نامه هایی به هیچ کس"

[Diako]

مجموعه ای از نامه هایی که باید نوشته شوند

.

.

.

​

 

[Diako]

به نام دوستم ،خدا
مهربانم،سلام
مستقیم میروم سر اصل مطلب
به این آمار توجه کن:
گزارش روزنامه اعتماد، به نقل از منبع آگاه در پزشکی قانونی نشان می دهد: طی ۸ ماه اول سال (۱۳۹۹)، در مجموع ۳ هزار و ۵۸۹ نفر، از مجموع زنان و مردان، بر اثر اقدام به خودک*شی جان باختند.
بگذار برایت معنی کنم:از فروردین سال 1399 تا آبان ماه سال1399،روزانه حدود 15 نفر به زندگی خود پایان داده اند.دقت کن،این فقط تعداد کسانی ست که موفق به خودک*شی شده اند،نه کسانی که اقدام به خودک*شی کردند.
وحشتناک نیست؟اینکه بدانی در میان هیاهوی جانفرسای روزمرگی هایت،همنوعی،هم وطنی و شاید همشهری ای به زندگی خود خاتمه میدهد،وحشتناکتر از چیزیست که بتوان تصور کرد.
این را در گوشه ای از ذهنت نگه دار.
حالا این روایت را دریاب:
گویند روزی،مردی دست شسته از زندگی،به سمت رودخانۀشهر حرکت کرد.و خود را در آن غرق کرد.دوستان و آشنایانی که آن روز او را در مسیر دیده بودند ازشنیدن خبر بسیار متاثر شده و گفتند آن روز مدام به چهره شان زل میزده.بعد ها یادداشتی با تاریخ همان روز در میان وسیله های شخصی اش یافتند.محتوای یاد داشت تکاندهنده بود:امروز میخواهم به زندگی خود در رودخانۀ شهر پایان دهم.ولی اگر در طول مسیر یک نفر به من لبخند بزند بازخواهم گشت.
داشتم فکر میکردم من و تو تا چه حد میتوانستیم در کاهش این آمار نقش داشته باشیم؟شاید میتوانستیم با یک لبخند،با تعارف یک شکلات،با یک کامنت محبت آمیز،با کمی مهربانی و امیدواری و شاید کمی سکوت به جا، به انسان ها زندگی ببخشیم.و با دریغ کردن هرکدام از این اعمالی که در نظر پیش پا افتاده مینمایند،پایان بخش یک زندگی باشیم.
آری عزیز جانم،ما انسان ها عجیبیم،خیلی خیلی عجیب.

 

[Diako]

به نام خدای مهربانم
عزیزکم سلام
اگر روزی دختر داشتم..
اگر روزی دختر داشتم،در عشق و ناز و نوازش غرقش میکردم.
به او یاد میدادم چگونه درب شیشۀ خیارشور را باز کند.یاد میدادم چگونه پنچری ماشین را بگیرد.
از او میخواستم خلق کردن بیاموزد،خواه خلق کردن یک داستان،یک تابلو یا یک موسیقی دلنشین،برای وقت هایی که آغوشی نیاز دارد و من نیستم.
به او یاد میدادم آدم ها پیش از مرد یا زن بود،"انسان" اند.
به او یاد میدادم شاید روزی همۀ آدم های دنیا تنهایش بگذارند،ولی او همواره کسی را دارد که حاضر است برایش بجنگد و خدایی دارد که او را در هر حالت و با هر اشتباهی میپذیرد.
به او میگفتم از نظر همۀ مادران فرزندانشان زیباترین اند و تناقض زیبا آنجاست که همه،راست میگویند.
به او میگفتم مهم نیست انسانها راجع به او چه میگویند،مهم خدایی ست که از نفس اعمال و افکار او آگاه است.
به او میگفتم از زمین خوردن نترسد.به او میگفتم اگر کسی به تو خندید تو هم همراهی اش کن و به شعور او بخند.
به او میگفتم بپذیرد که در این دنیای بزرگ هیچ کس بی عیب نیست و او هم از این قضیه مستثنا نیست.
به او میگفتم که بپذیرد شکننده است،بپذیرد گاهی نیاز به یک آغــوش دارد برای های های گریه سر دادن و بهترین آغــوش و بهترین گوش برای شنیدن از آن خداست.
به او میگفتم او استعداد ها و توانایی هایی در وجود ناب و بی نظیرش دارد که در قبال آنها مسئول است.او مامور است تا دنیا را با کمک این سرمایه های فوق العاده اش به جایی بهتر تبدیل کند.و اولین قدم کشف و به کارگیری آنهاست.
به او یاد میدادم از خودش دفاع کند.نه فقط در برابر حمله های خارجی که در برابر تهاجم های متجاوزانه به افکار احساساتش.
آه...دختر داشتن خیلی سخت است...به گمانم آن روز بیشتر از هروقت دیگری محتاج حضورت باشم.

 

[Diako]

به نام مهربان تر از مادر
دلربایم،سلام
ساده بگویم از وقتی نقطۀ پایانیِ نامۀ قبلی را گذاشتم؛یک پسر کوچولو که چندان بی شباهت به تو نیست جلوی چشمانم ظاهر میشود بااخم و قهر نگاهم میکند.تا می آیم لحظه ای چشم ببندم،صدایش هم در سرم میپیچد که میگوید:چه شد؟تو که میگفتی مامان بابا ها همۀ بچه هاشان را به یک اندازه دوست دارند؟
این شد که تصمیم گرفتم برایت از روزی بنویسم که پسر داشته باشم.
میدانی عطر یاسم..اگر روزی پسری داشته باشم...
اگر روزی پسری داشته باشم،به او خواهم گفت شعر بخواند،زیاد؛آخر میدانی..شعرها عجیب اند،احساسی در وجودت میریزند که ناب است، جدید است..حسی مثل اینکه یک رنگ جدید ببینی..همانقدر مسحور کننده.
اگر روزی پسر داشته باشم به او یاد خواهم داد چگونه مو ببافد،چگونه موهارا شانه کند که کمترین درد را داشته باشد.
به او یاد خواهم داد،غیرت داشته باشد.
به او خواهم گفت غیرت یعنی اعتماد،یعنی حمایت،یعنی القای حس امنیت.
به او خواهم گفت گاهی نباید حرف زد،باید در آغــوش کشید.
به او یاد خواهم داد گریه کردن زن و مرد ندارد،همانگونه که احساسات مال انسان است فارغ از جنسیت.
به او خواهم گفت کارِ خانه،مال زنان نیست؛بلکه برای ساکنان خانه است.
به او یاد خواهم داد،زنان جنس لطیفی هستن،از او خواهش خواهم کرد کاری نکند که بیهوده دلبسته*اش شوند.
برایش چند عروسک به سلیقۀ خودش میخرم و از او میخواهم هر روز نوازششان کند و با آنها حرف بزند.
به او خواهم گفت تا ابد باورش دارم.به او خواهم گفت خدا هدف ویژه ای از خلق کردن او داشته است.
به او خواهم گفت همواره در جبهۀ خدا باشد تا همیشه پیروز شود.
به او خواهم گفت به جای شاخۀ گلی که زود خشک میشود،یک گلدان پر از گل هدیه کند.
به او خواهم گفت،عشق را با هــوس و نیاز به دوست داشته شدن اشتباه نگیرد.
به او خواهم گفت عاشق باید شجاع باشد،جنگجو باشد.
تعلل و خجالت در ابراز علاقه معنی ندارد.

 

[Diako]

بسم رب النور
دلربایم سلام
گاهی اوقات دلتنگی میزند به سرم.میدانی پیش از اینها فکر میکردم دلتنگی یک حس خاص است،یک حس ویژه.حس میکردم آدم ها فقط دلتگ چیز ها یا کسانی میشوند که روزی برای آنها بودند ولی حالا ندارندشان،شاید...مثل تو،برای من.
آه ه...که در چه اشتباهی غرق بودم.
میدانی مهربانم،گاهی اوقات به خودم می آیم و میبینم حس عجیبی دارم.حسی آمیخته از حسرت و عطشِ خواستن،فهمیدم اسمش دلتنگی ست.دلتنگ چیزهای عجیبی میشوم.مثلا صدای معاونی که در حیاط مدرسه میپیچید و میگفت دانش آموزان گرامی..زنگ تفریح تموم شده بیا برو سر کلاست ببینم.) یا مثلا زل زدن به عکس های کتاب های داستان.گاهی اوقات دلتنگ وقتی میشوم که برای چند دقیقه بازیِ بیشتر ،ساعتها با مادرم چانه میزدم.یا مثلا دلتگ داستان هایی که برای ابرها میساختم آخر میدانی که قد کوچکم باعث میشد از پنجرۀ ماشین فقط آسمان را ببینم.میدانی کجایش عجیب است؟این که من هیچوقت دلتنگ لحظۀخاصی نمیشوم..مثلا هیچ وقت دلتنگ لحظه*ای که به خاطر معدلم جایزه گرفتم نمیشوم.
این طور وقت ها از «او» میپرسم:دلتنگی؟ او هم چند لحظه ای مکث میکن و بعد میگوید:نه.. بعد من میپرسم:یعنی دلت برای روز هایی که باهم میرفتیم خرید فرم مدرسۀ من تنگ نشده؟ بعد او میگوید:چرا؟دلم تنگ شده... بعد تا من می آیم بپرسم چرا؟ او ادامه میدهد:میدانی..انگار این دلتنگی ها جزئی از وجودم شده اند...مثل همان اخلاق های بدی که هستند...ما هم میدانیم هستند ولی ترجیح میدهیم نبینیمشان...بعد زل میزند به چشم هایم و میگوید:آخرش من را هم مثل خودت دیوانه کردی...
امروز رفتم سراغ دوست پر از معلومات،گوگول،معنای دلتنگی را جویا شدم.نتیجه بدین شرح بود:
ملالت . پریشانی . اضطراب .
بعد دوستِ دوستم،ویکی پریا،گفت:نوستالوژی (به فرانسوی: Nostalgie)، خاطره انگیز، یادمانه یا دریغ پنداشت، یک احساس غم انگیز همراه با شادی به اشیا، اشخاص و موقعیت های گذشته است.[۱] آرزومندی عاطفی و احساس گرمی نسبت به موقعیتی در گذشته[۲] که از جنبه های اصلی آن دلتنگی شدید برای زادگاه است. (نُ لُ) (اِمص) دلتنگی به سبب دوری از وطن یا دلتنگی حاصل از یادآوری گذشته*های درخشان یا تلخ و شیرین.

تازه ادامه داد:برخلاف قدیم که دریغ خوردن برای گذشته نوعی بیماری تلقی می شد، ظاهراً امروز اغلب معتقدند این احساس نتایج بسیار مثبتی برای فرد به همراه دارد، هیجان و هم زمان وقار را افزایش می دهد، عزت نفس و ارتباطات اجتماعی را رشد می دهد، با ایجاد ارتباط بین گذشته و حال به زندگی معنی می بخشد و با احساس مرگ مقابله می کند.
بگذریم مهربانم
تو چی نور دوچشمم؟تو هم دلتنگ میشوی؟
پ.ن.:میدانم تازگی ها پر حرف شده ام.ببخش.

 

[Diako]

به نام خدای خوبم
حلاوت زندگیم سلام
داشتم شعر میخواندم که طبق معمول افسار ذهن بازیگوشم از دستم در رفت.به عشق فکر کردم.میدانی من همیشه معتقد بودم که عشق یک توهم بزرگ است که سالیان سال است در فرهنگ های مختلف،از جمله فرهنگ ما منتقل میشود؛ تا آنکه مولانا خواندم.میدانی نگاه مولانا به عالم هستی همان نگاهی بود که من با فکر کردن و استدلال های شخصیم به آن دست پیدا کردم.از همان روز بود که هر چه مولانا میگفت را میپذیرفتم.تا آنکه دیدم از عشق گفته.اول جبهه گرفتم و گفتم:ای بابا !جلال الدین جان تو را هم که از راه به در کرده*اند. تا آنکه به این بیت رسیدم:
آتش عشقست کاندر نی فتاد
جوشش عشقست کاندر می فتاد
مولانا میگوید(حداقل در اندازۀ فهم و درک من)عشق در تمام اجزای جهان هستی جاری و ساری ست.
میدانی انگار دیواری برایم پنجره شد.میدانی مهربانم،عشق همان چیزی ست که مارا انسان میکند.همان چیزی که بشر را از سایر جانوران متمایز میکند.ببین من و تو میدانیم که بشر،ممکن است روزی آنقدر پیشرفت کند که رباتی بسازد که از تمام جهات از ما برتر باشد. ولی آن ربات هیچ گاه نمیتواند عشق را درک کند.میدانی چرا؟چون روح ندارد.آیه هایی از قرآن وجود دارند که خداوند در آن ها میفرماید:از روح خود در انسان دمیده.وبه نظرم این همان زمینه ساز عشق است.
میدانی نکتۀ اصلی آنجاست که عشق را نباید با شیدایی،علاقۀ شدید،هــوس و نیاز به دوست داشته شدن اشتباه گرفت.
بعد میدانی چه فهمیدم؟فهمیدم عشق درد دارد.روح ما انسان ها از سرچشمۀ اصلی خود جدا افتاده ..و این فراق درد دارد.ما در تلاش برای رسیدن به آن چشمه هستیم و عطشی داریم برای وصال،و من این عطش را، این کشش بین معبود و عابد را عشق میخوانم.
این نگرش کمکم کرد..بسیار زیاد...میدانی وقتی تو آگاهی که برای رسیدن به سعادت و سرچشمۀ اصلی*ات،باید روحت را پرورش دهی؛نگاهت عوض خواهد شد.میفهمی عدلی که خدا از آن حرف زده چیست.وابستگی ات به مادیات و فیزیک کمتر خواهد شد.
میدانم کمی گیج کننده است؛خودم هنوز کامل درکش نکرده ام.
امیدم به آن است که روزی روح تشنه ام به سرچشمه*اش خواهد رسید.
پ.ن.:برایم از تعریفت از عشق بگو...منتظرم

 

[Diako]

با نام کمال مطلق
سلام
امروز هم مثل هر روز دیگر ذهنم درگیر بود.امروز داشتم به ریشه یابی مشکلات جهانمان فکر میکردم،اتفاقا به نتایج خوبی هم رسیدم که بعدا برایت در یک نامۀ مفصل شرحشان می دهم.
میدانی دقیقا در همان لحظه ای که به نتایج دلخواهم دست یافته بودم و داشتم به خودم،آفرین و مرحبا میگفتم؛ابراز وجود کرد و گفت:حالا گیریم که ریشه ها را پیدا کردی..که چه؟خیلی دلت می سوزد،یک قدم در رفع مشکلات بردار جناب ریشه یاب.
میدانم کمی رک و شاید اندکی بی ادب است.ولی خب،راست میگفت دیگر..
مثلا منی که میدانم مصرف بیش از حد انرژی،گرمایش جهانی را تسریع میکند،روزانه چند لامپ اضافی را خاموش میکنم؟یا مثلا منی که میدانم آب کم است،چند بار تا حالا به جای دوش سرپایی از تشت آب برای استحمام استفاده کرده ام؟یا مثلا منی که خیر سرم یک نیمچه سوادی دارم و میدانم که پلاستیک ها چه بر سر محیط زیست می آورند،چند بار تا حالا به جای کیسۀ پلاستیکی ،با خودم کیسۀ پارچه ای به خرید بـرده ام؟یا مثلا منی که هر چندوقت یک بار صورت تکیدۀ کودکان کار را میبینم،چند بار تا حالا به جای آنکه در خانه علاف بنشینم برایشان کمی وقت گذاشته ام و چیزی از همان نیمچه سوادم یادشان داده ام؟چند بار تا حالا کمی خوراکی در جیبم یا در کوله پشتی ام ریخته ام تا به کودکان ارزانیشان دارم؟من که میدانم چه خاطرۀ زیبایی در ذهن آن کودک ساخته میشود؛نمیدانم؟
مثلا چند بار تا حالا به جای آنکه بنشینم و به ریشۀ یابی مشکلات جهانی بپردازم،تعدادی از زباله های رها شده در طبیعت را جمع کرده ام؟من که میدانم حال انتشاراتی های اصیل کشورم خوب نیست برای کمک به آنها چه کرده ام؟یا مثلا من که میدانم بازیافت چه فرایند ارزشمندی ست چند بار تا حالا زباله هایم را تفکیک کرده ام؟
میدانی عزیزکم...عادت کرده ایم که همه چیز را گردن شرایط و محیط بیاندازیم.

 

[Diako]

بسم رب النور
عزیزم سلام
این بار چیز زیادی ندارم برایت بگوم.جز آنکه دلتنگم،مضطربم و پریشانم.میدانی کمی بهم ریخته ام.عجیب محتاج یک آغوشگرم و نرمم.تو که مرا میشناسی؛آدم تنبلی هستم.این روز ها عجیب میل به خوابیدن پیدا کرده ام.خوابیدن خوب است،دیگر مسئولیتی نداری،دیگر فکر نمی کنی.همین حالا که دارم دانه های حروف را کنار هم میچینم ذهنم درگیر است.از مجموعه های تلوزیونی بگیر تا درس و مشقم و خانواده واکسیناسیون و انتخابات و آینده و سلامتی.سخت است..نمیدانم چه باید بکنم
چقدر جای خالیت این روز ها بیشتر به چشمم می آید.به هر کجای دنیا که نگاه میکنم یک آشفتگی،یک بی سروسامانی میبینم و این مرا می ترساند.می ترسم چون احساس می کنم وقت آن رسیده تا بشر تاوان تمام جنایات خود را علیه جهان هستی،پس بدهد
تو مرا میشناسی میدانی چقدر از همراه بودن لـذت میبرم ولی گاهی ترس همچون پیچک به دور روحم میپیچد و تمام وجودم را فرا میگیرد که واقعا میتوانم تا آخرش دوام بیاورم؟
قطعا میدانی که بهم خوردن ریتم خواب و بیداری ام در این موضوع بی تاثیر نیست.گاهی اوقات فکر میکنم من و هم نسل هایم،جوانی نکرده پیر شدیم،آخر میدانی
ما شجاعت،ریسک کردن و بی پروا بودن را نیاموختیم و باگ ماجرا آنجاست که«زندگی زمانی آغاز میشود که ریسک کنی»و به گمانم ما هنوز زندگی مان را آغاز نکرده ایم
خلاصه بگویم محتاج حضورت هستم؛زمان انگار وزنه دارد،نمیگذرد،از گذشتنش هم وحشت دارم

 

[Diako]

به نام نور مطلق
جان دلم سلام
امروز با یک روانشناس آشنا شدم.آبراهام مازلو،یک روانشناس انسان گرای (من هم نمی دانم روانشناس غیر انسان گرا هم داریم یا نه؟)
آقا آبراهام یک نظریۀ جالب دارد،نیاز های انسان.
آقای مازلو می*گوید نیاز های انسان مانند یک هرم طبقه بندی میشوند و ما باید از قاعده به سمت راس پیش برویم.
قاعدۀ هرم شامل نیاز های فیزیولوژیکی می شود مثل:تنفس،غذا،آب،خواب و ....
یک مرحله بالاتر،امنیت:جسم(بدن)، متعلقات، شغل، منابع،اخلاق و سلامت , خانواده
یک مرحله بالاتر:عشق و وابستگی:خانواده ، دوستی ، فعل و انفعالات اجتماعی ،عشق و صمیمیت
یک مرحله بالاتر:عزت نفس:عزت نفس،اعتماد بنفس،احترام به دیگران،احترام از دیگران
و مرحلۀ آخر:شکوفایی فردی:علایق،اخلاق،خلاقیت و حل مشکل
میدانی ماجرا چیست؟
آقا آبراهام می گوید انسان به صورت غریزی یا شاید هم طبیعی،این چنین نیاز هایش را اولویت بندی میکند.یعنی انسانی که از امنیت جان و مالش اطمینان نداشته باشد،نمی تواند به عشق،اخلاق،دوستی و... فکر کند.
می دانم که خیلی ها مخالفش هستند و شاید حتی مثال نقضش را هم دیده باشند. ولی نظریۀ جالبی ست.ببین سسیتم یک کشور باید مبتنی بر آموزش باشد،میدانی هیچ انسانی به صورت غریزی نمی داند که نباید به اموال عمومی آسیب برساند،باید اخلاق مدار باشد،باید عاشق باشد و هزاران باید دیگر.حالا این نمودار میگوید اگر میخواهی به مردم یک جامعه عشق،اخلاق،دوستی و خلاقیت بیاموزی باید مطمئن شوی که آنها نیاز های پیش زمینه ای را برآورده کرده اند.
داشتم فکر می کردم ما امروز دقیقا کجای این هرم ایستاده ایم؟سوال ترسناکی ست..نه؟

 

[Diako]

به نام امید زندگی
گل یاسم سلام!
چند وقت پیش بود که دیدم یکی از مغازه های سر کوچۀ مان یک بنر بزرگ چسبانده به شیشۀ ویترینش با این عنوان:«حرررررراج خداحافظی!»
می‌دانی من به یاد ندارم که تا به امروز وارد آن مغازه شده باشم ، یا شناختی از صاحبش یا کارکنانش داشته باشم.ولی همین عنوان«خداحافظی»ترس عجیبی را در جانم پروراند.
من از بچگی همین بودم.از ازدست دادن می‌ترسیدم،حتی از دور انداختن یک لباس کهنه،یک دفتر باطله،خداحافظی از یک دوست که به سفر میرود. میدانی من همیشه از حسرت گریزان بودم.برای همین هم از خداحافظی خوشم نمی‌آید.ترس اینکه روزی حسرت یک آغـوش،یک بـوسـه،یک «دوستت دارم» یک«نرو!» بر دلم سنگینی کند.
داشتم فکر میکردم؛ خداحافظی از آدم هایی که حتی سلامشان نداده‌ام برای من سخت و جان فرسا ست. بعد چه میشود که یکی با جسارت و قاطعیت زل میزند به قعر چشمان شریک خوشی ها و ناخوشی هایش،شریک عاشق پیشگی هایش؛ و میگوید:«خداحافظ برای همیشه!» اصلا مگر می‌شود؟ کم هم نه!«همیشه».
اصلا چه ضرورتی هست؟چه اصراری ست به رفتن؟نماندن؟ من حالم با نیامدن بهتر از نماندن و رفتن است.
می‌دانی که چه می‌گویم؟
اگر هر آمدنی،رفتنی دارد؛اگر قصه این است که یکی بیاید،دل و ایمانت را ببرد،شهد عشق و شیدایی بنوشاندت و آخر سر،برود، نماند؛بروی،نمانی؛میخواه صد سال کسی نیاید.می‌خواهم،آمدنی نباشد.
نمی‌دانم اسمش را چه بگذارم.«ترسو بودن؟ محافظه کاری؟ اصلا هرچه که هست.من اینطوری دوست دارم.ترجیح می‌دهم،در رویای وصال سیر کنم تا در حسرت خاطراتش.
این ها را گفتم تا بدانی؛ ورود به زندگی من ممنوع‌ست اگر از ماندنت اطمینان نداری،حداقل تا پای جان.