با توجه به آنچه گذشت، بر اساس تعالیم تورات موجود و عملکرد یهودیان در طول تاریخ، جایى براى «هم زیستى مسالمت آمیز» و «حقوق بین الملل» وجود ندارد. آنان خود را «ملّت برگزیده خدا» مى دانند و براى تحقّق این نظر، همواره در فکر سلطه و چیرگى بر دیگر ادیان و ملل بوده اند و در مواردى هم که به پیشنهادات دیگران تن داده اند، جز از روى ضعف و ناتوانى نبوده و هر موقع قدرتى یافته اند، کشتار عظمیى به راه انداخته اند; در گذشته، با مسیحیان و امروز با مسلمانان.
اکنون گروهى از قوم یهود ـ یعنى صهیونیست ها ـ اقدام به غصب سرزمین هاى دیگران و آواره ساختن آن ها از وطن خود و کشتن و نابود کردن فرزندانشان کرده اند و حتى احترام خانه خدا ـ بیت المقدّس ـ را نیز رعایت نمى کنند.
آن ها در برخورد با مسائل جهانى، عملاً نشان داده اند که تابع هیچ قانون و معیار بین المللى نیستند. هرگاه به فرض، یک جنگجوى فلسطینى به سوى آن ها شلیک کند، در مقابل اردوگاه هاى آوارگان، کودکستان ها و بیمارستان هاى آنان را بمباران مى کنند و در ازاى کشته شدن یک نفر از خودشان گاهى صدها نفر بى گناه را به قتل مى رسانند و خانه هاى زیادى را منفجر مى کنند.
تاریخ شاهد فجایع این گروه به «مسجدالاقصى» از زمان اشغال آن در سال 1967 م. بوده است. در سال 1969 م. شخصى به نام مایکل رومان، آتشى در مسجد برافروخت که قریب 1500 متر مربع از مساحت مسجد را دربرگرفت. در این آتش سوزى، منبر «صلاح الدین»، گنبد مسجد ـ که داراى آثار معمارى اسلامى باارزشى بود ـ و نیز «مسجد عمر» در داخل مسجدالاقصى و «محراب زکریا» و بعضى چیزهاى دیگر در آتش سوخت. در سال 1969 م.، گروهى از یهودیان مراسم مذهبى خود را در مسجدالاقصى به جاى آوردند و این عمل را چندین بار تکرار کردند و وقتى با اعتراض مسلمانان روبه رو شدند، قاضى یهود به محق بودن یهود حکم صادر کرد! در سال 1982 م.، یک یهودى امریکایى مسجد و نمازگزارانِ در مسجد را با آتش مورد تعرّض قرار داد و در همان سال، فرد دیگرى با مواد منفجره، بخشى از حرم را تخریب نمود. عده زیادى از یهود نیز اعلان نمودند که باید مسجدخراب شود و به جاى آن، معبد یهودى ها ساخته شود.34
یکى از نویسندگان عرب در مورد رفتار جنگ طلبانه صهیونیست ها مى گوید: «ما داراى دلیلى واضح بر توحّش یهود طىّ جنگ هاى فلسطین از سال 1948 میلادى به بعد بوده ایم، به گونه اى که در توحّش و خون ریزى ضرب المثل هستند; کشتارهاى آن ها در "دیر یاسین"، "الخلیل"، "رامُ الله"، "غَزِّه" و دیگر شهرهاى فلسطین.»35
آن ها به هیچ یک از مصوّبات مجامع بین المللى و قطعنامه هاى سازمان ملل خود را پایبند نمى دانند و آشکارا همه را زیر پا مى گذارند. بدون شک، این همه قانون شکنى، بیدادگرى و اعمال ضد حقوق بین الملل، ناقض اصل هم زیستى مسالمت آمیز است و جایى براى تعاون و همکارى بین المللى بر اساس حقوق پذیرفته شده جهانى باقى نمى گذارد
اکنون گروهى از قوم یهود ـ یعنى صهیونیست ها ـ اقدام به غصب سرزمین هاى دیگران و آواره ساختن آن ها از وطن خود و کشتن و نابود کردن فرزندانشان کرده اند و حتى احترام خانه خدا ـ بیت المقدّس ـ را نیز رعایت نمى کنند.
آن ها در برخورد با مسائل جهانى، عملاً نشان داده اند که تابع هیچ قانون و معیار بین المللى نیستند. هرگاه به فرض، یک جنگجوى فلسطینى به سوى آن ها شلیک کند، در مقابل اردوگاه هاى آوارگان، کودکستان ها و بیمارستان هاى آنان را بمباران مى کنند و در ازاى کشته شدن یک نفر از خودشان گاهى صدها نفر بى گناه را به قتل مى رسانند و خانه هاى زیادى را منفجر مى کنند.
تاریخ شاهد فجایع این گروه به «مسجدالاقصى» از زمان اشغال آن در سال 1967 م. بوده است. در سال 1969 م. شخصى به نام مایکل رومان، آتشى در مسجد برافروخت که قریب 1500 متر مربع از مساحت مسجد را دربرگرفت. در این آتش سوزى، منبر «صلاح الدین»، گنبد مسجد ـ که داراى آثار معمارى اسلامى باارزشى بود ـ و نیز «مسجد عمر» در داخل مسجدالاقصى و «محراب زکریا» و بعضى چیزهاى دیگر در آتش سوخت. در سال 1969 م.، گروهى از یهودیان مراسم مذهبى خود را در مسجدالاقصى به جاى آوردند و این عمل را چندین بار تکرار کردند و وقتى با اعتراض مسلمانان روبه رو شدند، قاضى یهود به محق بودن یهود حکم صادر کرد! در سال 1982 م.، یک یهودى امریکایى مسجد و نمازگزارانِ در مسجد را با آتش مورد تعرّض قرار داد و در همان سال، فرد دیگرى با مواد منفجره، بخشى از حرم را تخریب نمود. عده زیادى از یهود نیز اعلان نمودند که باید مسجدخراب شود و به جاى آن، معبد یهودى ها ساخته شود.34
یکى از نویسندگان عرب در مورد رفتار جنگ طلبانه صهیونیست ها مى گوید: «ما داراى دلیلى واضح بر توحّش یهود طىّ جنگ هاى فلسطین از سال 1948 میلادى به بعد بوده ایم، به گونه اى که در توحّش و خون ریزى ضرب المثل هستند; کشتارهاى آن ها در "دیر یاسین"، "الخلیل"، "رامُ الله"، "غَزِّه" و دیگر شهرهاى فلسطین.»35
آن ها به هیچ یک از مصوّبات مجامع بین المللى و قطعنامه هاى سازمان ملل خود را پایبند نمى دانند و آشکارا همه را زیر پا مى گذارند. بدون شک، این همه قانون شکنى، بیدادگرى و اعمال ضد حقوق بین الملل، ناقض اصل هم زیستى مسالمت آمیز است و جایى براى تعاون و همکارى بین المللى بر اساس حقوق پذیرفته شده جهانى باقى نمى گذارد
آخرین ویرایش توسط مدیر:
