- باهاش وقت بگذرون، سینما ببرش، یا ساحل... هر کاری که خوشحالش کنه. این براش خیلی ارزش داره.
این را گفت و من با ناله‌ای بی‌رمق، تسلیم شدم و گفتم:
- باشه، میرم باهاش حرف میزنم.
مرا بوسید، لبخندی زد و از اتاق بیرون رفت.
سرم را به آرامی تکان دادم و آماده شدن را ادامه دادم. مادرم در قانع کردن آدم‌ها استعدادی ذاتی داشت؛ تعجبی نداشت که پدرم این‌چنین شیفته‌اش بود.
وقتی همه‌چیز آماده شد، از اتاق بیرون رفتم، در را بستم و به سمت اتاق جینی راه افتادم؛ درست سر پیچ راهرو، آن‌سوی اتاق خودم. در زدم و صدایش را شنیدم که گفت:
- بیا تو.
چهره‌اش از دیدنم کمی متعجب شد، اما آماده‌ی رفتن به مدرسه بود؛ هرچند او هنوز در مقطع راهنمایی تحصیل می‌کرد.
با شادی صدایم زد:
- کیتلین!
و لبخندی بر ل*ب آورد. خواهر دوازده‌ساله‌ام ترکیبی از مهربانی و سرزندگی بود. دختری دوست‌داشتنی، اگرچه گاهی پرحرفی و انرژی‌اش طاقت‌فرسا می‌شد. برای همین اغلب از نزدیک شدن به او پرهیز می‌کردم. هرگز تصور نمی‌کردم این بی‌توجهی، احساساتش را جریحه‌دار کرده باشد.
موهای مشکی‌اش مانند دیگر اعضای خانواده‌مان بود، اما چشمان آبی روشنش رنگی متفاوت داشت، روشن‌تر از همه‌ی ما.
گفتم:
- هی جینی، می‌خوای بعد مدرسه یه کار بامزه با هم بکنیم؟
سریع و با هیجان سر تکان داد که واکنشش لبخند به لبم آورد و گفتم:
- خب، پس بعداً درباره‌ش حرف میزنیم، خوبه؟
با ذوق و شوق تأیید کرد.
از اتاق بیرون آمدم و پله‌های بلند خانه را یکی یکی پایین رفتم. عمارتی که «خانه» می‌نامیدمش، همان‌قدر که در ظاهر باشکوه بود، در درون نیز مجلل و دل‌نشین بود. این خانه می‌توانست پناهگاهم باشد یا جهنمِ شخصی‌ام، بسته به حال‌و‌هوای خانواده‌ام. البته که همه‌شان را دوست داشتم، اما کشمکش و اختلاف نظر میانمان اجتناب‌ناپذیر بود. یا شاید هم این حرف‌ها از زبان نوجوانی پر از تضاد بیرون می‌آمد؟
در آشپزخانه ایستادم و پدر و مادرم را دیدم؛ مادرم با خنده‌ای از ته دل سرش را عقب برده بود و پدر با دستی دور کمرش و فنجان قهوه‌ای در دست دیگر، به او لبخند میزد.
بی‌اختیار لبخند زدم. عشقی که میانشان جاری بود را هنوز نمی‌فهمیدم، شاید به‌خاطر سنم، شاید به‌خاطر دنیایی که در آن زندگی می‌کردم، دنیایی که به عشق واقعی باور چندانی نداشت. اما دیدن چنین چیزی، در دل خانه‌ام، هنوز دلم را گرم می‌کرد. شاید روزی، نوبت من برسد... .
با آن که این صحنه زیبا بود، اما گاهی هم واقعاً حوصله سر بر می‌شد. به‌هرحال آن‌ها پدر و مادرم بودند. آرام از میانشان گذشتم، طوری که بفهمند وقتش است به رفتارشان پایان دهند. نگاه معناداری ردوبدل کردند، انگار منظورم را فهمیده بودند. پدر گفت:
- صبح بخیر فرشته‌ی بابا.
و من در حالی که نان برشته شده‌ای را از توستر بیرون می‌کشیدم و سریع کره روی آن میزدم، پاسخ دادم:
- سلام بابا.
سال‌ها بود که از تلاش برای تغییر این لقب دست کشیده بودم.
نگاهی سریع به ظاهر مرتب و کت و شلوارش انداختم. پدرم یکی از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های دنیای تجارت بود؛ نام «جسی گیلبرت» برای خیلی‌ها معناهای بزرگی داشت. اما برای من؟ فقط پدرم بود؛ آن پدر سخت‌گیر، مهربان و البته گاهی حسابی اعصاب خردکن.
در حالی که گاز دیگری از نانم میزدم و از کنار جزیره‌ی آشپزخانه رد می‌شدم، مادرم گفت:
- برادرت چند دقیقه پیش رفت.
شانه‌ای بالا انداختم و گفتم:
- باشه.
واقعاً برایم مهم نبود JT کجاست.
پدرم با کنجکاوی پرسید:
- و جینی؟
چشمانم را چرخاندم و گفتم:
- نگران نباش بابا، مامان از صبح همه چیز رو توضیح داده! قراره امروز بعد مدرسه یه وقت خواهرونه داشته باشیم.
این را که گفتم، لبخند روشنی روی صورتش نشست.
گفتم:
- من باید برم، خداحافظ!
هر دو را سریع ب*غل کردم و با عجله به سمت گاراژ رفتم؛ گاراژی بزرگ که بیشتر به نمایشگاه ماشین شباهت داشت. سوار جگوار نقره‌ای مدل XK کانورتیبلم شدم. نفس عمیقی کشیدم؛ بوی نو بودن ماشین هنوز در فضای داخل آن پخش بود.
آنکه