- Mar
- 819
- 111
- 119
- وضعیت پروفایل
- ما بد نیستیم ولیکن، دوران با ما بدی کرد.
بدون شک سیدمحمود میران را میتوان از چهرههای افتخارآفرین و اخلاقمدار جودو و ورزش ایران نامید، سنگین وزن پرافتخار سالهای نه چندان دور تیم ملی که بر خلاف برخی چهرههای پرحاشیه و جنجالی این رشته، با وجودیکه با کولهباری از عنوان و مدال پس از دنیای قهرمانی به حقش در جودو و ورزش ایران نرسید، هیچگاه اعتراض نکرد، حاشیه ساز نشد و دنبال پست و مقام نرفت.
به گزارش ایسنا، میران اولین مدال جودوی تاریخ ورزش ایران در رقابتهای قهرمانی جهان را با کسب مدال برنز در رقابتهای جهانی ۲۰۰۱ مونیخ از آن خود کرد و نخستین مدال طلای آسیا را نیز او بر گردن آویخت تا تاریخساز جودوی ایران لقب بگیرد. همچنین رکورد دست نیافتنی ۱۸ سال حضور ثابت در تیم ملی جودو، از دیگر افتخارات اسطوره با اخلاق جودوی ایران است.
محمود میران با یک برنز جهان، ۴ نقره و یک برنز بازیهای آسیایی و یک طلا، ۳ نقره و ۸ برنز آسیا، از معدود ورزشکاران پر مدال ایران در رویدادهای بینالمللی و مخصوصا در قاره آسیا با وجود حضور چهره های نامدار جودو در این قاره است. او علیرغم شایستگی بنا به دلایل مختلف نتوانست در دو دوره حضورش در المپیک، مدال این بازیها را نیز به ویترین افتخارات خود اضافه کند.
بر خلاف برخی تصورات درباره ورزشکاران رشتههای رزمی و مخصوصا سنگین وزن در جودو، او در نقاشی رنگ و روغن و عکاسی نیز تبحر دارد و نمایشگاه آثار هنری خود را با هدف کمک به خیریه نیز در میان استقبال بسیار خوب علاقمندان برگزار کرده است.
او همچنین در رشته کشتی آزاد نیز به عناوینی همچون چهارمی امیدهای جهان و قهرمانی در باشگاههای آسیا رسیده و در کشتی پهلوانی نیز ۳ مرتبه موفق به قهرمانی در رشته سنگین وزن کشتی پهلوانی کشور و افتخار رسیدن به عنوان "پهلوان باشی" ایران شده است.
سید محمود میران با حضور در خبرگزاری ایسنا، از بهانهجویی عجیب رییس وقت فدراسیون جودو و از دست رفتن حضور در المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا تا بدشانسی در المپیک آتن و از دست دادن حضور در المپیک پکن به دلیل مصدومیت صحبت کرد و در ادامه به مسائل مختلفی همچون دوران قهرمانی خود، رد پیشنهاد تابعیت هلند و آمریکا، تعلیق و دلایل افت جودوی ایران، جنگ اختلافات و راهکارهای خارج شدن جودو از وضعیت فعلی پرداخت که در ادامه این گفتگو را میخوانید:
* ابتدا از جودو بخاطر خشونتی که داشت خوشم نیامد
سال ۶۵ فعالیت در جودو را زیر نظر استاد کیهان در ورزشگاه شیرودی شروع کرم. البته قبل تر از آن هم در محلهمان منیریه باشگاهی به نام کیان بود که ۲ یا ۳ ماه میرفتم و جودو کار میکردم اما چون رشتهای خشن بود و سنم نیز پایین بود خوشم نیامد که ادامه بدهم. دو برادر بزرگترم یکی کشتی گیر بود ودیگری نیز جودو کار میکرد، به همین خاطر یک روز من را جودو میبردند و یک روز هم کشتی و همیشه در اینباره کشمکش بود. بعدتر در کشتی هم کار کردم و به عناوینی هم رسیدم.
*سال ۶۹ در هر ۳ رده قهرمان جودوی ایران شدم
سال ۶۷ در رقابتهای جودوی نوجوانان تهران در وزن ۶۰+ کیلوگرم سوم شدم. سال ۶۸ قهرمان نوجوانان تهران شدم و این روند صعودی دامه داشت تا اینکه در سال ۶۹ در هر ۳ رده نوجوانان، جوانان و بزرگسالان به عنوان قهرمانی کشور رسیدم و همین موفقیتها سرآغازی شد که ۱۸ سال عضو تیم ملی جودو بودم و اولین مدال جهانی را برای جودو بدست آوردم و در نهایت در سال ۸۷ بعد از از ۱۸ سال حضور در تیم ملی بازنشسته شدم.
*از دوران کودکی به کشتی پهلوانی علاقه داشتم
در سال ۷۲ هم وارد کشتی شدم البته همزمان هم جودو و هم کشتی کار می کردم. در کشتی، قهرمان جوانان ایران شدم و در رقابتهای امیدهای جهان در سال ۱۹۹۳ به عنوان چهارمی در سنگین وزن رسیدم. همچنین در تورنمنت رومانی هم اول شدم. بعد از آن بخاطر علاقهای که خودم از بچگی به کشتی پهلوانی داشتم و مرحوم پدرم نیز دوست داشت، وارد کشتی پهلوانی شدم و در مسابقات تبریز سوم شدم. سال ۷۳ تا ۷۶ نیز قهرمان سنگین وزن کشتی پهلوانی ایران شدم.
*علت کنار گذاشتن کشتی
بعد از اینکه سال ۷۵ در جام باشگاههای آسیا قهرمان شدم، به یکباره سنگین وزن کشتی آزاد از ۱۳۰کیلوگرم تبدیل به ۱۲۰کیلوگرم شد و من باید ۱۵ کیلو وزن کم می کردم تا بتوانم کشتی بگیرم، به همین خاطر کشتی را رها کردم و به جودو چسبیدم. البته خیلی دوست داشتم کشتی را بیشتر ادامه می دادم اما شرایط وزنی ام اجازه این کار را نمیداد.
*۴۳ مدال بینالمللی در جودو گرفتم
چون در کشتی مدال ها و قهرمانان زیادی داشتیم اما در جودو برای اولین بار بود من این مدال ها را برای ایران کسب می کردم به همین خاطر بیشتر ترجیح می دادم در جودو فعالیت کنم. در نهایت هم ۴۳ مدال بین المللی برای جودوی ایران گرفتم و جدا از آن نیز درجام فجر ۱۵ مدال طلا کسب کردم.
* تاریخسازی در مونیخ با کسب اولین مدال جهانی جودو
سال ۲۰۰۰ عازم المپیک سیدنی شدم که تجربه بسیار خوب و بزرگی برای جودوی ایران بود و یک سال پس از آن در سال ۲۰۰۱ در مسابقات جهانی جودو که در مونیخ آلمان برگزار شد با کسب مدال برنز موفق شدم اولین مدال تاریخ جودوی ایران در رقابتهای جهانی را کسب کنم.
*استعفای درخشان عامل ناکامی تیم در المپیک پکن بود
به اعتقاد من به یکباره جودوی ایران از سال ۱۹۹۶ روند رو به رشد خود را شروع کرد و تا سال ۲۰۰۸ نیز این روند ادامه داشت تا جاییکه به نظر من باید در المپیک پکن ۲ یا ۳ مدال می گرفتیم اما متاسفانه ۳ یا ۴ ماه مانده به المپیک آقای درخشان رییس وقت فدراسیون جودو از سمت خود استعفا داد و همبستگی تیم از بین رفت و نتوانستیم به مدال برسیم. فرصت سوزی بزرگی شد و ای کاش او کنارهگیری نمیکرد و آن همدلی می ماند.اطلاعی ندارم درخشان تحت فشار مجبور به استعفا شد یا اینکه خودش رفت اما هر چه بود باید می ایستاد تا مزد زحمات خود را بگیرد. اوج کار جودوی ایران در سال ۲۰۰۸ بود و در المپیک پکن نفراتی مثل میراسماعیلی، آخوندزاده و معلومات می توانستند مدال بگیرند. بعد از کناره گیری درخشان، آقای رضوی آمد، بعد از چند ماه امینی ریاست فدراسیون را بر عهده گرفت و از آن تاریخ به بعد مدیریت فدراسیون مدام دستخوش تغییر شد و همین موضوع یکی از عوامل مهم پسرفت جودوی ایران شد.
*مدالهای ما سرآغاز رشد جودوی ایران بود
در مسابقات جهانی مونیخ برای اولین بار در روز اول مسابقات برای ایران به مدال برنز جهان رسیدم و سپس مدالهای دیگری نیز بدست آمد. این مدالها سرآغازی شد برای اینکه جودوی ایران در دنیا مطرح شود و جزو ۵ یا ۶ تیم مطرح جهان قرار بگیرد. پس از آن خیلی از کشورها از ما دعوت می کردند تا اردوی مشترک داشته باشیم یا اینکه به مسابقات مختلف برویم. در این سالها دو مرتبه تیم ایران در سال های ۹۶ و ۲۰۰۸ در حضور قدرتهای برتر آسیا و جهان قهرمان آسیا شد و اتفاقات بسیار خوبی برای جودوی ایران رخ داد.
*رکورد ۱۸ سال حضور در تیم ملی را دارم
از روز اول که وارد تیم ملی شدم، ۱۸ سال در تیم ملی حضور داشتم و در این زمینه رکورددار هستم. در این مدت خاطرات زیادی چه تلخ یا شیرین برای من رقم خورد. خیلی ها در اوزان مختلف آمدند و رفتند اما من کماکان در تیم ملی بودم!
*در یک سال ۳ مدال آسیایی برای جودو و کشتی گرفتم
بهترین خاطرهام سال ۱۹۹۶ بود که هم در جودو و هم در کشتی در آسیا طلا گرفتم. برای اولین بار در جودو بود که موفق به کسب مدال طلای آسیا شدم. در روز اول در به اضافه ۱۰۰ کیلوگرم سوم شدم و سپس در وزن آزاد به مدال طلا رسیدم. در ویتنام هم با کشتی به طلای باشگاههای آسیا رسیدم.
*بهترین سالهای تاریخ جودوی ایران
بهترین دوران جودوی ایران از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۸ بود. البته به لحاظ مربیگری و مدیریتی آزمون و خطای زیادی داشتیم چون برای اولین بار بود که اتفاقات زیادی رخ داد و مدال میگرفتیم. ما ۲ یا ۳ برنز آسیا فقط داشتیم اما جودوی ایران بعد از سال ۱۹۹۶ طلای آسیا و مدال های جهانی گرفت و دوران جدیدی در جودو رقم خورد.
*المپیک آتلانتا را با مخالفتهای بچهگانه از دست دادم!
ناراحتی همیشگی من این بود که در المپیک ۹۶ آتلانتا بنا بر دلایل بسیار بچه گانه نگذاشتند که به مسابقات بروم تا سهمیه المپیک را بگیرم. خود من هم در آخر نفهمیدم واقعا مشکلشان چه بود که نگذاشتند به المپیک بروم؟ در بهترین شرایط بودم و انگیزه زیادی داشتم مدال المپیک را هم بگیرم اما به دلایل واهی و بچهگانه جلوی آن را گرفتند.
*میخواستم برای همیشه جودو را کنار بگذارم
بعد از آن اتفاق خیلی دلسرد شدم و از جودو بیرون آمدم و دیگر فقط به کشتی رفتم. بعد از مدتی درخشان روی کار آمد و با هاشمی طبا رییس وقت سازمان ورزش و پدرم جلسه گذاشتند تا من باز هم به جودو برگردم. من واقعا دیگر نمیخواستم برگردم و قصد داشتم در کشتی ادامه بدهم چرا که سرخورده شده بودم و دیگر انگیزه ای برای فعالیت در جودو نداشتم . همان زمان هر جا می رفتم اول با حرارت زیادی میگفتند چه کسی نمیگذارد تو به المپیک بروی، بعد که می گفتم به خاطر این دلایل نمی گذارند می گفتند حتما صلاح میدانند! در مجموع فضا خیلی بسته بود و من هم پشتیبانی نداشتم. بقیه بچه ها را به مسابقات فرستادند هر چند گل درشت هم نبودند.
*هاشمی طبا گفت کشتی قهرمان زیاد دارد به جودو برگرد
کاری کردند که حتی به فکر این افتادم که به کشور دیگر بروم اما در نهایت وابستگی به خانواده اجازه این کار را نداد. بعد پدرم گفت از تربیت بدنی زنگ زدند بیا برویم صحبت کنیم. خدابیامرز خیلی دوست داشت که به تیم ملی برگردم و من هم قبول کردم و رفتیم. در آن جلسه آقای هاشمی طبا گفت کشتی قهرمان زیاد دارد و از من خواست که به جودو بازگردم.
*پشیمانم چرا بیشتر طلا نگرفتم
در ورزش پشیمانی ندارم جز اینکه از این پشیمانم بیشتر در جودو طلا نگرفتم و بیشتر مدال هایم نقره میشد. البته سیستم جودوی ژاپن کجا و ما کجا؟ آن هم برای من که ۱۸ سال عضو تیم ملی بودم و ژاپنی ها خیلی خوب من را می شناختند. چند نسل آن ها عوض شد اما من کماکان در تیم ملی بودم. وقتی قصد داشتم رقیب ژاپنی ام را آنالیز کنم، سال بعد یک نفر دیگر جانشینش میشد اما من بیش از یک دهه حضور داشتم و بخوبی مرا آنالیز میکردند. در مجموع دوران خیلی شیرینی بود و پشیمانی خاصی ندارم.
*جنگ نابرابری با ژاپنیها داشتم
مثلا در فینال بازیهای آسیایی ۲۰۰۶ خیلی راحت حقم را خوردند و باز هم به دلایلی ساده مدال طلا به نقره تبدیل شد. الان که نگاه میکنم واقعا جنگ نابرابری با ژاپنی ها داشتیم. مربیان زحمت می کشیدند اما حریفان ژاپنی من هر کدام با ۴ مربی کار می کردند که در مجموع ۲۰ طلای جهان و المپیک داشتند اما قبل من هیچ مربی نداشتیم که راه من را رفته باشد. شاید الان من یا دوستان دیگر بتوانیم خیلی کمک کنیم اما آن زمان همه چیز برای اولین بار بود و من واقعا گیج و گنگ بودم. هنوز هم مردم می گویند فلانی یادت است به حریف کوتوله ژاپنی باختی؟ اما نمی دانند همان کوتوله ژاپنی۱۴۰ کیلو وزن داشت و ۳ بار قهرمان جهان شده بود و یک سیستم بسیار قوی هم پشتیبان او بود.
به گزارش ایسنا، میران اولین مدال جودوی تاریخ ورزش ایران در رقابتهای قهرمانی جهان را با کسب مدال برنز در رقابتهای جهانی ۲۰۰۱ مونیخ از آن خود کرد و نخستین مدال طلای آسیا را نیز او بر گردن آویخت تا تاریخساز جودوی ایران لقب بگیرد. همچنین رکورد دست نیافتنی ۱۸ سال حضور ثابت در تیم ملی جودو، از دیگر افتخارات اسطوره با اخلاق جودوی ایران است.
محمود میران با یک برنز جهان، ۴ نقره و یک برنز بازیهای آسیایی و یک طلا، ۳ نقره و ۸ برنز آسیا، از معدود ورزشکاران پر مدال ایران در رویدادهای بینالمللی و مخصوصا در قاره آسیا با وجود حضور چهره های نامدار جودو در این قاره است. او علیرغم شایستگی بنا به دلایل مختلف نتوانست در دو دوره حضورش در المپیک، مدال این بازیها را نیز به ویترین افتخارات خود اضافه کند.
بر خلاف برخی تصورات درباره ورزشکاران رشتههای رزمی و مخصوصا سنگین وزن در جودو، او در نقاشی رنگ و روغن و عکاسی نیز تبحر دارد و نمایشگاه آثار هنری خود را با هدف کمک به خیریه نیز در میان استقبال بسیار خوب علاقمندان برگزار کرده است.
او همچنین در رشته کشتی آزاد نیز به عناوینی همچون چهارمی امیدهای جهان و قهرمانی در باشگاههای آسیا رسیده و در کشتی پهلوانی نیز ۳ مرتبه موفق به قهرمانی در رشته سنگین وزن کشتی پهلوانی کشور و افتخار رسیدن به عنوان "پهلوان باشی" ایران شده است.
سید محمود میران با حضور در خبرگزاری ایسنا، از بهانهجویی عجیب رییس وقت فدراسیون جودو و از دست رفتن حضور در المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا تا بدشانسی در المپیک آتن و از دست دادن حضور در المپیک پکن به دلیل مصدومیت صحبت کرد و در ادامه به مسائل مختلفی همچون دوران قهرمانی خود، رد پیشنهاد تابعیت هلند و آمریکا، تعلیق و دلایل افت جودوی ایران، جنگ اختلافات و راهکارهای خارج شدن جودو از وضعیت فعلی پرداخت که در ادامه این گفتگو را میخوانید:
* ابتدا از جودو بخاطر خشونتی که داشت خوشم نیامد
سال ۶۵ فعالیت در جودو را زیر نظر استاد کیهان در ورزشگاه شیرودی شروع کرم. البته قبل تر از آن هم در محلهمان منیریه باشگاهی به نام کیان بود که ۲ یا ۳ ماه میرفتم و جودو کار میکردم اما چون رشتهای خشن بود و سنم نیز پایین بود خوشم نیامد که ادامه بدهم. دو برادر بزرگترم یکی کشتی گیر بود ودیگری نیز جودو کار میکرد، به همین خاطر یک روز من را جودو میبردند و یک روز هم کشتی و همیشه در اینباره کشمکش بود. بعدتر در کشتی هم کار کردم و به عناوینی هم رسیدم.
*سال ۶۹ در هر ۳ رده قهرمان جودوی ایران شدم
سال ۶۷ در رقابتهای جودوی نوجوانان تهران در وزن ۶۰+ کیلوگرم سوم شدم. سال ۶۸ قهرمان نوجوانان تهران شدم و این روند صعودی دامه داشت تا اینکه در سال ۶۹ در هر ۳ رده نوجوانان، جوانان و بزرگسالان به عنوان قهرمانی کشور رسیدم و همین موفقیتها سرآغازی شد که ۱۸ سال عضو تیم ملی جودو بودم و اولین مدال جهانی را برای جودو بدست آوردم و در نهایت در سال ۸۷ بعد از از ۱۸ سال حضور در تیم ملی بازنشسته شدم.
*از دوران کودکی به کشتی پهلوانی علاقه داشتم
در سال ۷۲ هم وارد کشتی شدم البته همزمان هم جودو و هم کشتی کار می کردم. در کشتی، قهرمان جوانان ایران شدم و در رقابتهای امیدهای جهان در سال ۱۹۹۳ به عنوان چهارمی در سنگین وزن رسیدم. همچنین در تورنمنت رومانی هم اول شدم. بعد از آن بخاطر علاقهای که خودم از بچگی به کشتی پهلوانی داشتم و مرحوم پدرم نیز دوست داشت، وارد کشتی پهلوانی شدم و در مسابقات تبریز سوم شدم. سال ۷۳ تا ۷۶ نیز قهرمان سنگین وزن کشتی پهلوانی ایران شدم.
*علت کنار گذاشتن کشتی
بعد از اینکه سال ۷۵ در جام باشگاههای آسیا قهرمان شدم، به یکباره سنگین وزن کشتی آزاد از ۱۳۰کیلوگرم تبدیل به ۱۲۰کیلوگرم شد و من باید ۱۵ کیلو وزن کم می کردم تا بتوانم کشتی بگیرم، به همین خاطر کشتی را رها کردم و به جودو چسبیدم. البته خیلی دوست داشتم کشتی را بیشتر ادامه می دادم اما شرایط وزنی ام اجازه این کار را نمیداد.
*۴۳ مدال بینالمللی در جودو گرفتم
چون در کشتی مدال ها و قهرمانان زیادی داشتیم اما در جودو برای اولین بار بود من این مدال ها را برای ایران کسب می کردم به همین خاطر بیشتر ترجیح می دادم در جودو فعالیت کنم. در نهایت هم ۴۳ مدال بین المللی برای جودوی ایران گرفتم و جدا از آن نیز درجام فجر ۱۵ مدال طلا کسب کردم.
* تاریخسازی در مونیخ با کسب اولین مدال جهانی جودو
سال ۲۰۰۰ عازم المپیک سیدنی شدم که تجربه بسیار خوب و بزرگی برای جودوی ایران بود و یک سال پس از آن در سال ۲۰۰۱ در مسابقات جهانی جودو که در مونیخ آلمان برگزار شد با کسب مدال برنز موفق شدم اولین مدال تاریخ جودوی ایران در رقابتهای جهانی را کسب کنم.
*استعفای درخشان عامل ناکامی تیم در المپیک پکن بود
به اعتقاد من به یکباره جودوی ایران از سال ۱۹۹۶ روند رو به رشد خود را شروع کرد و تا سال ۲۰۰۸ نیز این روند ادامه داشت تا جاییکه به نظر من باید در المپیک پکن ۲ یا ۳ مدال می گرفتیم اما متاسفانه ۳ یا ۴ ماه مانده به المپیک آقای درخشان رییس وقت فدراسیون جودو از سمت خود استعفا داد و همبستگی تیم از بین رفت و نتوانستیم به مدال برسیم. فرصت سوزی بزرگی شد و ای کاش او کنارهگیری نمیکرد و آن همدلی می ماند.اطلاعی ندارم درخشان تحت فشار مجبور به استعفا شد یا اینکه خودش رفت اما هر چه بود باید می ایستاد تا مزد زحمات خود را بگیرد. اوج کار جودوی ایران در سال ۲۰۰۸ بود و در المپیک پکن نفراتی مثل میراسماعیلی، آخوندزاده و معلومات می توانستند مدال بگیرند. بعد از کناره گیری درخشان، آقای رضوی آمد، بعد از چند ماه امینی ریاست فدراسیون را بر عهده گرفت و از آن تاریخ به بعد مدیریت فدراسیون مدام دستخوش تغییر شد و همین موضوع یکی از عوامل مهم پسرفت جودوی ایران شد.
*مدالهای ما سرآغاز رشد جودوی ایران بود
در مسابقات جهانی مونیخ برای اولین بار در روز اول مسابقات برای ایران به مدال برنز جهان رسیدم و سپس مدالهای دیگری نیز بدست آمد. این مدالها سرآغازی شد برای اینکه جودوی ایران در دنیا مطرح شود و جزو ۵ یا ۶ تیم مطرح جهان قرار بگیرد. پس از آن خیلی از کشورها از ما دعوت می کردند تا اردوی مشترک داشته باشیم یا اینکه به مسابقات مختلف برویم. در این سالها دو مرتبه تیم ایران در سال های ۹۶ و ۲۰۰۸ در حضور قدرتهای برتر آسیا و جهان قهرمان آسیا شد و اتفاقات بسیار خوبی برای جودوی ایران رخ داد.
*رکورد ۱۸ سال حضور در تیم ملی را دارم
از روز اول که وارد تیم ملی شدم، ۱۸ سال در تیم ملی حضور داشتم و در این زمینه رکورددار هستم. در این مدت خاطرات زیادی چه تلخ یا شیرین برای من رقم خورد. خیلی ها در اوزان مختلف آمدند و رفتند اما من کماکان در تیم ملی بودم!
*در یک سال ۳ مدال آسیایی برای جودو و کشتی گرفتم
بهترین خاطرهام سال ۱۹۹۶ بود که هم در جودو و هم در کشتی در آسیا طلا گرفتم. برای اولین بار در جودو بود که موفق به کسب مدال طلای آسیا شدم. در روز اول در به اضافه ۱۰۰ کیلوگرم سوم شدم و سپس در وزن آزاد به مدال طلا رسیدم. در ویتنام هم با کشتی به طلای باشگاههای آسیا رسیدم.
*بهترین سالهای تاریخ جودوی ایران
بهترین دوران جودوی ایران از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۸ بود. البته به لحاظ مربیگری و مدیریتی آزمون و خطای زیادی داشتیم چون برای اولین بار بود که اتفاقات زیادی رخ داد و مدال میگرفتیم. ما ۲ یا ۳ برنز آسیا فقط داشتیم اما جودوی ایران بعد از سال ۱۹۹۶ طلای آسیا و مدال های جهانی گرفت و دوران جدیدی در جودو رقم خورد.
*المپیک آتلانتا را با مخالفتهای بچهگانه از دست دادم!
ناراحتی همیشگی من این بود که در المپیک ۹۶ آتلانتا بنا بر دلایل بسیار بچه گانه نگذاشتند که به مسابقات بروم تا سهمیه المپیک را بگیرم. خود من هم در آخر نفهمیدم واقعا مشکلشان چه بود که نگذاشتند به المپیک بروم؟ در بهترین شرایط بودم و انگیزه زیادی داشتم مدال المپیک را هم بگیرم اما به دلایل واهی و بچهگانه جلوی آن را گرفتند.
*میخواستم برای همیشه جودو را کنار بگذارم
بعد از آن اتفاق خیلی دلسرد شدم و از جودو بیرون آمدم و دیگر فقط به کشتی رفتم. بعد از مدتی درخشان روی کار آمد و با هاشمی طبا رییس وقت سازمان ورزش و پدرم جلسه گذاشتند تا من باز هم به جودو برگردم. من واقعا دیگر نمیخواستم برگردم و قصد داشتم در کشتی ادامه بدهم چرا که سرخورده شده بودم و دیگر انگیزه ای برای فعالیت در جودو نداشتم . همان زمان هر جا می رفتم اول با حرارت زیادی میگفتند چه کسی نمیگذارد تو به المپیک بروی، بعد که می گفتم به خاطر این دلایل نمی گذارند می گفتند حتما صلاح میدانند! در مجموع فضا خیلی بسته بود و من هم پشتیبانی نداشتم. بقیه بچه ها را به مسابقات فرستادند هر چند گل درشت هم نبودند.
*هاشمی طبا گفت کشتی قهرمان زیاد دارد به جودو برگرد
کاری کردند که حتی به فکر این افتادم که به کشور دیگر بروم اما در نهایت وابستگی به خانواده اجازه این کار را نداد. بعد پدرم گفت از تربیت بدنی زنگ زدند بیا برویم صحبت کنیم. خدابیامرز خیلی دوست داشت که به تیم ملی برگردم و من هم قبول کردم و رفتیم. در آن جلسه آقای هاشمی طبا گفت کشتی قهرمان زیاد دارد و از من خواست که به جودو بازگردم.
*پشیمانم چرا بیشتر طلا نگرفتم
در ورزش پشیمانی ندارم جز اینکه از این پشیمانم بیشتر در جودو طلا نگرفتم و بیشتر مدال هایم نقره میشد. البته سیستم جودوی ژاپن کجا و ما کجا؟ آن هم برای من که ۱۸ سال عضو تیم ملی بودم و ژاپنی ها خیلی خوب من را می شناختند. چند نسل آن ها عوض شد اما من کماکان در تیم ملی بودم. وقتی قصد داشتم رقیب ژاپنی ام را آنالیز کنم، سال بعد یک نفر دیگر جانشینش میشد اما من بیش از یک دهه حضور داشتم و بخوبی مرا آنالیز میکردند. در مجموع دوران خیلی شیرینی بود و پشیمانی خاصی ندارم.
*جنگ نابرابری با ژاپنیها داشتم
مثلا در فینال بازیهای آسیایی ۲۰۰۶ خیلی راحت حقم را خوردند و باز هم به دلایلی ساده مدال طلا به نقره تبدیل شد. الان که نگاه میکنم واقعا جنگ نابرابری با ژاپنی ها داشتیم. مربیان زحمت می کشیدند اما حریفان ژاپنی من هر کدام با ۴ مربی کار می کردند که در مجموع ۲۰ طلای جهان و المپیک داشتند اما قبل من هیچ مربی نداشتیم که راه من را رفته باشد. شاید الان من یا دوستان دیگر بتوانیم خیلی کمک کنیم اما آن زمان همه چیز برای اولین بار بود و من واقعا گیج و گنگ بودم. هنوز هم مردم می گویند فلانی یادت است به حریف کوتوله ژاپنی باختی؟ اما نمی دانند همان کوتوله ژاپنی۱۴۰ کیلو وزن داشت و ۳ بار قهرمان جهان شده بود و یک سیستم بسیار قوی هم پشتیبان او بود.
آخرین ویرایش توسط مدیر: