در حال ویرایش مجموعه اشعار زلف یار | به قلم یاسمن بهادری

[yasaman.Bahadory]

شاخه به شاخه‌ی موهایت
در باغ دلم
سر به فلک کشیده‌اند
من در گذر از
ریشه‌های این جنگل افشان
چگونه بی‌میل گذر کنم؟

 

[yasaman.Bahadory]

آتش چیست؟
تو، به خاکستر کشانده‌ای
دلی که نتوانست در وجود تو
ریشه بدوانَد

 

[yasaman.Bahadory]

من همان شامگاه بی‌سحرم
که در پیچ و تاب دلبری‌های تو
درون جعبه‌ای بی در و پیکر
مفقود شده است

 

[yasaman.Bahadory]

برای من از عشق سخن مگو
کان درد عشقی که تو دادی به من
جز داروی تو دگر دوایی ندارد

 

[yasaman.Bahadory]

خواستم از چشمانت بگویم
دیدگانم به موهایت گره خورد
رشته‌ی کلام از دستم برفت
به جای چشم
در دلم نفوذ کردی
به جای عقل
هوش از سرم برفت

 

[yasaman.Bahadory]

موج موهایت
با صورتم به هم تلاقی کردند
انگار که در این میان
قطره‌های باران
بر روی یک قطعه سنگ بارید
سنگ از آن قطره جان گرفت
گویی مرده‌ای را زنده گردانید
نوش دارویی که به سهراب نرسید

 

[yasaman.Bahadory]

از تلاوت نام تو
بر زبان من
جاری می‌شود
چشمه‌ی خون
جوشش عشق
و می‌گیرد از هوای تو نفسم
حیاتی که مرگش فانیست

 

[yasaman.Bahadory]

کنار تو بودن بهانه است
من می‌خواهم بدین سبب
هر زمان که تو در خوابی
ساعت‌ها از دیدن روی تو
غرق در بهشتی جاویدان شوم

 

[yasaman.Bahadory]

تندیس بلورین قلب من
از بالای درختی
که تو در آن آشیانه داشتی
چون قطره‌ای از ابر
بر روی زمین چکید
و به هزار تکه تبدیل شد

 

[yasaman.Bahadory]

چاهی عمیق و متروک
در چپ ترین
گوشه وجودم دارم
زان قصر درونش
احدی آگاه نیست
الا تویی که در دولت آن
شاهنشاهی میکنی