۱. گفت‌وگو (Dialogue):
صدای گفتاری ویژگی‌ای دارد که نه‌تنها مخاطب را جذب می‌کند، بلکه برای شخصیت‌پردازی نیز کلیدی‌ست. گفت‌وگو با خواننده، راهی عالی برای شروع داستان است؛ که در این صورت ممکن است از دوم‌شخص («تو») استفاده شود. همچنین باید تصمیم بگیری که از علامت نقل‌قول استفاده کنی یا نه.
۲. تعقیب‌وگریز (A Chase):
تعقیب یا صحنه‌ای پرتنش فرصت‌های زیادی برای هیجان و رمزآلودگی ایجاد می‌کند. چه کسی دنبال کیست؟ اگر او را بگیرد چه می‌شود؟ اگر نه، چه اتفاقی می‌افتد؟
۳. تک‌گویی (A Monologue):
صحبت با خود، مکالمه تلفنی یا نطقی بلند می‌تواند به اندازه‌ی گفت‌وگو افشاگر باشد. گاهی سخت است مشخص کنیم که این یک گفت‌وگوست یا تک‌گویی. آیا صدای درونی‌ست یا بیرونی؟
۴. یک عمل یا مکان مخفی (A Secret Act or Place):
کسی که دارد کاری می‌کند که نباید، چیزهای زیادی درباره‌ی شخصیت او و قوانین دنیایی که در آن زندگی می‌کند، به ما می‌گوید. همچنین عنصر تنش و راز را به همراه دارد.
۵. نمای کلی جهان (A World Overview):
شروع با یک تصویر کلی از جهان و سپس بزرگ‌نمایی روی یک شخصیت یا رویداد خاص، کمک می‌کند داستان را در بستر خودش قرار دهیم. این شخصیت در نقشه‌ی بزرگ‌تر چه نقشی دارد؟ اینجا کجاست؟ چرا مهم است؟
۶. پیش‌نمای آینده (A Flashforward):
مفید برای داستان‌هایی که پایان آن‌ها از قبل معلوم است (مثلاً بازگویی یک افسانه) یا جایی که آینده رمزآلود است و باید بفهمیم چگونه شخصیت به آن نقطه رسیده.
۷. بازگشت به گذشته (A Flashback):
مشابه فلش‌فوروارد، اما تمرکز بر پیشینه شخصیت است. مخصوصاً اگر نقطه‌ی آغاز داستان خسته‌کننده است و بخواهی از گذشته شروع کنی
۸. داستان در دل داستان (A Frame Narrative):
شیوه‌ای است که داستانی در دل داستان دیگر خلق می‌کند. زمانی مفید است که بخواهی اهمیت چیزی را در دنیای داستان توضیح دهی یا از زبان شخصیتی دیگر بازگو کنی.
۹. نامه (A Letter):
نویسندگی از طریق نامه — به‌ویژه در رمان‌های اپیستولاری (نامه‌نگارانه) — می‌تواند راهی دلنشین و خلاقانه برای آغاز داستان باشد.
