عجایب هفتگانه به دو دسته تقسیم می‌شوند: عجایب هفتگانه جهان قدیم و عجایب هفتگانه جدید. عجایب هفتگانه قدیم شامل هرم بزرگ جیزه، باغ‌های معلق بابل، تندیس زئوس در المپیا، نیایشگاه آرتمیس، آرامگاه هالیکارناسوس، غول رودس و فانوس اسکندریه هستند. عجایب هفتگانه جدید شامل چیچن ایتزا، مجسمه مسیح در برزیل، کولوسئوم، دیوار بزرگ چین، ماچو پیچو، شهر باستانی پترا و تاج محل هستند. عجایب هفتگانه قدیم:
هرم بزرگ جیزه:
تنها بازمانده از عجایب هفتگانه قدیم که در مصر واقع شده است و یکی از مقبره‌های سلطنتی است.
باغ‌های معلق بابل:
یک مجموعه باغ بزرگ که در بابل ساخته شده بود.
تندیس زئوس در المپیا:
مجسمه‌ای عظیم از زئوس، خدای یونانی، که در معبد زئوس در المپیا قرار داشت.
نیایشگاه آرتمیس:
معبدی بزرگ در شهر افسوس که به الهه یونانی آرتمیس اختصاص داده شده بود.
آرامگاه هالیکارناسوس:
یک آرامگاه مجلل که برای پادشاه هالیکارناسوس ساخته شده بود.
غول رودس:
یک مجسمه عظیم از آپولو، خدای خورشید یونانی، که در شهر رودس قرار داشت.
فانوس اسکندریه:
یک فانوس دریایی بلند که در جزیره فاروس در اسکندریه قرار داشت و به کشتی‌ها کمک می‌کرد. عجایب هفتگانه جدید:
چیچن ایتزا: یک شهر باستانی مایاها در شبه‌جزیره یوکاتان مکزیک.
مجسمه مسیح در برزیل: یک مجسمه بزرگ از مسیح که در ریو دو ژانیرو برزیل قرار دارد.
کولوسئوم: یک آمفی‌تئاتر بزرگ در رم ایتالیا.
دیوار بزرگ چین: یک دیوار دفاعی طولانی که در چین قرار دارد.
ماچو پیچو: یک شهر باستانی اینکاها در کوه‌های آند پرو.
شهر باستانی پترا: یک شهر سنگی باستانی در اردن. تاج محل: یک آرامگاه باشکوه در آگرا هند
هرم بزرگ جیزه:
هرم بزرگ جیزه که در بخش غربی رود نیل و شمال قاهره واقع شده است، تنها بازمانده‌ی عجایب هفتگانه‌ی قدیم است. این هرم بخشی از گروه سه‌تایی اهرام خوفو (Cheops) و خفرع (Chephren) و منکورع (Mycerimus) است که بین سال‌های ۲۷۰۰ و ۲۵۰۰ ق‌م به‌عنوان مقبره‌های سلطنتی ساخته شدند. از این مجموعه‌ی سه‌تایی، هرم خوفو بزرگ‌ترین مقبره است که هرم بزرگ هم خوانده می‌شود. این هرم حجمی به‌اندازه‌ی ۲/۶ میلیون متر مکعب را اشغال می‌کند و تقریباً از ۲ میلیون بلوک سنگی ساخته شده است که وزن هرکدام از دو تا ۳۰ تن متغیر است.
هرم خوفو با ارتفاع ۱۳۹ متر، به‌مدت بیش از ۴۰۰۰ سال بلندترین ساختمان جهان بود. در‌واقع، تنها انسان مدرن قرن نوزدهم توانست سازه‌هایی بلندتر از آن را بسازد. به‌طرز شگفت‌انگیزی اهرام مصر بدون کمک ابزار مدرن ساخته شده بودند؛ اما این پرسش مطرح است که مصریان چگونه این اهرام را ساختند؟
به‌عقیده‌ی دانشمندان، مصری‌ها از غلتک‌های چوبی و سورتمه‌های بارکش برای تکان‌دادن سنگ‌ها استفاده می‌کردند. دیوارهای شیب‌دار که قرار بود پرتوهای رع، خدای خورشید را منعکس کنند، به‌شکل پلکانی ساخته و سپس با سنگ آهک پُر شدند. فضای داخلی اهرام راهروهای باریک و محفظه‌های مخفی دارند تا از دسترس سارقان دور نگه داشته شوند. گرچه باستان‌شناسان مدرن برخی گنجینه‌های این خرابه‌ها را پیدا کردند، معتقدند بخش زیادی از اهرام در مدت ۲۵۰ سال ساخت‌و‌ساز تکمیلی غارت شدند.
باغ‌های معلق بابل: به‌نقل از شاعران یونان باستان، نبوکد نصر دوم، پادشاه بابل، باغ‌های معلق بابل را درحدود سال ۶۰۰ ق‌م در نزدیکی رود فرات در عراق کنونی ساخته است. این باغ‌ها تا ارتفاع تقریبی ۲۳ متری روی تراسی آجری مربعی‌شکل بالا رفته بودند که مانند تئاتر به‌شکل پلکانی بود. پادشاه بابل این باغ‌های برج مانند را به‌خاطر دلتنگی معشوقه‌اش، آمیتیس، برای زیبایی طبیعی زادگاهش در سرزمین ماد (شمال‌غرب ایران کنونی) ساخته بود. بعدها نویسندگان روایت‌هایی را از پیاده‌روی مردم زیر ستون‌های سنگی و زیبای این باغ‌ها نوشتند.
دانشمندان مدرن به این نتیجه رسیدند که باغ‌ها احتمالاً با سیستم پمپی و چرخ‌چاه و آب‌انبار برای ذخیره‌ی آب رود فرات تا ارتفاع چند متر آبیاری شدند و بدین‌ترتیب دوام آوردند. گرچه گزارش‌های متعددی از این باغ‌ها در ادبیات روم و یونان وجود دارند، هیچ‌کدام از آن‌ها اشاره‌های مستقیم نیستند و اشاره‌ای به این باغ‌ها در کتیبه‌های میخی بابلی دیده نمی‌شود. درنتیجه، اغلب پژوهشگران مدرن بر این باور هستند که وجود باغ‌ها بر‌اساس داستانی الهام‌گرفته از باور عامه است که بیشتر جنبه‌ای خیالی دارد.
مجسمهی زئوس در المپیا:
فیدیاس، مجسمه‌ساز آتنی، مجسمهی زئوس، پادشاه خدایان در اساطیر یونان را در اواسط قرن پنجم ق‌م ساخت و تکمیل و در معبد زئوس در المپیا، مکان باستانی رقابت‌های المپیک، نصب کرد. این مجسمه بازنمایی خدای رعد‌و‌برق با نیم‌تنه‌ی بره*نه است که روی تختی چوبی تکیه زده است. زئوس دو عصا به‌شکل اسفنکس‌های حجاری‌شده را در دست دارد که موجودات اسطوره‌ای با سر و بدن زن، بدن شیر و بال‌های پرنده را نمایش می‌دهند. مجسمهی زئوس با طلا و عاج تزیین شده بود.
این مجسمهی ۱۲ متری به‌قدری مرتفع بود که سر آن به سقف معبد می‌رسید. بر‌اساس افسانه‌ای، فیدیاس مجسمه‌ساز پس از اتمام این مجسمه از زئوس نشانه‌ای برای تأیید می‌خواهد و بلافاصله پس از آن رعدوبرقی بر معبد می‌زند. مجسمهی زئوس به‌مدت هشت قرن در معبد المپیا نگه‌داری می‌شد تا اینکه مسیحیان در قرن چهارم میلادی به امپراتوری روم در نزدیکی معبد حمله کردند. در آن زمان، مجسمهی زئوس به معبدی در شهر قسطنطنیه منتقل شده بود که به‌باور برخی، در سال ۴۶۲ میلادی در آتش‌سوزی سوخت.
معبد آرتمیس در اِفِسوس:
در‌واقع، بیش از یک معبد آرتمیس وجود داشت. مجموعه‌ای از معابد و قربانگاه‌های مختلف در منطقه‌ی اِفِسوس تخریب و سپس بازسازی شدند. افسوس شهر بندری یونانی بود که امروزه در ساحل غربی ترکیه‌ی کنونی قرار دارد. شگفت‌انگیزترین این سازه‌ها دو معبد مرمری بودند که به‌ترتیب در حوالی ۵۵۰ و ۳۵۰ ق‌م ساخته شدند.
معبد اصلی آرتمیس را کریسفرون، معمار کرتی و پسرش، متاگنس، طراحی و تعدادی از هنرمندان مشهور دنیای باستان آن را تزیین کردند. بر‌اساس افسانه‌ای، این ساختمان درحدود ۲۱ جولای ۳۵۶ ق‌م و درست در همان شبی که اسکندر مقدونی متولد شد، در آتش سوخت. یکی از شهروندان یونانی به نام هروستراتوس معبد را سوزاند که به‌گفته‌ی خودش، برای ثبت نامش در تاریخ این کار را انجام داد. او به مرگ محکوم شد و دولت آن زمان هم به‌زبان‌آوردن نام او را ممنوع اعلام کرد.
حدود شش سال بعد، ساخت معبد جدید آرتمیس آغاز شد. ساختمان جدید با پلکان مرمری احاطه شده بود که به تراسی طویل ۱۲۱ متری منتهی می‌شود. این معبد ۱۲۷ ستون ۱۸ متری مرمری و یک مجسمهی آرتمیس، الهه‌ی یونانی شکار داشت. باستان‌شناسان هنوز با قطعیت نمی‌دانند که سقف این ساختمان باز بوده یا سقفی چوبی داشته است. آستروگوت‌ها معبد جدید را نیز در سال ۲۶۲ م نابود کردند و در سال ۱۸۶۰ م، باستان‌شناسان اولین خرابه‌های ستون‌های این معبد را در کف رودخانه‌ی کایستر یافتند.
آرامگاه هالیکارناسوس:
آرامگاه هالیکارناسوس که در جنوب‌شرق ترکیه‌ی امروزی قرار دارد، مقبره‌ای بود که آرتمیسیا در ۳۵۳ ق‌م به‌دنبال مرگ همسرش، ماسولوس، پادشاه کارنیا، در آسیای کوچک ساخت. بر‌اساس افسانه‌ای، ارتمیسیا خاکسترهای ماسولوس را با آب درآمیخت و آن را نوشید. آرامگاه بزرگ از مرمر سفید ساخته شده بود و بر‌اساس حدسیات ۴۵ متر ارتفاع داشت.
طراحی پیچیده‌ی این ساختمان که از سه لایه‌ی مستطیلی ساخته شده است، احتمالاً تلاشی برای آشتی‌دادن سبک‌های معماری لیسیایی و یونانی و مصری بوده است. لایه‌ی اول پایه‌ای ۱۸ متری از پله‌ها بود و لایه‌ی دوم ۳۶ ستون ایونی داشت و لایه‌ی سوم سقفی هرمی‌شکل بود. قسمت بالای مقبره با چهار مجسمه تزیین شده بود و ارابه‌ی شش‌متری مرمری شامل چهار اسب هم روی آن قرار داشت.
آرامگاه هالیکارناسوس طی زلزله‌ای در قرن سیزدهم میلادی نابود شد و بقایای آن بعدها به‌عنوان پایه‌های قلعه به‌کار رفتند. در سال ۱۸۴۶ م، بقایایی از حاشیه‌های تزیینی آرامگاه از قلعه استخراج شدند و امروزه، همراه با دیگر یادگارهای محل هالیکارناسوس در موزه‌ی بریتانیایی لندن نگه‌داری می‌شوند.
غول رودس:
غول رودس مجسمهی برنزی عظیمی از هلیوس، خدای خورشید، بود که رودیایی‌ها آن را در قرن سوم ق‌م در مدت ۱۲ سال ساختند. شهر رودس در اوایل قرن چهارم ق‌م زیر سلطه‌ی مقدونی‌ها بود. بر‌اساس افسانه‌ای، رودیایی‌ها ابزارها و تجهیزات باقی‌مانده‌‌‌ی مقدونی‌ها را فروختند تا غول رودس را بسازند. این مجسمه را که چارس طراحی کرده بود، ۳۰ متر ارتفاع داشت و بلندترین مجسمهی در جهان باستان به‌شمار می‌رفت. این مجسمه تقریباً در ۲۸۰ ق‌م ساخته شد و به‌مدت ۶۰ سال پابرجا بود تا اینکه بر‌اثر زلزله‌ای از بین رفت و دیگر هرگز بازسازی نشد.
صدها سال بعد، اعراب به رودس حمله کردند و بقایای مجسمه را به‌عنوان اوراق فلزی فروختند؛ به‌همین‌دلیل، باستان‌شناسان اطلاعات زیادی درباره‌ی موقعیت دقیق مجسمه و ظاهر آن ندارند. به‌باور اغلب آن‌ها، این مجسمه تجسمی بره*نه از خدای خورشید بود که یک مشعل را در یک دست و نیزه‌ای را در دست دیگر نگاه داشته بود. بر‌اساس باوری دیگر، هرکدام از پاهای مجسمه در یک طرف بندر قرار داشت؛ اما اغلب پژوهشگران امروزی موافق هستند که پاهای مجسمه برای پشتیبانی از وزن زیاد آن به یکدیگر چسبیده بودند.
فانوس اسکندریه:
فانوس اسکندریه در جزیره‌ی کوچکی به نام فاروس در نزدیکی اسکندریه قرار داشت. سوستراتوس، معمار یونانی، این فانوس را درحدود ۲۷۰ ق‌م در طول حکمرانی بطلمیوس دوم، جانشین اسکندر ساخت. این فانوس به کشتی‌های رود نیل کمک می‌کرد که به بندر شلوغ شهر وارد یا از آن خارج شوند.
باستان‌شناسان سکه‌هایی را با طرح فانوس اسکندریه پیدا کردند و بر‌اساس این سکه‌ها، به این نتیجه رسیدند که این سازه سه لایه داشته است: طبقه‌ی مربعی پایین و طبقه‌ی هشت‌ضلعی در وسط و طبقه‌ی استوانه‌ای در بالا. بالای این طبقه‌ها مجسمه‌ای تقریباً ۵ متری قرار داشت که احتمالاً متعلق به بطلمیوس دوم یا اسکندر مقدونی است.
گرچه تخمین‌های ارتفاع فانوس اسکندریه از ۶۱ تا ۱۸۳ متر متغیر است، اغلب پژوهشگران مدرن معتقدند ارتفاع این بنا ۱۱۶ متر بوده است. این فانوس به‌تدریج در مجموعه‌ای از زلزله‌ها از سال ۹۵۶ تا ۱۳۲۳ م نابود شد. بخشی از بقایای آن هم در کف رود نیل کشف شدند.
