شعر اشعار سعدی

[نازلــی]

دیده را فایده آن است که دلبر بیند...

#سعدی

 

[Blue berry]

دری به روی من ای یار مهربان بگشا

که هیچکس نگشاید اگر تو در بندی

 

[Blue berry]

?



گفتی به غمم بنشین یا از سر جان برخیز

فرمان بَرَمَت جانا! بنشینم و برخیزم



گر بی تو بُوَد جنّت، بر کنگره ننشینم

ور با تو بُوَد دوزخ، در سلسله آویزم


#سعدى

 

[Blue berry]

گویند که هرچیز، به هنگام بُود خوش

ای عشق! چه چیزی که خوشی

در همه هنگام؟



#سعدی

 

[Blue berry]

خدا را در فراخی خوان

و در عیش و تن آسانی



نه چون کارت به جان آید

خدا از جان و دل خوانی...



? سعدی

 

[نازلــی]

هیهات از این

خیال محالت که در سر است...

? سعدی

 

[Blue berry]

تورا چه غم...؟

که یکی در غمت به جان آید...!



#سعدی

 

[نهنــگ]

ندانمت که چه گویم،
تو هر دو چشم منی
که بی وجود ِشریفت
جهان نمی بینم...

[سعدی]​

 

[الماس]

اوّلِ دفتر به نامِ ایزدِ دانا

صانعِ پروردگارِ حیِّ توانا

اکبر و اعظم خدایِ عالَم و آدم

صورتِ خوب آفرید و سیرتِ زیبا

از درِ بخشندگیّ و بنده‌نوازی

مرغْ هوا را نصیب و ماهیْ دریا

قسمتِ خود می‌خورند مُنعِم و درویش

روزیِ خود می‌بَرند پشّه و عَنقا

حاجتِ موری به علمِ غیب بداند

در بُنِ چاهی به زیرِ صخرهٔ صَمّا

جانور از نطفه می‌کُند، شکر از نِی

برگِ تر از چوبِ خشک و چشمه ز خارا

شربتِ نوش آفرید از مگسِ نَحل

نخلِ تناور کُنَد ز دانهٔ خرما

از همگان بی‌نیاز و بر همه مُشفِق

از همه عالَم نهان و بر همه پیدا

پرتوِ نور سُرادِقاتِ جلالش

از عظمت ماورایِ فکرتِ دانا

خود نه زبان در دهانِ عارفِ مدهوش

حمد و ثنا می‌کُند که مویْ بر اعضا

هرکه نداند سپاسِ نعمتِ امروز

حیف خورَد بر نصیبِ رحمتِ فردا

بارخدایا مُهَیمِنیّ و مدبّر

وز همه عیبی مقدّسیّ و مبرّا

ما نتوانیم حقِّ حمدِ تو گفتن

با همه کرّوبیانِ عالَمِ بالا

سعدی از آن‌جا که فهمِ اوست سخن گفت

ور نه کمالِ تو وهم کِی رسد آن‌جا

 

[الماس]

ای نفسِ خرّمِ بادِ صبا
از برِ یار آمده‌ای، مرحبا!
قافلهٔ شب چه شنیدی ز صبح
مرغِ سلیمان چه خبر از سبا
بر سرِ خشم است هنوز آن حریف
یا سخنی می‌رود اندر رضا
از درِ صلح آمده‌ای یا خِلاف
با قدمِ خوف رَوم یا رَجا
بارِ دگر گر به سرِ کویِ دوست
بگذری ای پیکِ نسیمِ صبا
گو رمقی بیش نمانْد از ضعیف
چند کُنَد صورتِ بی‌جان بقا
آن‌همه دل‌داری و پیمان و عهد
نیک نکردی که نکردی وفا
لیکن اگر دورِ وصالی بُوَد
صلح فراموش کند ماجرا
تا به گریبان نرسد دستِ مرگ
دست ز دامن نکنیمت رها
دوست نباشد به حقیقت که او
دوست فراموش کند در بلا
خستگی اندر طلبت راحت است
درد کشیدن به امیدِ دوا
سر نتوانم که برآرم چو چنگ
ور چو دفم پوست بدرّد قَفا
هر سَحر از عشق دمی می‌زنم
روزِ دگر می‌شنوم برملا
قصهٔ دردم همه عالَم گرفت
در که نگیرد نفسِ آشنا
گر برسد نالهٔ سعدی به کوه
کوه بنالد به زبانِ صدا