اشعار شاعران پارسی

گر پا دهد برای تو سر نیز می‌دهم اینجا به دل سپردن من گیر داده‌اند - فرامرز عرب عامری

همواره عطر باور من در هوا پر است ... بسیار گل که از کف من برده است باد اما من غمین گل های یاد کس را پرپر نمی کنم من مرگ هیچ عزیزی را باور نمی‌کنم می ریزد عاقبت یک روز برگ من یک روز چشم من هم در خواب می شود زین خواب چشم هیچ کسی...

خواب ... می تواند که تو را سخت زمینگیر کند درد یک بغض اگر بین گلو گیر کند اسمان بر سرم اوار شد ان لحظه که گفت قسمت این است بنا نیست که تغییر کند گفت امید به وصل من و تو نیست که نیست قصد کردست که یک روزه مرا پیر کند گفت دکتر من و تو مشکلمان کم خونیست خون دل میخورم ای کاش که تاثیر کند در...

آن‌جا که تویی، غم نبود، رنج و بلا هم مستی نبود، دل نبود، شور و نوا هم این‌جا که منم، حسرت از اندازه فزون‌ست خود دانی و، من دانم و، این خلق خدا هم آن‌جا که تویی، یک دل دیوانه نبینی تا گرید و گریاند از آن...

نفس آشفته می‌ دارد چو گل جمعیت ما را پریشان می‌ نویسد کلک موج احوال دریا را در این وادی‌ که می‌ بایدگذشت از هر چه پیش آید خوش‌ آن رهرو که در دامان دی پیچید فردا را

هر شبی پیش چراغی سوز خود گویم، از آنک سوخته با سوخته بیرون فشاند سوز خویش در دلم باز آمد او، یاری کن، ای خون جگر تا بگریم سیر من بر روزگار و روز خویش

همیشه می گفت: تا به امروز کسی را به اندازه ی من دوست نداشته است... اما من هرگز به او نگفتم که اصلا قبل از او کسی را دوست نداشته ام...