آخرین محتوا توسط زهرا سلطانزاده

اعلام آمادگی

سلام عزیزم سه پارت جدید https://forum.cafewriters.xyz/threads/42348/post-380146

صبح شد. نور کم‌رنگی از لای پرده‌های نیمه‌باز اتاق رد شد و روی کف چوبی افتاد. او پلک‌هایش را با سختی باز کرد، چشم‌هایش هنوز سنگین بودند، و بوی رطوبت و خاک نم‌خورده همان‌جا باقی مانده بود، مثل سایه‌ای از شب گذشته. دفتر نیمه‌کاره کنار دستش بود، اما چیزی عجیب بود: قطره‌هایی سیاه روی صفحات تازه خشک...

قلم هنوز میان انگشتانش بود، اما انگار دیگر از آنِ او نبود. دستش بی‌اراده می‌لرزید، و جوهر از نوک قلم چکه می‌کرد، مثل خون تازه از زخمی کهنه. صدای نفس در گوشش هنوز ادامه داشت. آرام و منظم. نه انسانی، نه غیرانسانی. چیزی بین دو جهان. -‌ می‌شنوی؟ صدایی زنانه، آرام و لرزان از گوشه‌ی تاریک اتاق پیچید...

شعله‌ی شمع ناگهان لرزید. انگار از درون شعله نسیمی برخاست، نسیمی که بوی خاکِ خیس و خون خشک‌شده می‌داد. سایه‌ها کش آمدند، روی دیوارها رقصیدند و شکل‌هایی ساختند که هر لحظه واقعی‌تر می‌شدند. او به دفتر خیره شد، به آن خطوطی که انگار خودش نمی‌نوشتشان، بلکه چیزی از درون تاریکی آن‌ها را از ذهنش بیرون...

قربونت عزیزم. ممنونم

1385/6/28 🌚

چک شد عزیزم. چند مورد غلط املایی داشتی که رفع شد. خط دیالوگ باید فاصله داشته باشه. بعضی وقتا پوینت میشه برای رفع اون بعداز خط دیالوگ اول یک نیم‌فاصله بزن بعد اون یک فاصله کامل. قلمت مانا.🫀🌱

درود و مهر. درخواست تگ فرعی https://forum.cafewriters.xyz/threads/40380/post-334391

سلام عزیزم یک پارت جدید https://forum.cafewriters.xyz/threads/42348/post-379396

او قلم را روی کاغذ نگه داشت و لحظه‌ای به سکوتی که در اتاق حاکم شده بود گوش داد. هیچ صدایی جز تیک‌تاک شمع و زمزمه‌ی باد از لای شکاف پنجره به گوش نمی‌رسید، اما این سکوت سنگین‌تر از هر طوفانی بود که تا به حال تجربه کرده بود. قلبش تند می‌زد، نه از ترس، بلکه از حس کشف چیزی که سال‌ها در عمق وجودش دفن...

سلام عزیزم دو پارت جدید https://forum.cafewriters.xyz/threads/40380/post-379390

هوای شهر سنگین شده بود، نه از گرما، از چیزی شبیه یاد. نور غروب روی دیوارها افتاده بود، سایه‌ی درخت‌ها روی زمین کشیده می‌شد و بوی خاکِ گرم از دل سنگفرش بلند می‌شد. ویکتور آرام راه می‌رفت، در میان جمعیتی که هرکدام به مقصدی نامعلوم می‌رفتند. صدای قدم‌ها، گفت‌وگوهای پراکنده، صدای خنده‌ی دور، همه...

ویکتور هنوز ایستاده بود، باد از سمت دریا به موهایش می‌پیچید و بوی نمک در فضای اطراف پخش می‌شد. آفتاب به آرامی از پس ابرها بالا آمده بود، اما هنوز رنگ نور نرم و کم‌جان بود، گویی خورشید هم نمی‌خواست این لحظه‌ی میان روشنایی و سایه را بر هم زند. چشم‌هایش را بست و به صدای موج‌ها گوش داد. هر موج،...