احساس می‌کنم
امروز
واژه‌هایم را
از گونه‌های کبود سرما
هدیه گرفته‌ام.
احساس می‌کنم
امروز
حس‌هایم را
گرمای گلوله‌ی سربی بر قلب تو
به من بخشیده است.
احساس می‌کنم
امروز... .

 

[Ally]

ببخشای مارا
که با دستان سردمان
تمام نگاه‌های گرم را
به شیهه‌ی شکست بخشیدیم!
ببخشای ما را
که در اطلس تاریخ
رنگ پیروزی ما
پدیدار نشد!
ببخشای مارا
که عروسک‌هایت‌ را
آغشته به خون
در دستانت نهادیم!
ببخشای مارا...

 

[Ally]

ندیدی؟
دفتر نقاشیم را؟
امروز بمب‌ها خواهند بارید
می‌خواهم شهر را
در دفترم
زنده نگهدارم...

 

[Ally]

آسمان،
همه‌جا، زندان است
وقتی ستاره‌ها هم
پرنده‌های سیاه دشمن تلقی می‌شوند... .

 

[Ally]

شیشه‌ی عطر شکست،
وقتی من،
رخ خود در آیینه دیدم.
چه سال‌ها، چه سال‌هایی که من،
برای این شهر
باران شدم
تا غبارها را بشویم.
و حال تن پوسیده‌ی من را
هیچ مسافری یاد، نمی کند.
از روحم بی خبرم!
او همان سال‌ها رفت
همان سال‌های فراموشی
که اکنون نیز امتدادشان
در خط زمان هویداست... .