دلنوشته [ حافظ موسوی ]

[Kallinu]

آرزوهایت بلند بود
دست های من کوتاه
تو نردبان خواسته بودی
من صندلی بودم
با این همه
فراموشم مکن
وقتی بر صندلی فرسوده ات نشسته ای
و به ماه فکر می کنی.

​

 

[سمانه]

اسب‌ها چه چالاک می‌تاختند
در قابِ ساعتِ دیواری.

کجاها بوده‌ایم ما
سبزه‌زارها کی به زردی رسیدند و دوباره سبز
کی سبزه‌ها دوباره به زردی دوباره سبز
رودخانه آیا زمان برای درنگ نداشت
و فاخته‌ها به کوه‌ها و بر درخت‌ها
آیا حقیقتاً به جست‌و‌جوی گم‌شده‌ای بودند
و ما چرا به پاسخ درنگ نکردیم؟!

از سایه‌هامان بر خاک
از دست‌هایی که به نوازش بر شانه‌ها فرود می‌آمد
از ل*ب‌ها که چیزی می‌گفت
و تا به ما برسد
رنگین‌کمانِ هوا می‌شد
چیزی چرا به یاد نمانده و چیزی
چرا هنوز می‌خَلَد در روح؟!

اسب‌ها چه زود گریختند
و کی، چگونه، چرا
این لاک‌پشت‌ها
در این لانه‌ی چوبی جا خوش کردند؟!​

 

[سمانه]

تمام این مسافرخانه

از عطر دست های تو

پر خواهد شد

دهان اگر باز کند

این چمدان!

(حافظ موسوی)