- باید بگم که خیلی از این آدم‌ها اهل چین هستن. من اون‌جا بزرگ شدم و زندگیم اون‌قدر جنجالیه که نتونن ازش لذت نبرن. بعضیا مرگ بچه‌هامو به عنوان مجازاتی الهی می‌بینن، چون سال‌هاست از کشور مادریم فاصله گرفتم. خیلی‌های دیگه هم نمی‌تونن وسوسه‌ی نظر دادن رو کنترل کنن.
- شاید بهتره که اصلاً بهشون توجه نکنی.
لیلیان گفت:
- می‌دونم، ولی وقتی خودِ زندگیم بهم این‌همه آسیب زده، اینا دیگه چه کاری می‌تونن بکنن؟
- آدما معمولاً تو بدجنسی و حماقت‌شون قابل پیش‌بینی‌ان، ولی همیشه ته دلم این سوال هست که شاید یه نفر بین‌شون من رو غافلگیر کنه. ببین، منم قابل کمک نیستم. این خطر شغلی یه نویسنده‌ست.
- یعنی تا حالا کسی غافلگیرت کرده؟
- یکی درخواست داده بود که تحقیق کنن ببینن آیا من با یه فرقه‌ی مخفی ارتباط دارم یا نه؛ یه فرقه‌ای که کارش اینه که به مردم القای خود‌کشی کنه. خواستن بررسی کنن که آیا بین خواننده‌های کتاب‌هام نرخ خودک*شی بیشتر از حد عادیه یا نه!
اورسولا گفت:
- چی؟!
- اصلاً چرا باید این مزخرفات رو بخونی؟
لیلیان گفت:
- چون آدم همیشه می‌خواد جهان رو همون‌طور که هست بشناسه.
- ولی راستش، اون نظریه‌پرداز توطئه چه فرقی با ادموند تورنتون داره؟ اگر جرمی قابل تصور باشه، پس قابل انجام هم هست، نه؟ نگران نباش. من تو فرقه نیستم.
اورسولا مکث کرد. خیلی کم پیش می‌آید که قاتل خودش را قاتل بداند.
- البته که فقط حرف منو داری و چیز دیگه‌ای برای قضاوت نداری.
لیلیان گفت:
- ولی بهش فکر کن؛ این فرضیه‌ی فرقه‌ی خودک*شی می‌تونه موضوع عالی‌ای برای یه رمان جنایی باشه، نه؟ یه قاتل سریالی که فقط با کلمات می‌کشه؟
اورسولا گفت:
- ولی آقای تورنتون هیچ‌وقت چیزی از دنیای واقعی برنمی‌داشت. داستان‌های جناییش بیشتر تمرین ذهنی بودن، نه ابزاری برای آزار کسی در زندگی واقعی.
لیلیان گفت:
- مطمئنی؟ یعنی هیچ‌وقت از زندگی واقعی الهام نگرفت؟ این خیلی... عجیب به نظر می‌رسه.
اورسولا نگاهش را دزدید. اگر اسم همه‌ی قربانی‌ها می‌توانست اورسولا بورنت باشد، شاید همه‌ی قاتل‌ها هم یک نفر بودند، خود او.
اگر بارها در داستان‌های ادموند کشته شده بود، یا اگه بارها با دست خودش کسی را کشته بود، آیا می‌شد گفت ادموند بی‌خبر از احساسات او بوده؟
او فقط خیال داشت، ولی ادموند منطق و شهود داشت. شاید او تغییرات کوچکی که اورسولا در تایپ‌ها داده بود، مثل اندازه‌ی موی شخصیت، برند غلات صبحانه‌ی محبوب یکی دیگر، یا شماره پلاک ماشینی که مشکوک بود، همه‌شان بی‌شباهت به زندگی خودش نبودند.
شاید ادموند متوجه این چیزها شده بود!
شاید از نظرش بی‌ضرر بودند؛ حتی شاید فهمیده بود برای اورسولا معنی دارند.
لیلیان گفت:
- در هر صورت، از سر و صدا خسته شدم.
- برای همینه که اومدم این‌جا و دارم اقلیدس می‌خونم. همراه بهتریه از خیلی آدما. چای دیگه می‌خوای؟
- بله.
و لیلیان به آشپزخانه رفت تا آب را بذارد که جوش بیاید.
باران برای لحظه‌ای بند اومده بود، اما فقط برای مدتی کوتاه.
اگر خیال آدم، چه خوب چه بد، بی‌نهایت باشه، دیر یا زود چیزی که تصور شده، می‌تواند به واقعیت تبدیل شود.
اگر اورسولا چیزی در غذای لیلیان می‌ریخت، شاید بعدها می‌گفتند زنی بود که از مرگ فرزاندانش دل‌شکسته بود و طاقت زندگی نداشت و چه غم‌انگیز که از نیوجرسی تا دوون سفر کرده بود تا بمیرد.
یا اگر لیلیان چیزی در چای اورسولا می‌ریخت، او هم می‌توانست بمیرد، با تاریخچه‌ای کم‌رنگ، که دیگر برای همیشه بسته می‌شد؛ همان‌طور که همیشه می‌خواست.
اما زنی که در داستان ویلیام تروور تنها کنار دریا قدم می‌زند، هیچ‌وقت خودش را ور آب نمی‌ندازد.
و هر چیزی که تحمل‌ناپذیر به‌نظر می‌رسه، بالاخره کمتر تحمل‌ناپذیر می‌شود.
به همین خاطر، اورسولا می‌دانست که او و لیلیان حال‌شان خوب می‌ماند.
در دنیایی پر از بی‌نظمی، آن‌ها جای خودشان را به‌عنوان دو ذره از نظم حفظ می‌کنند، شاید برخلاف منطق، اما در هماهنگی کامل با شهودشان.
با هم ملاقات کرده بودند، جدا می‌شدند، اما هیچ‌کدام دنیا را برای یکدیگر بی‌رحم‌تر نمی‌کرد.
