دلنوشته دلنوشته‌ی پرده پوشی نگاه | MahsaMHP کاربر انجمن کافه نویسندگان

[MHP]

***
حیران اطرافم را می‌نگرم.
چندی گذشته و تو در کنار من قدم‌ بر‌می‌داری؟
این عصر با تو، در کنار تو گذر می‌کند.
باورش کنم؟ اگر رویایی در خواب باشد؟
خواب نیست، عطر موج موهایت را حس می‌کنم.
به آغو*ش می‌کشانم رایحه‌شان را، مستانه به سینه می‌کشانم و در سلول قلبم زندانی‌شان می‌کنم... .

 

[MHP]

***
نقابی از جنس ریا و تظاهر به چهره می‌نشاند.
تکبری که با رویای چرکین می‌سازد،
ظاهر استوار و محبوب دروغینش،
آرمان‌های پوچ و بی‌فروغ،
همت‌ از بهر مورد توجه بودن،
رمق هلاک گشته‌ای که بی‌درنگ سیلی بر رخش می‌نشاند... .
آن نقاب‌ها بی‌گمان با قصد بی‌منزلتی برداشته‌ خواهند شد.
نجوا گرانه می‌گویم اما واقعیت را، نه!

 

[MHP]

***
جیغ‌هایی که برای رهانیدن کارمایه‌ات سر می‌دهی،
نظیر همان را قلبم فریاد می‌زند؛ گویا قصد دارد خود را به رخ قلبت بکشاند.
ناسوده و یا مسرور باشم که نمی‌تواند فریاد بزند تا گوش دنیا را مخدوش کند؟
آشفته نمی‌شوم شیفتگی را خود فریاد می‌زنم،
چنان که گونه‌هایت گلگون شوند،
چنان که دلبریت را بی‌اراده از سر بگیری!

 

[MHP]

***
کسالتی که دچارش شده‌اند.. .
یاد‌ها که گزند پدید می‌آورند... .
ندامت‌ها جلوه‌گری می‌کنند،
هستی مانند به دوزخ‌اشان... .
کینه را مدت‌هاست می‌توان دید و بی‌شبهه هراس را برای خویشان به ارمغان آورده.

 

[MHP]

***
آن‌گاه نگاهت را نگیر، من مدت‌هاست نگاهت را از دیگران پنهان کرده‌ام.
پرده نگاهت را که برداشتم هم‌چنان فقط مرا ببین،
صدای مرا گوش کن،
لبانت را برای حرف زدن با من بگشا... .
قفل دستانت برای من باشد،
قدم‌هایت در کنار من خاک را حیران کنند.
بی‌قید برای من باش!

 

[MHP]

***
نا گفته نماند که بچه‌اند.
آگاهی ندارند و بی‌خردند،
سر به زیر نمی‌اندارند و تند می‌گویند،
زار‌ها که دنیا می‌زند و لبخندی که بر ل*ب بدخواهان می‌آید.
آسوده نیست، اما برای آن‌ها حرفه است... .
ناسزا می‌گویند و دل می‌شکنند، تیری که هدفش تنها قلب است و فشرده‌اش می‌کند.

 

[MHP]

***
پشت به من ایستاده‌ای،
چشمانت در دید من نیست ولی موهایت دلبری می‌کند.
عادلانه است با دل من چنین می‌کنی؟
دل؟ نه با وجود من.
وجودم تو را فریاد می‌زند و رگ به رگ جریان عشقت جاری‌ست.

 

[MHP]

***
اکراهی که دیگران به آن‌ها دارند... .
سنگی که بخشی از وجودشان شده،
ترکشی که به سمتشان نشانه می‌رود،
هرگز برای خودشان خوشایند نخواهد بود؛
زوال چاره‌شان است.
اشراقی است بر نامیدی دگران، اما تابش کافی نیست و آن‌ها غمگین‌اند.
اسمش را ترحم بگذاریم، چرا که آن‌ها استهزا و به سخره گرفتن را گٌزیدند.

 

[MHP]

***
قهقهه‌ای سر می‌دهم، رخ دلبری داری!
دراز مدت بر تماشایت می‌نشینم، زمانی که بدی را به نیکو دگرگون می‌کنم و به تو می‌گویم و شادیت می‌بینم تنها باید زمزمه کنم:
- نظیر کودک شده‌ای... .
چه می‌کنی با من؟
ریاضی زندگیم را که حل می‌کنم جوابی جز تو به من نمی‌دهد،
این ریاضی دشوار را تو برایم آسان کرده‌ای.

 

[MHP]

***
معنی مزاح را نمی‌دانند!
سنبل زندگی‌شان در مضحکانه‌هایشان خلاصه شده... .
خلوتی که از آنِ خود کرده‌اند،
رها نخواهند شد، آن‌ها مقابل خواسته ناروایشان ک*مر خم می‌کنند.
هراس را برای خود به ارمغان آورده‌اند.
مدتی‌ست که مسخره کردن دگران را مزاح می‌داند!