محبوب دلنوشته به زانو افتادگان | اِلی فرجی کاربر انجمن کافه نویسندگان

[بریوان]

پدرم با دسته گل شیپوری به استقبالم می‌آید؟
مادرم برایم استامبولی می‌پزد؟
خواهرم با شوق چمدان‌هایم را به دنبال سوغاتی می‌گردد؟
خودم چطور؟
آیا لبخند که زدم فک و گونه‌هایم همراهی‌ام می‌کنند؟

 

[بریوان]

چرا در زندگیِ من همه‌چیز پیچیده می‌شود؟
چرا نمی‌شود مسائل را ساده حل کرد؟
من می‌توانستم یک برادر و فرزند فداکار باشم
که آن سر دنیا دارد شب و روز پی درمان می‌گردد،
خواب را بر خودش حرام کرده،
و از جان‌اش مایه می‌گذارد!

 

[بریوان]

اما حال چه هستم!
پسرک فَرَنگ رفته‌ای که پی خوش‌گذرانی‌اش است!
دکترها سرطان را با استامینوفن درمان می‌کنند!
اینجا حتی دست‌فروش‌ها هم معجزه می‌فروشند
اما او، عینِ خیال‌اش هم نیست و هیچ کاری نمی‌کند!

 

[بریوان]

دارم تهی می‌شوم آرامیس.
تهی از عشق.
تهی از احساس...!
همه‌جا غریبه‌ام.
خانه‌ی پدری هم دیگر برایم به مانند غربت است... .

 

[بریوان]

به هرکس نزدیک می‌شوم،
از من دور می‌شود...
جذامی‌ها هم این‌گونه نبوده‌اند!
انگار که هوای تنفس‌شان را مسموم می‌‎کنم.

 

[بریوان]

هوای نفش کشیدن فروشی‌ نیست؟
من دارم هوا کم می‌آورم... .
پشتم خالیست
درونم خالیست
زیر پایم خالیست... .

 

[بریوان]

دستم چپم مرتبا سر می‌شود...
اسپاسم‌های عضلانی عذابم می‌دهند.
آدم‌ها عذابم می‌دهند.
دوست‌داشتنی‌هایم عذابم می‌دهند.
زیاد تکرار کردم
اما واقعا این‌ها حقم است؟

 

[بریوان]

خط‌های کاغذ دارد به پایان می‌رسد... .
خسته کننده‌ام
و با نامه‌ای از خستگی‌هایم،
می‌خواهم تو را هم خسته کنم.

 

[بریوان]

باور کن بیشتر از خودم،
دلم برای تو می‌سوزد!
برای تویی یحتمل که به خواندن نامه‌هایم هستی.
نامه‌هایی که حتی سر و ته هم ندارند
و خودم هم نمی‌دانم چه نوشته‌ام
و برای چه نوشته‌ام... !