دلنوشته دلنوشته هنگامه دل|^Ms.zand^کاربر انجمن کافه نویسندگان

[FAREWELL]

گوش‌هایم‌ ناتوان تر از هروقت، از شدت غمی که داشت گزگز میکرد؛لبانم خشک شده بود و تشنه یک حرف از زبان او بود.

 

[FAREWELL]

سکوت کرده بودم؛ نه نبودن طولانی مدتش را فریاد میزدم، و نه دروغ‌هایش را هوار می‌کشیدم.لال شده بودم.اشک نمیریختم،بغض نمی‌کردم، اما عجیب بود از درونم صدای شکستن می‌آمد؟!
رخم خنثی‌تر از هروقتی، درونم اما چون شِبه شیشه‌ی سنگ خورده‌ای،مدام می‌شکست و فرو میریخت.

 

[FAREWELL]

اما ای دیرینه یار! هر زمان که فکر کردی به بودنم احتیاج داری کافیست نامم‌‌ را صدا بزنی آنگاه می‌بینی که هنوز هستم و هنوز دوستت میدارم؛

 

[FAREWELL]

نشانه می‌گیرم دستانشان را!چه عاشقانه هم را نگاه می‌کردند!دلم از این نگاه‌های زیبا پر بود.یه زمانی هم این دست‌ها گیسوان من را شانه میزد،یه زمانی هم این چشمان خندان، این چالِ گونه‌های من بود.

 

[FAREWELL]

دگر قلبم بی‌تاب نمیزند و دگر با دیدنت نمی‌ایستد!دگر برای دیدنت وسواسی ندارم و چشمانم نمی‌خندد!دگر شب‌ها را به امید تو سر نمی‌کنم زیرا من دگر قلب ندارم؛ تو قلبم را در دوردست‌ها پنهان کرده‌ای و من چندیست که به دنبال تکه‌های قلبم می‌گردم اما گمانم آنقدر ریز شده‌اند که دگر قابل تماشا نیستند.

 

[FAREWELL]

سردرگم به دنبال فکری جز تو میگردم،به دنبال عطری که بوی تو را ندهد،به دنبال خنده‌ای که دلیلش تو نباشی و به دنبال قلبی که صاحبش تو نباشی اما باز هم ناامید تر از قبل به اتاقکم باز می‌گردم و به دفتر دلتنگی‌هایم پناه می‌برم.

 

[FAREWELL]

قلبِ من با هربار دیدن اشک‌هایت مجدد میمیرد و با دیدن خنده‌ات زنده می‌شود.حقیقت دارد!قلب من هنوز هم با تو نفس می‌کشد و متعلق به توست؛ ولی تو نمی‌خواهی صاحب قلب یتیم من باشی و این خودش بهانه‌ایست برای شب بیداری و سرطان قلب؛

 

[FAREWELL]

شب که می‌شود،پرده‌های اتاقم‌ را کنار می‌زنم و با دیدن چراغانی‌هایی که خبر از روشنایی قلبت می‌دهد،بغض گلویم را چنگ میزند؛با دیدن دسته‌گلی که در بین چین‌چین های دامنش پنهان کرده، بغضم سر باز می‌کند و روانه گونه‌هایم می‌شود.

 

[FAREWELL]

دستانم را اسیر دستان قدرتمندت کردی و قدم‌ زدن را مهمان پاهایم.چه عاشقانه می‌نواخت پرنده‌ای که در کنج درخت لانه کرده بود!همه چیز با تو عاشقانه است.

 

[FAREWELL]

هر قدم که عقب میروم اشکی را برجای میگذارم.رد پاهایم بماند یادگاری که قلب تورا بلرزاند؛ به پرتگاه نزدیک میشوم و لحظه آخر تورا که در مه‌ گمشده‌ای زانو زده‌ای و به او اعتراف عشق میکنی را تماشا میکنم و صدایت پخش میشود که فریاد میزنی:نرو!
خنده تلخی به این ترحم میکنم و چشمانم را میبندم.