در کتاب سه دقیقه در قیامت اومده:هرچی من شوخی شوخی انجام دادم
اینا جدی جدی نوشتن...
حواسمون به حرفامون و رفتارمون هست؟!
دروغهای ریز و درشت؟
حال دیگران رو گرفتن و ضایع کردنشون؟
فاش کردن اسرار آدمها؟
جوگیری و قیافه گرفتن برای بندگان خدا؟
سرزنش کردن و طعنه زدن هایی که تمومی نداره؟
جدل و بحث و نق زدن هایی که سوهان روح اطرافیانمون شده؟
فحش و ناسزاهایی که عین نقل و نبات به بهانهی صمیمیت میاد و هر کلام یا جملهی صدتا یه غاز بیمحتوا که اسمش رو میگذاریم شوخی؟
اما
جدی جدی نوشته میشه...
روح مون رو کدر میکنه
و قلبمون رو غمگین...
همون هایی که
نوشته میشه
و باهامون حساب میشه...