شعر اشعار عمران صلاحی

[دِلکَـــــش]

خود را جا می گذارد

تا هیچ کس نفهمد

که رفته است

بی آنکه در بگشاید

از خانه بیرون می رود

و محو می شود

مثل مهی سرگردان در تاریکی​

 

[دِلکَـــــش]

نه آسمان

در چارچوب پنجره می گنجد

نه دریا

در چار سنگ حوض

نه جنگل

در چار دیوار باغ

شرابی دیرینه

خم را می شکند

و سر می رود

از ل*ب جهان

چنان بی کرانه ای

که هر ستایشی

محدودت می کند​

 

[دِلکَـــــش]

هر واژه ای

وقتی به گوش می رسد از جانب شما

موسیقی و ترانه و آهنگ می شود

هر نغمه ای

از پیله چون درآید

پروانه ای شکفته و خوش رنگ می شود

با چشم هایتان

دریاها را آوردید

با دست هایتان

جنگل ها را گستردید

با آن که ما شما را

کم دیده ایم

اما برایتان دلمان تنگ می شود​

 

[دِلکَـــــش]

آورده اند که روزی کبوتری

در آینه

تصویر آب دید

خود را به آب زد

ناگاه

در خانه ی شکسته ی تصویر، جان سپرد​

 

[دِلکَـــــش]

روی هر مصراعی

بلبلی می خواند

غنچه ای می خندد

سنگی از نقطه سر راهش نیست

جریان دارد شعر

از میان علف و مهتاب

می مکد زنبوری

شهدی از هر واژه

آه اینک عسلی از مفهوم​

 

[دِلکَـــــش]

گفت:

- هر که عریان آید

در باران

خیس نخواهد شد​

 

[دِلکَـــــش]

عکسی به دست داشت

از خود

آن را نشان داد

پرسید:

- با این مشخصات کسی را ندیده ای؟​

 

[دِلکَـــــش]

با لباسی پاره

از فروشنده سوالی کرد:

- قیمت انسان متری چند است؟​

 

[دِلکَـــــش]

طرح کمرنگی بودم از عشق

نقطه چینی از خویش

تو تمامم کردی​

 

[دِلکَـــــش]

باران بلند بید مجنون

می بارد و سبز می شود باد

در بارش بید، خنده ی سنگ



بر نیمکتی نشسته مردی

در مزمزه ی غمی ملایم

باران بلند بید مجنون

می بارد و سبز می شوی تو​