فکر میکنم اونی که گفت؛ "کوه باش و دل نبند" اشتباه عرض کرده.
کسی که مثل کوه میمونه، قطعا اینقدر محکم و قویه که تواناییه تحملِ تکیه کردن بقیه به خودش رو داره و البته که میتونه دل ببنده.
اونم زیاد. به هرچیز و هرکسی.
در مورد «رها شدن»، که خیلیا از ترسش از «نزدیک شدن» پرهیز میکنن، قبانی یه شعر قشنگی داره. میگه؛ عشقی بین ما نیست، اما من همهی حواسم به اونه، حرفزدن باهاش رو دوست دارم، دیدنش هم همیشه آرزومه. اما نمیخوام «محبوبم» باشه، چون «فَـالأحبة دائماً يرحلون»، محبوبها همیشه میروند.
برای ماهایی که خانواده های سخت گیر یا حتی یه سری ها که خانواده مذهبی دارن حرف هاتون که میگه "جلوشون وایسا ،ساکت نمون، اعتراض کن" فقط شبیه یه جوکه، یه جوک مزخرف که هیچوقت قرار نیست بگیمش چون میدونیم تبعاتش چیه!