اختصاصی «برگی از رمان اپیزود آخر»

ش

شکارچیشکارچی عضو تأیید شده است.

نویسنده رسمی رمان
نویسنده رسمی رمان
مدیر بازنشسته
وفاداری فعال نویسنده رسمی
نوشته‌ها
نوشته‌ها
2,325
پسندها
پسندها
4,029
امتیازها
امتیازها
328
بسم‌تعالی

به این‌جا خوش اومدید…
اینجا پست‌های خاص اپیزود آخر جمع می‌شن؛
دیالوگ‌ها و مونولوگ‌های خاص، آنچه در آینده می‌خوانیم و صحنه‌های که بیشتر از تصویر، یه هشدارن! یه پیشگویی از آینده.

جا برای هر نظری، هر حدسی و حتی هر پیش‌بینی درباره‌ی اتفاقات آینده هست!!
با من همراه باشید تا لایه به لایه دنیای تاریک و پیچیده‌ی ما رو با هم باز کنیم…🌹

◀️ تاپیک کالکشن یادگاری‌های اپیزود آخر
◀️ خود اپیزود آخر
 
آخرین ویرایش:
میکائیل:
«برای کنترل آدم‌ها لازم نیست تهدیدشون کنی… کافیه تنها چیزی رو لم*س کنی که می‌ترسن از دستش بدن.»

پارت ۱۳۵​
 
دانش:
«ما یه خونواده نیستیم… ما یه قرارداد ناتمومیم که هیچ‌کس جرئت امضاشو نداره.»
​
 
آخرین ویرایش:
بابک:
«بابام مُرد.
ولی شبح‌ش هنوز وسط ما راه می‌ره…
هر کی یه تیکه از جنازه‌شو تو قلبش قایم کرده.»​
 
آنید:
«من نه ناجیم، نه دشمن…
من سایه‌ام.
هر جا نور باشه، منم هستم.»
​
 
میکائیل:
«اعتماد مثل طنابه…
یا نجاتت می‌ده، یا همون لحظه‌ای که باورش کردی، ازش آویزونت می‌کنن.»
​
 
میکائیل:
«اشتباه نکن، آنید…
تو عاشق من نشدی،
تو عاشق نقطه‌ضعف‌هام شدی، چون بلد بودی ازشون استفاده کنی.»​
 
دانش:
«بعضی‌ زخم‌ها رو نمی‌دوزن، فقط روش کت‌و‌شلوار می‌پوشن و می‌رن دنبال انتقام.»​
 
دایان (به دانش):
«ما یه خونواده‌ایم…
ولی اگه لازم باشه، خودم یه گلوله توی پیشونیت خالی می‌کنم.»​
 
بابک (رو به دایان):
«کسی که یه بار پشتتو خالی کرد،
دفعه‌ی بعد، چاقو رو درست می‌زنه وسط قلبت.»​
 
بابک(به آنید):
«هرکسی یه جنازه تو گنجه‌ش داره…
اما من گنجه ندارم. من تو خود قبر زندگی می‌کنم.»​
 
بابک(به دایان):
«تو مرگ رو یه پایان می‌بینی…
من مرگ رو می‌ذارم لای هر سلام، هر لبخند، هر سکوت.
برای من، مرگ فقط یه امضاست… پای هر قولی که داده بودی و شکستی.»​
 
بابک:
«اسم منو با سیاهی نوشتن… چون کسی جرئت نداشت منو سفید بخونه‌.
من فقط یه تهدید نبودم، یه حقیقتی بودم که هیچ‌کس طاقت شنیدنش رو نداشت.»​
 
سکوت همچون پتکی آهنین، روی شانه‌های اتاق نشسته بود. صدای عقربه‌ی ساعتی که نمی‌دوید، تنها شاهد زنده‌ی فاصله‌ی میان‌شان بود.
دایان پشت به پنجره‌ای ایستاده بود که نور چراغ خیابان، نیم‌رخ صورتش را چون قاب یک پرده‌ی غم، روشن کرده بود.
دانش اما کنار میز پدری نشسته بود؛ با نگاه‌هایی که دیگر نه امیدی در آن بود، نه انکاری!
تنها حقیقت، چون سوزنی یخ‌زده در سینه‌اش می‌تابید.
دایان بدون این رو برگرداند، ل*ب گشود. صدایش آهسته بود، اما هر واژه‌اش تیغی بر دل بود:
-‌ یه روز می‌فهمی بعضی اسما رو نباید صدا زد… چون وقتی برمی‌گردن، دیگه با خودشون نور نمیارن، سایه می‌برن. تو صداش زدی، دانش… خودت دعوتش کردی، فکر کردی برمی‌گرده نجاتت بده. ولی اون فقط راه گورستانو بلد بود… نه راهِ نجاتو.
دانش سر بلند نکرد. گویی واژه‌ها، وزنه‌ای از آتش بودند که بر دوش‌اش آوار شده‌اند.
دایان قدمی نزدیک‌تر شد. نگاهش حالا چون یخ درون شعله بود؛ ساکت، اما مهیب:
-‌ تو عاشق یه نجات‌دهنده نشدی… اون فقط لباس یه فرشته رو تن کرده بود! بعد از تو؟ به من برنگشت؛ چون برگشتی تو کارش نبود. اون فقط وایستاده بود تا بازی‌اش با تو تموم شه. دانش… تو مُهره بودی، نه مقصد!

پارت ۴۳۰
 
دایان(به آنید):
«خیلی‌ها مردن که این راز زنده بمونه… حالا تو فکر می‌کنی زنده می‌مونی که فاشش کنی؟»​
 
دانش (به میکائیل):
«من به کسی اعتماد کردم که بلد بود مثل آینه باشه… فقط انعکاس نشون می‌داد، نه واقعیت.
و حالا از تموم این قصه فقط یه تصویر برام مونده؛ خودم، وسط یه میدون مین، با چشمای بسته.»
​
 
شما برای پاسخ‌دادن باید به انجمن ورود کنید.
کی این تاپیک رو خونده (کل خوانندگان: 11)
عقب
بالا پایین