تئاتر حماسی یکی از مهم‌ترین سبک‌های نمایش بوده که توسط برتولت برشت، نمایشنامه‌نویس و کارگردان آلمانی، در قرن بیستم توسعه یافت. این سبک که به آن تئاتر اپیک نیز گفته می‌شود، در تقابل با تئاتر سنتی ارسطویی قرار دارد و هدف اصلی آن، ایجاد تفکر انتقادی در مخاطب است. برشت باور داشت که تئاتر نباید تنها ابزاری برای سرگرمی و برانگیختن احساسات باشد، بلکه باید موجب آگاهی و تغییر نگرش اجتماعی گردد.
تئاتر حماسی در واکنش به تحولات اجتماعی و سیاسی قرن بیستم شکل گرفت. در این دوره، جهان شاهد جنگ‌های جهانی، ظهور ایدئولوژی‌های مختلف و تغییرات عمیق اقتصادی بود. برشت که از منتقدان سرمایه‌داری و نظام‌های توتالیتر بود، به دنبال شیوه‌ای در نمایش می‌گشت که بتواند مردم را به تفکر درباره وضعیت خود وادار کند. او با مطالعه و الهام از سنت‌های نمایشی آسیایی، تئاترهای مذهبی قرون‌وسطایی و حتی نمایش‌های کابوکی ژاپن، به این نتیجه رسید که شیوه‌های مرسوم تئاتر نمی‌توانند به اندازه کافی آگاهی اجتماعی ایجاد کنند. بنابراین، تصمیم گرفت اصول جدیدی برای اجراهای نمایشی ارائه دهد که هدف اصلی آن، شکستن ارتباط احساسی مخاطب با نمایش و سوق دادن او به تفکر انتقادی باشد.
تئاتر حماسی در واکنش به تحولات اجتماعی و سیاسی قرن بیستم شکل گرفت. در این دوره، جهان شاهد جنگ‌های جهانی، ظهور ایدئولوژی‌های مختلف و تغییرات عمیق اقتصادی بود. برشت که از منتقدان سرمایه‌داری و نظام‌های توتالیتر بود، به دنبال شیوه‌ای در نمایش می‌گشت که بتواند مردم را به تفکر درباره وضعیت خود وادار کند. او با مطالعه و الهام از سنت‌های نمایشی آسیایی، تئاترهای مذهبی قرون‌وسطایی و حتی نمایش‌های کابوکی ژاپن، به این نتیجه رسید که شیوه‌های مرسوم تئاتر نمی‌توانند به اندازه کافی آگاهی اجتماعی ایجاد کنند. بنابراین، تصمیم گرفت اصول جدیدی برای اجراهای نمایشی ارائه دهد که هدف اصلی آن، شکستن ارتباط احساسی مخاطب با نمایش و سوق دادن او به تفکر انتقادی باشد.