برتر

نام اثر: پشت بام دلتنگی‌ها سرشناسه: حسام.ف موضوع: مجموعه دلنوشته سبک/ژانر: عاشقانه ، رئال سطح: محبوب سال نشر: تابستان ۱۴۰۴ منتشر شده در: انجمن کافه نویسندگان - تالار ادبیات - بخش تایپ دلنوشته. دیباچه: در دل هر سکوت، صدایی نهفته است؛ صدای قلبی که عاشقانه می‌تپد، و در سایه‌ی دوری و دلتنگی، شعر...

قاصدک چرخی زد لـ*ـب حوض نشست ماهی خونی خندان را دید دل او لرزی کرد برق عشق به چشمش افتاد آماس شتابانی وزید قاصدک را به آغو*ش کشید با خودش برد به جایی دورتر نه که از روی حسادت باشد قصد او نیک‌خواهیست من که از دور به تماشای عرصه بنشستم نجوای آماس به گوشم برسید «باورت گر بشود گر نشود عاشقی هست،...

به هر ابری که می‌گریم به هر حالی که می‌گردم خزان است و خزان آری! مگر جز این شه غمگین کسی از این دل تنگ و زمستان خیال من خبر دارد؟ نمی‌دانم...

عاشق چشمانت شده ام شب همه شب به مستی می‌برد فکر آن عشقه ناعاشق من به فکرت بگو بردارد دست از سر من دیوانه شدم بس همه شب از سر درد ینی انقدر بی وفایی عشق من که دل به دل داده ای جز دل من

جفای دنیا من در این دنیا، جفا دیدم ولی گویا ندیدم بال و پر از من ربود این زندگی، بازم پریدم در قفس نازک ‌دلی دارم که باشد پاره پاره این دلم از درد جانش هم ندارد حرف چاره سوختم از غصه بازم حال من بهتر نمی‌کرد آتشی سوزان اگر بودش که خاکستر نمی‌کرد گریه‌ها کردم ولی اشکی مرا مرهم نباشد غصه با...

پناه می‌برم به تو پناهِ قلب کوچکم قرارمان نبود گریز ز کوچه‌های ناگریز دهکده‌ی پلک‌های خیس به نیستی می‌کشد مرا پلاک کوچه‌ها که نیست چگونه می‌جویی مرا؟ ز تو پیغامی نیست که نیست

هرگز ننالم از رنج و محنت خلق که هرچه به سرم آمد، از دست خالق بود هرگز نگویم پیش غیر، شکایت کولی که هرچه بهتان شنیدم، از دهان اغیار بود خواستم روزی از تو و خیالت، میان جمعی اجنبی سخن گویم شهره‌ی یک شهر بودی؛ چاره‌ام سکوت بود هرگز خرج نکنم مهر بر مترسکی که هرچه محبت کردم، حرام مشتی پوشال بود

پایان

آرزو دارم بفهمی صنما زآنچه‌ای عشق جگرخوار منا مهرت آمده آن کج دلم ای دلبرا وآنگه ز شمیم گیسویت حیرانما

من حتم دارم عاشقم هستی وقتی هنوزم سبز میپوشی وقتی به جای چای مثل من بازم یه قهوه تلخ مینوشی من حتم دارم مثل اون روزا دوس داشتنت گرم و دل انگیزه من حتم دارم فصل دلتنگیت باز عاشقونه، مثل پاییزه حالا تموم حرف من باتو جا مونده تو حجم عظیمی آه بشکن سکوت بسه این تردید با گفتن یک جمله ی کوتاه

شیشه‌ی عطر شکست، وقتی من، رخ خود در آیینه دیدم. چه سال‌ها، چه سال‌هایی که من، برای این شهر باران شدم تا غبارها را بشویم. و حال تن پوسیده‌ی من را هیچ مسافری یاد، نمی کند. از روحم بی خبرم! او همان سال‌ها رفت همان سال‌های فراموشی که اکنون نیز امتدادشان در خط زمان هویداست... .

دژ راستی را نام تو کرد فتح نیکی را به عالم کردی تو سطح اما نمی‌دانم چرا یک بنده نمی‌دارد قَدَر چرا دقایق را می‌دهد او بی‌تو هَدر کید کدام حیله‌گر او را مجهور ساخت ؟ سودای کینه به دل او جور ساخت؟ آن لحظه هم تو در سکوتی آهسته می‌خواستی تا خود از جفا شود خسته اما نقض کردند هر عهد و پیمانی...

احساس تو چقدر نفس گیر است! وقتی که پیچک افکارت به دور من میگردد، و عشق همچون هوا در فضا جاری میشود. من در تقلای نفسی! ذره به ذره عشق را به ژرفای وجود میکشم. عشقی که بعد مدت ها به منزلگه خویش برگشته و قصد خانه تکانی دارد؛ عشقی که باران میشود برای رشدم، آفتاب میشود برای درخششم، و روحم را طراوت...