شب پر ستاره اثری از ونسان ونگوگ است که در سال 1889 و در سبک رنگ روغن روی بوم خلق گردید. این اثر محبوبیت و شهرت زیادی را از آن خود کرده و این را می تواند مدیون نوع ترکیب بندی ، انتقال احساسات و حالت ها و رنگ های به کار رفته درونش باشد. آسمان این نقاشی مملو از ستاره های درخشان و ابر های پیچان می باشد که هرگز اجازه ی گم شدن تک هلال ماه را در گوشه ی بالایی نمی دهد.
انجمن کافه نویسندگان خط های منحنی که دائما به میان ستارگان و ابر ها آمده، عنصر و تکنیک امپرسیونیست‌ها را در بر می گیرد.
تکنیک و عنصر منتخب ونگوگ. در حالی که همه شب را با سایه زنی به نمایش می گذاشتند، او از خط های منحنی و درخشان استفاده کرده است.
فرم منحنی‌وار شب پرستاره برای ابراز احساسات است. تلاش طاقت‌فرسای ونگوگ برای غلبه بر بیماری خود را می توان در تیرگی آسمان شب این اثر شاهد بود. دهکده با رنگ های تیره طراحی شده، ولی پنجره های کاملا روشن حسی آرام بخش با خود به همراه دارند. دهکده در مقایسه با آسمان پرهیجان شب بسیار آرامش بخش است و تقریبا شب را می توان به طور کامل در این نقاشی احساس کرد. برج کلیسا، دهکده را تحت تسلط خود دارد و نماد پیوستگی آن است.
در سمت چپ، یک درخت سرو منحنی وجود دارد، درختی که به نوعی با غم و اندوه ارتباط دارد.. این درخت به همان شیوه آسمان طراحی شده است؛ با خطوط سیالی که جریان و سادگی این نقاشی را دوام می بخشند.
انجمن کافه نویسندگان رنگ های به کار رفته در این اثر،که بر خلاف تصور زرد را متسلط شناخته اند، بسیاری معتقدند ونگوگ از یک نوع بیماری ذهنی رنج می برده، به همین دلیل در کارهای آخر خود از چنین رنگ های عجیبی استفاده می کرده است.
استفاده ونگوگ از رنگ سفید و زرد بر زمینه آبی باعث ایجاد نوعی اثر مارپیچ‌وار می شود و توجهات را به سمت آسمان جلب می کند. خطوط عمودی همچون درخت سرو و برج کلیسا باعث می شوند بدون این که به شب پرنفوذ این اثر خدشه ای وارد شود، ترکیب بندی در هم شکسته شود.
استفاده از رنگ های آبی و سبز تیره در کنار استفاده جزئی از سبز روشن نشان دهنده انعکاس ماه است. ساختمان های مرکز نقاشی شامل تکه های کوچکی از رنگ های زرد، سبز می شوند. لایه ای از رنگ قرمز هم در سمت چپ کلیسا دیده می شود. رنگ غالب صحنه، آبی است ولی با کمک رنگ نارنجی عناصر آسمان شب، نوعی تعادل در نقاشی به وجود آمده است.
در این نقاشی، آسمان به شکلی قدرتمندانه بر بالای این شهر آرام جای گرفته است. به نظر می رسد ونگوگ با نمایش ستاره های درخشان و دهکده تیره و ساکت می خواهد تضاد بین مرگ و زندگی را به نمایش بگذارد. ستاره های درخشان و هلال ماه منابع نور اصلی هستند.
از شب پرستاره تفاسیر زیادی برداشته شده است. یکی از آن ها این است که این اثر، امید را به نمایش می گذارد. به نظر می آید ونگوگ می خواسته نشان دهد حتی با وجود چنین شب تاریکی، همچنان می توان به نوری که از پنجره خانه ها می تابد دل بست. علاوه بر این اگر به ستاره های درخشانی که آسمان را کرده اند نشان می دهد که همیشه نوری برای هدایت ما وجود دارد. به نظر می رسد ونگوگ در نهایت از بیماری خود نجات پیدا کرده و بهشت خود را پیدا کرده است. او می دانست بعد از مرگ در آرامش خواهد بود، او این تصور را با استفاده از رنگ های برجسته در این اثر به نمایش می گذارد.
«اگر این دو کار یعنی شب پرستاره و مزرعه شخم زده را بیش تر از بقیه دوست داشته باشی تعجب نمی کنم، در مقایسه با نقاشی های دیگر نوعی آرامش بزرگ‌تری در این دو کار وجود دارد.». نامه ی ونگوگ به برادش.
اگرچه او گفته بود که هیچ اعتقادی به دنیای پس از مرگ ندارد اما این نقاشی شامل حالی می شود که گویی او در میان معتقد بودن و نبودن غرق بوده. او نه می توانست بپذیرد و نه نادیده بگیرد.
شب پرستاره نمایان‌گر قدرت عظیم طبیعت و همچنین کلیسای مارپیچی و درخت سرو (نشان دهنده انسان و طبیعت) است. همه این موارد به بهشت اشاره دارند.
