عاشقانه پُرتوقع بودن…
کسی گفت: «نداشتن توقع از دیگران، سبب موفقیت و پیشرفت آدم است.»
اما راستش را بخواهید، بی‌توقع بودن هم همیشه خوب نیست. مثلا اگر آدمی در محبت‌کردن و عشق‌ورزیدن بی‌توقع شود، کم‌کم از یاد می‌برد که «رابطه» یعنی رفت‌و‌برگشتِ احساس. و شاید از روی کمبودِ محبت خودت، آن‌قدر به اطرافیان ببخشی که ظرفشان پُر شود و تو را محکوم به تنهایی ابدی کنند.
پس باید در دریافتِ عشق کمی پُرتوقع بود.
با این‌حال، نمی‌شود راه افتاد و کاسه‌ی گداییِ محبت از هرکسی به دست گرفت تا علاقه‌ات را بفهمد، یا درک کند چه اندازه از خودت را بخشیده‌ای.
برای همین، سکوت می‌کنی.
نه از رضایت، بلکه از ضرورت.
نوعی سکوت اجباری تا نه طلبکارِ عشق شوی، نه گدای آن. و شاید همین سکوت است که آرام‌آرام، شکل تازه‌ای از درک را درونت می‌سازد و به تو یاد می‌دهد که:
«محبتت را خرجِ هرکسی نکنی.»
کسی گفت: «نداشتن توقع از دیگران، سبب موفقیت و پیشرفت آدم است.»
اما راستش را بخواهید، بی‌توقع بودن هم همیشه خوب نیست. مثلا اگر آدمی در محبت‌کردن و عشق‌ورزیدن بی‌توقع شود، کم‌کم از یاد می‌برد که «رابطه» یعنی رفت‌و‌برگشتِ احساس. و شاید از روی کمبودِ محبت خودت، آن‌قدر به اطرافیان ببخشی که ظرفشان پُر شود و تو را محکوم به تنهایی ابدی کنند.
پس باید در دریافتِ عشق کمی پُرتوقع بود.
با این‌حال، نمی‌شود راه افتاد و کاسه‌ی گداییِ محبت از هرکسی به دست گرفت تا علاقه‌ات را بفهمد، یا درک کند چه اندازه از خودت را بخشیده‌ای.
برای همین، سکوت می‌کنی.
نه از رضایت، بلکه از ضرورت.
نوعی سکوت اجباری تا نه طلبکارِ عشق شوی، نه گدای آن. و شاید همین سکوت است که آرام‌آرام، شکل تازه‌ای از درک را درونت می‌سازد و به تو یاد می‌دهد که:
«محبتت را خرجِ هرکسی نکنی.»