اما یه چیزی که وجود داره، به نظرم این هستش که سبک توضیحات و توصیفات ظاهری درون داستان، احساسی رو توصیف نمی‌کرد. یعنی بیشتر انگار تمام تمرکز نویسنده روی توصیف ظاهر بود تا خواننده با دیدن توصیفات ظاهری، مثل سرمای بین این روابط و کلا همه‌چیز... به این نتیجه برسه که همه‌چیز توی زندگی این سه نفر راکد و منفعل هستش.
را*بطه دوستانه‌ای که بهم ریخته و دقیقاً مشخص نیست سر چه چیزی ممکنه بهم ریخته باشه...
نانسی که از سردی برادرش باعث شده که احساس ترس داشته باشه. وقتی نانسی با صدای در بیدار شد، با اینکه توصیف نشده بود که احساس ترس داشته... اما از بی‌توجهی کلیف که به نانسی ما شاهدش بودیم... تونستم بفهمم که چقدر حس بدی هستش که توی یه همچین موقعیتی کسی نباشه تا بهت گوش کنه و پیشت باشه
