شعر | اشعار احمد شاملو |

[ارغنون؛]

تارهای بی‌کوک و
کمانِ بادِ ولنگار

باران را
گو بی‌آهنگ ببار!

غبارآلوده، از جهان
تصویری باژگونه در آبگینه‌ی بی‌قرار

باران را
گو بی‌مقصود ببار!

لبخندِ بی‌صدای صد هزار حباب
در فرار

باران را
گو به‌ریشخند ببار!
چون تارها کشیده و کمان‌کشِ باد آزموده‌تر شود
و نجوای بی‌کوک به ملال انجامد،
باران را رها کن و
خاک را بگذار
تا با همه گلویش
سبز بخواند

باران را اکنون
گو بازیگوشانه ببار!

-احمد شاملو.

 

[ارغنون؛]

هنگامی که مسلسل به غشغشه افتاد
مرگ برابرِ من نشسته بود
آن سوی میزِ کنکاشِ «چه باید کرد و چگونه»
و نمونه‌های چاپخانه را اصلاح می‌کرد.

از خاطرم گذشت که:
«چرا برنمی‌خیزد پس؟
مگر نه قرار است
که خون بیاید و
چرخِ چاپ را
بگرداند؟

- احمد شاملو.

 

[ارغنون؛]

ای برادران!
این سنبله‌های سبز
در آستانِ درو
سرودی چندان دل‌انگیز خوانده‌اند
که دروگر
از حقارتِ خویش
ل*ب به تَحَسُر گَزیده است.

-احمد شاملو.

 

[ارغنون؛]

برفِ نو، برفِ نو، سلام، سلام!
بنشین، خوش نشسته‌ای بر بام.

پاکی آوردی ـــ ای امیدِ سپید!ـــ
همه آلوده‌گی‌ست این ایام

راهِ شومی‌ست می‌زند مطرب
تلخ‌واری‌ست می‌چکد در جام
اشک‌واری‌ست می‌کُشد ل*ب‌خند
ننگ‌واری‌ست می‌تراشد نام
شنبه چون جمعه، پار چون پیرار،
نقشِ هم‌رنگ می‌زند رسام.

-احمد شاملو.

 

[ارغنون؛]

بُن بستِ سر به زیر
تا ابدیت گسترده است
دیوارِ سنگ
از دست رسِ لم*س به دور است.
در میدانی که در آن
خوانچه و تابوت
بی معارض می گذرد
ل*ب خنده و اشک را
مجالِ تأمّلی نیست.

-احمد شاملو.

 

[ارغنون؛]

چون با خود خالی ماندم
تصویرِ عظیمِ غیابش را
پیشِ نگاه نهادم
و ابر و ابرینه‌ی زمستانی‌ِ تمامتِ عمر
یکجا
در جانم
به هم درفشرد
هر چند که بی‌مرزینگیِ دریای اشک نیز مرا
به زدودنِ تلخی‌ درد
مددی نکرد.

-احمد شاملو.

 

[ارغنون؛]

گهواره‌های خستگی
از کشاکشِ رفت‌وآمدها
بازایستاده‌اند،
و خورشیدی از اعماق
کهکشان‌های خاکستر شده را روشن می‌کند.

-احمد شاملو.

 

[ارغنون؛]

بی‌تو خاموشم، شهری در شبم.
تو طلوع می‌کنی
من گرمایت را از دور می‌چشم و شهرِ من بیدار می‌شود.
با غلغله‌ها، تردیدها، تلاش‌ها، و غلغله‌ی مرددِ تلاش‌هایش.
دیگر هیچ چیز نمی‌خواهد مرا تسکین دهد.
دور از تو من شهری در شبم ای آفتاب
و غروبت مرا می‌سوزاند.
من به دنبالِ سحری سرگردان می‌گردم.

-احمد شاملو.

 

[ارغنون؛]

چشم های تو،
زیباترین چشم هایی است
که آدم می تواند ببیند
و نگاهت همه ی آفتاب های
یک کهکشان است؛
سپیده دم همه ستاره هاست.
لبان تو، آیینه یی است که از ظرافت
روحت حرف می زند
و روحت روح وقار و متانت است.

-احمد شاملو.

 

[ارغنون؛]

چشمه‌ها
از تابوت می‌جوشند
و سوگوارانِ ژولیده آبروی جهان‌اند.
عصمت به آینه مفروش
که فاجران نیازمندتران‌اند.

- احمد شاملو.